Say I Do (Completed/ under- editing)

Chapter 28

"Hubby, I'm sorry.. It still negative.. Wala pa rin, I'm non sense.." depress na depress ako, dahil hanggang ngayon ay hindi pa rin nagkakalaman ang matres ko. Pakiramdam ko ay napaka-walang kwenta kong asawa.

"Don't say that, we can work it out.. Siguro dahil hindi pa para sa atin ang mag-kaanak.." malamig niyang saad, naiintindihan ko kung dissapointed nanaman siya dahil hindi pa rin kami nakaka-buo. Hindi ko siya masisi kung magalit rin siya dahil iyon lang ay hirap na hirap akong maibigay sa kanya..

"I'm sorry Hubby, sorry"

"You don't need to say sorry, hindi ka naman nagte-take nang pills para hindi mabuntis kaya bakit ka magso-sorry?" hindi ako nakapag-salita. Not because it is true, sa katunayan nga ay hindi pumasok sa isip ko na magtake nang pills. Nagulat lamang ako dahil para bang may halong pagdududa sa tono niya. Para bang sa paningin niya ay isa parin akong manloloko na nagpa-kama sa kanya. Akala ko ay nawala na sa kanya ang pagdududa sa akin, siguro hindi mawawala ang pagdududa niya hanggat hindi ko inaamin ang dapat kong aminin sa simula pa lamang.

"So---"

        I supposed to be saying sorry when his phone vibrate, binasa niya ang mensahe sa phone niya na natanggap niya ngayon lamang. I don't know, but I feel something wrong when he smile after he read the message over his phone.

"Ahm, wife.. I'm sorry but I need to go.. Hindi na kita maihahatid pauwi, magtaxi ka nalang okay?" tila siya nagmamadali. Tumayo siya. Akmang iiwan niya ako not until I asked him.

"Sino yung nagtext? mukhang nagmamadali ka, may nangyari bang maganda?" nagdududa ako sa mabilis na kilos niya para sana umalis,magagawa niya pa akong iwan sa kalagitnaan ng pagkain namin.

"It's... It's my manager, may masaya raw siyang ibabalita. Nakikipag-kita siya sa akin para pag-usapan, nagmamadali talaga ako, wife. Bye!" paalam niya, nakalimutan niyang halikan ako sa pisngi kaya naman naisipan kong parang may mali. Umiling ako, hindi ko dapat siya pagdudahan dahil asawa ko siya. Kailangan kong magtiwala dahil mahal ko siya.

--------------------
Pov of Claud

"Boss, sigurado ka ba na darating siya? sigurado ka ba sa ginagawa mo??" saad ni William. Nasa Van kami ngayon at naghihintay sa inaasahan namin na taong lalabas sa International Airport nang aming bansa. I smiled, this is it. Tapos na rin ang aking paghihintay, finally...

"Two hours na tayong naghihintay dito pero parang walang nangyayari.. Pati mga reporter ay aligaga na rin kung darating pa siya o ano.." usal ni William. Hindi ko na lamang siya sinasagot dahil naiirita na ako sa reklamo niya.

"Boss, alam mo bang ----" hindi na ako nakapag-timpi.

"Tumigil ka muna William! kapag sinabi niya na darating siya ay darating siya! naiintindihan mo?!" bulyaw ko. I'm becoming impatient, hanggang dito ba naman ay kailangan ko pa rin maghintay. Akala ko nga ay wala na siyang balak bumalik, but now?. Hindi ko inaasahan na heto na ang hinihintay ko sa lahat. Mabuti na lamang ay labis-labis na ang galit ko kay Aemie, lalo pa ngayon na nadagdagan ang pagdududa ko na gumagamit siya ng pills para mabuntis. Tamang-tama iyon, dahil alam ko na lang sa ngayon ay ang makipag-laro sa kanya nang bahay-bahayan. Sooner or later ay matatapos din ang laro namin.