απαγορευμένα χάδια

κεφάλαιο 16

 Κάθισα με έναν αναστεναγμό μία θέση πιο 'κει στον καναπέ και έκανα χώρο για να κάτσει ο Θάνος ο οποίος με πλησίασε σαστισμένος, με πολλά ερωτηματικά να περνούν από το πρόσωπό του, την ώρα που προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει αυτά που συνέβαιναν γύρω του.

"Γυρίσατε..." κατάφερε να ψελλίσει μόνο.

"Ναι..." του απάντησα στην ρητορική του ερώτηση.

Ήμουν κι εγώ σε μία κατάσταση περίεργη, την ώρα που σκεφτόμουν ότι ο Θάνος δίπλα μου, πριν από λίγο μιλούσε με τον Γιώργο, τον Γιώργο ΜΟΥ, που είχαμε να κοιταχτούμε, να αγγιχτούμε να μιλήσουμε πάνω από 5 χρόνια. Είχε όμως δίκιο -όπως πάντα, η Αγγελική εκείνη την δροσερή νύχτα στο χωριό -η αληθινή αγάπη δεν σβήνει ποτέ, και εγώ ένιωθα τις σπίθες μέσα μου να ανάβουν και να με γαργαλάν στο στομάχι. Έτσι λοιπόν ανάλαβε η Αγγελική για άλλη μία φορά να με βγάλει από την δύσκολη θέση.

"Γιατί ρε Θάνο; Νόμιζες ότι θα καθόμασταν για πάντα;"

"Και...Και αυτό, τι είναι; " ρωτάει ξανά κοιτάζοντας προς την μεριά της Ευτυχίας.

"Σαν τι σου φαίνεται; Κροκόδειλος; Παιδί, είναι ένα παιδί."

Λέει ξανά σοβαρά, και εμείς είμαστε έτοιμες να σκάσουμε στα γέλια και να χαλάσουμε την σοβαρότητα της κατάστασης ενώ ο καημένος ο Θανάσης μοιάζει σαν να έχει φάει μπουνιά.

"Και...ποιανού είναι;"

"Της Αγγελικής και του Johny Depp. το άλλο το κράτησε αυτός!" φωνάζω αγανακτησμένη από την διστακτική συμπεριφορά του.

"Δικό μου είναι το παιδί Θάνο! Εγώ είμαι η μητέρα." λέω και σαν να φεύγει ένα βάρος από πάνω μου.

"Ο πατέρας;" ρωτάει.

"Αυτό συγγνώμη αλλά δεν θα στο πω. Το παιχνίδι των ερωτήσεων τελείωσε...Τώρα, Χριστίνα νομίζω πρέπει κάποιος α πάει στο supermarket, θες να πάω εγώ;" ρωτάω βιαστικά προσπαθώντας να αποφύγω όλη αυτήν την αμηχανία που περιφέρεται στην ατμόσφαιρα.

Μπαίνω μόνη μου στο αμάξι και οδηγώ προς το κοντινό supermarket για να αγοράσω λίγο γάλα για την μικρή, και με την ευκαιρία παίρνω και ένα πακέτο ξυραφάκια... Σέρνω το καλάθι στους διαδρόμους όσο πιο αργά μπορώ, απολαμβάνω τον δροσερό αέρα που βγαίνει από τα aircodition στο ταβάνι και την ησυχία μου, μόνη μου χωρίς κανένα και αυτόνομη, αν και με πολλά προβλήματα στο κεφάλι μου.

Βλέπω όλος τυχαία απέναντί μου στον διάδρομο μία πανέμορφη κοπέλα, ψηλή, ξανθιά με καλοσχηματισμένο σώμα και οι σκέψεις μου ξαναγυρίζουν....Ώσπου πιο μετά, βλέπω κι αυτόν! Τον Γιώργο! Να της χαμογελάει....Να τη αγκαλιάζει και να την φιλάει τρυφερά. Σοκάρομαι, και τα μάτια μου βουρκώνουν.

Παρ όλα αυτά συνεχίζω να τον παρατηρώ διακριτικά, δεν μπορώ να αντισταθώ. Ελάχιστα έχει αλλάξει σ'αυτά τα 5 χρόνια. Είναι όμορφος, όπως τον θυμόμουν, αν και λίγο πιο αδύνατος. Φαίνεται λιγάκι χαμένος.

Συνεχίζω να τους παρατηρώ, και αρχίζω να συνειδητοποιώ την κατάσταση. Τι περίμενα, αλήθεια; Να μη έχει προχωρήσει την ζωή του; Να με περιμένει μέχρι να γυρίσω; Σίγουρα, οι γονείς του ήθελαν εγγόνια και μία γυναίκα που να μπορεί να σταθεί ισάξια δίπλα του. Όχι μία ανάμνηση ένα φάντασμα σε μία άλλη χώρα...

Βγαίνω βιαστική από το κατάστημα, για να μην καταλάβει ότι βρίσκομαι κοντά του. Πληρώνω τα πράγματα και τα βάζω τρέμοντας σε μία σακούλα. Με το που βγαίνω έξω στον φθινοπωρινό αέρα, τα μάτια μου τσούζουν και καυτά δάκρυα αρχίζουν να κυλάνε ανεξέλεγκτα. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στα βήματα μου και πέφτω σχεδόν πάνω στην πόρτα του αμαξιού μου. Κάθομαι στο κάθισμα και το κλάμα συνεχίζει χωρίς σταματημό...

Όλα περνάνε από το μυαλό μου εκείνη την στιγμή, η ζωή μου μέχρι τώρα, η μικρή,που με χρειάζεται όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, ο Γιώργος, που με ξεπέρασε και συνέχισε την ζωή του σαν να μη υπήρξα ποτέ, οι γονείς μου και οι καταπίεση που δεν μπορούσα να βαστάξω, και οι φίλοι που κάθε τόσο με υποστήριζαν και με παρηγορούσαν σε κάθε βλακεία μου.

έβαλα την ζωή μου κάτω και την ζύγισα. Και έψαξα να βρω το νόημα.

ΠΑΙΔΙΑ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΧΩ ΓΕΜΙΣΕΙ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΝΑ ΤΙΣ ΒΑΛΛΩ ΣΕ ΣΕΙΡΑ ;)