απαγορευμένα χάδια

κεφάλαιο 17

Δυστυχώς, γυρίζοντας σπίτι, όλοι ήταν εκεί. Δεν υπήρχε καμία ευκαιρία να χαλαρώσω μόνη μου, αλλά πήρα την Ευτυχία και κλειδώθηκα στο δωμάτιο μας. Έπεσα κλαίγοντας στο κρεβάτι και την τράβηξα μέσα στην αγκαλιά μου. 5 χρονών παιδί, δεν καταλαβαίνει και πολλά, αλλά με αγαπούσε και η επιβεβαίωση βρίσκονταν μέσα στο γλυκό τρυφερό της βλέμμα, το οποίο ήταν ολόιδιο με το δικό του.

"Μαμά;"

"Ναι μικρό μου.." της λέω και την σφίγγω πιο πολύ..

"να τραγουδήσουμε για να γίνεις καλά; Έτσι δεν κάνουμε;"

"Ναι μωρό μου, έτσι κάνουμε..." και αρχίζω να σιγοψιθυρίζω για να μην της χαλάσω χατίρι

"Είναι ένα..."

"Μικράκι, ελε;"

"ελεφαντάκι..."

"Μπράβο μικρή μου, κοιμήσου σου τώρα και το απόγευμα θα φάμε παγωτό."

"Αλήθεια; σοκολάτα;"

"Σοκολάτα"

Και παρόλο που μετά από λίγα λεπτά η μικρή κοιμήθικε εγώ δεν μπόρεσα με τίποτα να κλείσω τα μάτια μου. μόνο χάιδευα απαλά την πλάτη του παιδιού μου. Του παιδιού μας....Και αυτός δεν το ξέρει καν! Δεν έχει ιδέα ότι ένα δικό του πλάσμα τριγυρνάει στον κόσμο...και είναι τόσο κοντά του... Τα κορίτσια τελικά, μπούκαραν μέσα στο δωμάτιο κατά τις 6:00 και κάπου εκεί η προσπάθεια απομόνωσης έλαβε τέλος.. Στην προσπάθεια όμως που απέτυχα παταγωδώς ήταν να διαγράψω τις αναμνήσεις.... Γιατί τελικά, ότι και να κάνεις, εκείνες μένουν εκεί να σε στοιχειώνουν...

George's P.O.V.

Βγήκα από το supermarket με την Μαριλένα στο πλευρό μου, αφού αγοράζαμε μαζί προμήθειες για το νέο μας σπίτι. Ήμασταν μαζί εδώ και περίπου 2 χρόνια και έβλεπα τις υποχρεώσεις του γάμου να πλησιάζουν όλο και πιο κοντά. Δεν μου άρεσε όμως. Ούτε σαν γυναίκα, ούτε σαν προσωπικότητα, δεν έβρισκα τίποτα ενδιαφέρον πάνω της, αυτό ήταν και το καλύτερο κομμάτι αυτής της γελοίας υπόθεσης. Η Μαριλένα μου απενεργοποιούσε κάθε συναίσθημα έτσι ώστε ο πόνος να μειώνεται στο ελάχιστο...

Σκεφτόμουν την Ηλιάννα πάρα πολύ συχνά, έρχονταν στον ύπνο μου, με συναντούσε, μου χαμογελούσε και με εξουσίαζε ολόκληρο. Και κάθε πρωινό, γίνονταν όλο και πιο δύσκολο, κάθε όνειρο έμοιαζε ακόμη πιο αληθινό από το προηγούμενο. Δυσκολευόμουν να ανασάνω τα βράδια όταν έρχονταν. Ζούσα ένα παραλήρημα, μία παραζάλη, και όταν έρχονταν η μέρα, έχωνα όλο τον πόνο μέσα μου και γινόμουν άλλος ένας Γιώργος...

Η τρέλα που με έπιασε όμως εκείνη την μέρα, έξω από το supermarket όταν νόμισα για μία στιγμή ότι είδα το αμάξι της να στρίβει στην γωνία δεν περιγράφεται. Κατέρρευσα, και αποφάσισα να πάω να κάτσω το απόγευμα μαζί με τη Μαριτίνα και τον Θάνο. Αυτοί θα ήξεραν να με συμβουλεύσουν,να μου πουν τι να κάνω....

ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΤΑ ΚΑΙΦΑΛΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΜΙΚΡΑ ΑΛΛΑ Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΗΔΑΜΙΝΟΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ, ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΣΑΣ