απαγορευμένα χάδια

κεφάλαιο 19

Δύο μέρες αργότερα, αποφασίζω να ξεφύγω επιτέλους από το σπίτι και να ψάξω να βρω μία δουλειά σε κανένα μικρό οίκο μόδας στην Αθήνα. Όσο πιο πολύ μένω άπραγη, τόσο η ζωή αρχίζει να με πέρνει από κάτω. Και παρόλο που τελικά δεν το περίμενα, βρήκα μία δουλειά, σε ένα μεγάλο οίκο, στον οποίο θα έπρεπε να πηγαίνω στην 10:00 και βασική μου δουλειά ήταν να σχεδιάζω..Ούτως ή άλλος, τα λεφτά ήταν πολύ καλά και στο τέλος της ημέρας κοιμήθηκα μετά από πολλά βράδια χαμογελαστή...

Πέρα από αυτό, οι ετοιμασίες για τον γάμο της Μαριτίνας είχαν ήδη ξεκινήσει και αφού αποφασίσαμε τα βασικά, που να τον κάνει ας πούμε και τέτοια, η μαμά ανέβηκε βιαστικά από την Κρήτη για να λάβει μέρος στην πρώτη πρόβα του νυφικού που τελικά με άφησαν να σχεδιάσω και να το πάμε σε μία μοδίστρα να μας το ράψει, στην επιλογή λουλουδιών και σε άλλα τέτοια ανούσια....

Εκείνο το πρωί ξύπνησα με ένα ανακάτεμα στο στομάχι μου, και ευτυχώς ήταν Σάββατο και είχα ρεπό...κοιτάζω την ώρα...περίπου 11:00. Ξεσκεπάζομαι αργά και πάω να κατέβω στο σαλόνι. Βλέπω την Αγγελική.

"Καλημέρα μικρή...."

¨Μμμμ, μέρα..." λέω και σπεύδω να βάλλω στον κοιμισμένο ακόμη εαυτό μου μία κούπα γαλλικού καφέ..στην κουζίνα βλέπω την Εύα αγκαλιά με μία εφημερίδα στην σελίδα με τις θέσεις εργασίας.. βγάζει τα γυαλιά της και με κοιτάζει.

"Έρχεται ο Σταύρος από Ιταλία!"

"Καλημέρα δεν;"

"Καλημέρα! Έρχεται ο Σταύρος από Ιταλία!" ξαναλέει.

"Πότε;" ρωτάω.

"Σήμερα! Το βράδυ λοιπόν θα κάνουμε ένα πάρτι εδώ, τα συμφώνησα και με τον Θάνο και την Μαριτίνα πιο πρωί..."

"Άντε καιρός ήταν να ξεσκάσουμε κι όλας!" συμφωνεί η Αγγελική...

"Και ποιοι θα 'ρθουν;"

"Ε, Ο Θάνος θα φέρει φίλους η Μαριτίνα φίλες...και αυτές οι γνωστές σας η Δάφνη και...τέλος πάντων...θα έρθουν και από το πανεπιστήμιο κάτι φίλες που είχα καιρό να δω... ο ένας το 'πε στον άλλο.." λέει η Αγγελική ενθουσιασμένη

"Και εγώ το μαθαίνω τελευταία όπως πάντα...."ωρύομαι..

"Ε, μωρέ ξέρεις τώρα...ε.. θα..."

"Άσε θα της το πω εγώ" λέει η Εύα

"Λοιπόν;"

"Να ξέρεις..ο Θάνος κάλεσε τον Γιώργο.."

Δεν μιλάω...Σκέφτομαι. Παίρνω βαθιά ανάσα...

"Ε, εγώ μπορώ να πώ οτι είμαι άρρωστη και δεν θα 'ρθω..."

"και που θα κάνεις την άρρωστη; Στο πάνω δωμάτιο; Σου λέω εδώ θα γίνει το...event..." διαμαρτύρεται η Αγγελική...

