απαγορευμένα χάδια

κεφάλαιο 22

 "Δεν ξέρεις τίποτα, με κανέναν δε πήγα. Ποτέ δεν σε απάτησα. Δικό σου είναι το παιδί, παλιομαλάκα!"

"Τ-Τ-Τι λες;" με ρωτάει σοκαρισμένος

"Αυτό που άκουσες!"

 Τον βλέπω να έχει σαστίσει. Για μια στιγμή πίστεψα ότι ένα βάρος έφυγε από πάνω μου... Τα μεγάλα μυστικά είναι τόσο βαριά... Τον κοιτάζω και ξέρω τι πρέπει να κάνω...

"Τώρα που το έμαθες, άντε πήγαινε στην γκόμενά σου. Εγώ είμαι πολύ φτηνή για εσένα άλλωστε"

 Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και καυτά τώρα κυλάνε από τα μάτια μου. Πέφτω στον καναπέ εξουθενωμένη από την κατάσταση αυτή. Και συνεχίζω να κλαίω. Αδυνατώ να σταματήσω, όλος αυτός ο πόνος που είχε συσσωρευτεί μέσα μου όλον αυτόν τον καιρό τώρα βγαίνει και διαλύεται μπροστά στα μάτια του Γιώργου ο οποίος προφανώς μην ξέροντας τι άλλο να κάνει σκύβει και με παίρνει αγκαλιά.

"μη...σ-σταμάτα" 

 Λέω σιγανά αλλά δεν έχω την δύναμη να του αντισταθώ...Για λίγη ώρα δεν μιλάμε και αυτός τελικά αποτραβιέται.

"Που είναι ο Θάνος;" ρωτάει 

 Δεν ξέρω που ακριβώς κολλάει η ερώτησή του αλλά αμέσως του απαντάω

"Σ'ένα κλαμπ."

"Και τα κορίτσια;"

"Μαζί του. Μαζί κι ο Σταύρος"

"Ποιος είναι εδώ;" ξαναρωτάει

"Η μικρή αλλά κοιμάται στο δωμάτιό της."

"Ωραία." Απαντάει απλά. 

   Και εκεί που δεν το περιμένω με πιάνει και τραβάει το σώμα μου να κολλήσει στο δικό του και κολλάει τα χείλη του στα δικά μου. Νιώθω τον κόσμο να διαλύεται γύρω μου όπως και τότε. Σαν να γίνομαι ξανά 18 χρονών και να λιώνω ξανά στα δυο του χέρια, άμαθη, ευαίσθητη, χωρίς να σκέφτομαι τίποτα.

 Με σηκώνει βιαστικά και ανεβαίνει τις σκάλες με εμένα στην αγκαλιά του και σπρώχνει την πόρτα για να μπει στο δωμάτιό μου. Κλείνει και κλειδώνει πίσω του την πόρτα.Ευτυχώς που έβαλα την μικρή να κοιμηθεί στο δωμάτιο της Μαριτίνας... 

  Ούτε εγώ ούτε κι εκείνος είπε τίποτα. Με έριξε γρήγορα στο κρεβάτι και μου έβγαλε την μπλούζα. Πέφτει πάνω μου και με βοηθάει να του βγάλω το πουκάμισο.  

 Με σηκώνει από την μέση και τα χείλια του αγγίζουν τον λαιμό μου. Ανατριχιάζω ολόκληρη, τα δυο του χέρια βρίσκουν το κούμπωμα του σουτιέν μου και μου το βγάζει κι αυτό. Παίζει με το στήθος μου και εγώ νιώθω κιόλας έτοιμη για εκείνον. Μα είμαι σίγουρη ότι αυτή την φορά θα είναι άγριος. 

  Με βασανίζει πολύ ώρα κρατώντας τα δυο μου χέρια έτσι ώστε να μην μπορώ να τον αγγίξω.  Η γλώσσα του κατεβαίνει στο σώμα μου, ταξιδεύει στην μέση μου και φτάνει ένα εκατοστό πάνω από το εσώρουχό μου κάνοντάς με να αναστενάζω και να τρέμω... Δεν καταλαβαίνω πότε βγάζουμε τα εσώρουχά μας και εκείνος δεν σταματάει να με αγγίζει. 

 Αυτήν την φορά ήμασταν πιο προσεκτικοί και βάζει προφυλακτικό. Δεν το πρόσεξα καν, ήμουν τόσο απορροφημένη από τα κτητικά του χάδια... 

 Νιώθω δύο δάχτυλά του μέσα μου, να με γεμίζουν και ω, ήμουν τόσο έτοιμη για εκείνον αλλά σταματούσε, με βασάνιζε και ήταν για εμένα τόσο δύσκολο.. 

 Εκεί λοιπόν που  δεν το περίμενα μπαίνει μέσα μου αγριεμένος και νιώθω το είναι μου να τραντάζεται, κανείς δεν μπορεί να κρατήσει τους αναστεναγμούς του και ακούω την βαριά φωνή και την αναπνοή του που βγαίνει δύσκολα, τόσο σχεδόν όσο και η δική μου καθώς τον νιώθω να πάλλεται. 

  Νιώθω την ανάγκη μου, την δική του, και η πολυπόθητη στιγμή έρχεται επιτέλους, και για αυτόν και για εμένα ταυτόχρονα και δεν μπορώ να δω τίποτα γύρω μου το κορμί μου τρέμει σαν μία χορδή κιθάρας στα χέρια του και το μόνο που ακούω είναι νότες...Την μουσική του, την δική μου σε ένα τέλειο συγχρονισμό.

 Δεν μπορώ να μιλήσω, ούτε λέξη δεν μπορώ να αρθρώσω και πέφτω πίσω στο κρεβάτι τόσο ολοκληρωμένη ... Το μόνο που κάνω είναι να κλείσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ σε έναν ύπνο ήσυχο χωρίς εφιάλτες. Στην αγκαλιά του.

 Το επόμενο πρωί, ξυπνάω χαμογελαστή και ξέγνοιαστη καθώς θυμάμαι τι έγινε την προηγούμενη νύχτα. Καταλαβαίνω όμως ότι δεν βρίσκομαι πια μες στα δυο του χέρια και έτσι σηκώνομαι για να τον ψάξω μες στο σπίτι. Εκείνος όμως δεν είναι πουθενά. 

Οι αμφιβολίες μου με κατακλύζουν και νιώθω να φοβάμαι το μέλλον...Γυρνάω αναστενάζοντας πίσω στο κρεβάτι μου, απογοητευμένη, μαζί μου, μαζί του, με την ζωή που είναι πουτάνα και εμένα που δεν μπόρεσα να του αντισταθώ. 

 Εκεί πίσω στο κρεβάτι παρατηρώ κάτι που πριν δεν είχα δει... Πέφτω πάνω στο πάπλωμα και ανοίγω το χαρτάκι που βρίσκω εκεί. Για μια στιγμή χαίρομαι, αλλά χάνω κάθε επαφή με την πραγματικότητα καθώς διαβάζω τι μου γράφει...

"Τώρα τελειώσαμε. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο..."

 Και καταρρέω στο πάτωμα αφού όλα γύρω μου μαυρίζουν.

ΓΕΙΑ ΣΑΣ! ΟΠΩΣ ΣΑΣ ΤΟ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΑ ΧΘΕΣ ΝΑ ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ! ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΤΣΙΚΟ.. ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΜΕ ΜΙΣΙΤΕ ΑΛΛΑ ΒΟΗΘΑΕΙ ΣΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ... ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΓΝΩΜΗ! ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΧΕΙ! 

-ΦΙΛΙΑ