Melis'in ağzından
Bazen bir olayın olması gerekir. Birinin sevilmesi gerekir... Bir kitabın veya şiirin okunması bir filmin izlenmesi gerekir. Ve bazen gülmek gerekir.
Güzel bir ilin güzel bir ilçesinde ikamet ediyorum. Standartların üstünde bir lisede okuyorum. Kendimi olabildiğince geliştirmeye çalışıyorum. Yine de kendime yaranamıyorum çünkü bu ben, ben değilim... Kendimi kabullenemiyorum. Kendime inanmıyorum. Tereddütlerim var hayata dair. Onlar çok taze olduğumu söylüyor. Bu yüzyıl için çok taze ama çok geç çoğu şey için. Kafamın içinde güzel bir yolculuğa çıkacağız. Terkedilmiş bir lunaprkın içi gibi düşünün ve günbatımına doğru gelmişsiniz gibi. Hayatımdan vageçeceğim öyle sıkı öyle güzel anlar yaşadım ki sonunda bir bütünden ayırdım kendimi ve parçalarımda kayboldum. Beni bırakın dostlarım.
Bu hikaye olabildiğince duygusal bir erkeğin hikayesiydi. Ben bu terkedilmiş lunaparkta şekillendirdim biraz. Sert bi tip olamayan ama o havayı kendine veren bi erkek ve söylediği yalanlara kendisi bile inanmaya başlayan bi kadın. Bu bir kurtarış hikayesi. Bu sevginin en üstün şey olduğuna dair bi kanıt. Tamamen zaman ve mekan meselesi. Kendini bulma oyunu.
Rıfat ve Gülce. İki beceriksiz. İki alev. Bir bakış başkattı her şeyi, bir merak ediş...
Hızlı olmak mühim değil ama hissetmek dostlarım. Hissetmek ne kadar önemli bu metalaşan nesile. Sevgi ve beraberlik ne kadar önemli.
Hikayenin sonu mu demiştik? Takdir edersiniz ki her son bir başlangıçtır. Ve siz aynı hikayeyi tekrar tekrar okuyacaksınız.
Sevgiyle kalın.