"Άντε, έλα...δεν είναι 'δα και κάνας μπαμπούλας ο Γιώργος! Άνθρωπος είναι κι αυτός...."

"Εντάξει, θα 'ρθω...σιγά μην τον νοιάξει άλλωστε. Ούτε το όνομά μου δεν θα θυμάται...Προχώρησε πια..."

Όμως τελικά η απόφαση να συμμετέχω σε αυτό το ηλίθιο πάρτι, συνδέεται άμεσα με την άδεια μου ντουλάπα...Για άλλη μια φορά βρίσκομαι αναποφάσιστη καθώς μπουκάρουν μέσα τα κορίτσια και με τραβάνε...

"Άντε, πάρε λεφτά και έλα! Στην Ερμού ακόμη ανοιχτά είναι τα μαγαζιά και είναι και 10 λεπτά με το αμάξι...ξεκούνα κούκλα μου!"

Και τις ακολουθώ αδιαμαρτύρητα σε μία προσπάθεια να ξοδέψουν τα λεφτά τους...

Καταλήγω σε ένα μαύρο στενό φόρεμα με δαντελωτά μανίκια και μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες... είναι ότι ακριβώς χρειάζομαι κάτι απλό και όμορφο.

Μόλις φτάνει το βράδυ η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.... έστειλα την μικρή μου σε έναν γείτονα να την κρατήσει για το βράδυ, έχουμε βρει τι θα βάλουμε έχουμε βγάλει τα γυαλικά από το σαλόνι, έχουμε κάνει μπάνιο με την Μαριτίνα να σφαδάζει επειδή της τελείωσε το αφρόλουτρο και έχουμε βάλει το υποτιθέμενο μακιγιάζ. Υποτιμώ την διαδικασία στη αρχή αλλά μετά ρίχνω μία ματιά στον καθρέπτη και το θέαμα που βλέπω είναι όλος περίεργος εκπληκτικό.

"Είδες;"

"Άμα θες γίνεσαι και γαμώ της γκόμενες sis!"

"cool" λένε και τα μάγουλά μου φουντώνουν...τώρα έχω ακόμη πιο πολύ άγχος. Πράγμα που καταλαβαίνουν όλες..

"Μην σε νοιάζει ρε! το πιο πιθανό σενάριο είναι μόλις βρεθείτε μέσα στον πανικό, να είστε και οι δύο μεθυσμένοι, να ορμίσετε ο ένας στον άλλο και να γίνουν.....γκουχ γκουχ... πράγματα ακατάλληλα για ανηλίκους....και για ενηλίκους εδώ που τα λέμε...

"Ναι καλά...Κάντε πως πετάτε άλλη μια μαλακία.." τους λέω αλλά στην πραγματικότητα....άστα βράστα..

Το πάρτι όμως τελικά ήταν χειρότερα από ότι είχα φανταστεί τουλάχιστον αρχικά. Ο Dj ήρθε και άρχισε να μαζεύεται πραγματικά πολύς κόσμος, γνωστοί και άγνωστοι, οι οποίοι άρχισαν να πίνουν και να χορεύουν ασταμάτητα... ήρθε και ο Σταύρος με τον Θανάση και μία μεγάλη παρέα και μετά αυτός. Και εγώ προσπαθούσα ενστικτωδώς να κρυφτώ..

Όμως με βρήκαν τα κορίτσια και από εκεί και μετά...έχασα λίγο την μπάλα..Ένα είναι σίγουρο. Ήπια πολύ. Και η πρώτη μας συνάντηση μετά από 5 ολόκληρα χρόνια ήταν στην γωνία που είχαμε ορίσει ως πίστα με ιδρωμένα κορμιά να χορεύουν και να λικνίζονται στον ρυθμό...

Πισωπατόντας, και χορεύοντας μεθυσμένη έπεσα σε κάτι σκληρό. Σε ένα σκληρό στέρνο για την ακρίβεια...

"Η-Ηλιάννα...." ζεστή η φωνή του

και μετά....παραλήρημα..