Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

91. You have my support.

'Meneer Malfidus wilt u alsjeblieft de zaal verlaten en wachten op je eigen hoorzitting,' zei Wolkenveldt, ik schrok op en keek op richting het publiek. Ik besefte plots dat ik en Draco niet alleen waren, ik wendde me terug tot Draco. 'Heb jij ook een hoorzitting?' Hij knikte en kuste toen mijn voorhoofd. 'Blijf sterk, ik hou van je,' fluisterde hij waarna hij opstond en de zaal verliet. Ik keek hem achterna, mijn lichaam miste hem nu al. Snel sloeg ik mijn armen om me heen en ik stond recht, verlegen keek ik rond, mijn wangen kleurden rood. Al deze mensen hadden me op mijn kwetsbaarste gezien, ze wisten nu hoe wanhopig ik was. Voorzichting ging ik terug in mijn stoel zitten, George stond nog steeds recht. Ook hij keek even verward rond in ging dan terug gaan zitten, naast zijn broer. 'Claire, we hebben nog enkele vragen over je en dan zal het oordeel over je straf geveld worden. Zal het lukken?' vroeg de minister. Ik knikte schaapachtig en keek met grote ogen naar boven, nieuwsgierig naar wat ze nog moesten vragen. 'Dit gaat over je mededooddoeners,' begon Romeo, ik ging onmiddellijk iets rechter zitten. Hij keek even opzij alsof hij op zoek was naar zijn woorden en keek me toen aan. 'Het is de bedoeling dat je volledig eerlijk bent over hen misdaden, zodat we het juiste beeld van hen krijgen.' Ik knikte. Ik probeerde iets te zeggen, maar mijn keel was te droog. Natuurlijk zou ik de waarheid spreken, de dooddoeners zouden ook hun straf krijgen, net als ik. Ik zou enkel dingen bevestigen, ik zou niks verklikken.

 'Lucius Malfidus, heb jij weet van iets strafbaars dat hij heeft begaan?' vroeg hij. Ik zuchtte. 'Nee, enkel dat hij mijn vader en mij in zijn huis liet verblijven, maar volgens mij was dat meer een verplichting dan iets dat hij uit zijn eigen wil deed.' De man naast Romeo schreef mijn woorden naarstig op. 'Dan Narcissa Malfidus, is het correct dat zij nooit als dooddoener is ingewijd.' Ik knikte enkel. Narcissa was een pracht van een vrouw als ik het nu bekeek, ze was nooit onder de druk van haar familie bezweken om ook het duistere teken te laten graveren op haar arm. 'Is er daar enig bewijst toe?' Ik knikte en glimlachte bij hen onwetendheid. Snel rolde ik mijn mouw omhoog en toonde het vervaagde duistere teken. 'Het is in de laatste drie dagen vervaagd, maar elke dooddoener heeft dit teken. Het zal nooit volledig vervagen, dat ben ik zeker.' Gebiologeerd keek ik naar het teken, terugdenkend aan mijn vader. Even voelde ik het verdriet van daarnet weer opkomen, snel dacht ik terug aan Draco. Toch wist ik dat het nog even zou duren om al het verdriet en de pijn uit mijn lichaam te verbannen.

 'Claire?' werd er gezegd. Onmiddellijk keek ik op. 'Sorry, wat?' vroeg ik. 'Draco Malfidus, heeft hij ooit een misdaad gepleegd.' Instinctief schudde ik mijn hoofd, zonder erbij na te denken. 'Draco is te goed, hij kon zich er nooit toe zetten om echt iets slechts te doen. Anders was het altijd onder druk.' zei ik en ik keek naar de grond toen ik het zei. 'Dus hij heeft nooit de imperiatusvloek over Madame Rosmerta overgesproken?' Ik voelde het bloed uit mijn gezicht trekken. Ik slikte en keek naar boven. 'Aan je blik te zien denk ik van wel.' zei hij, waarna hij wilde verdergaan. 'Wacht! Ja hij heeft dat gedaan, maar enkel en alleen omdat hij moest.' Ik nam even adem. 'Draco en ik hadden de opdracht gekregen van mijn vader om Perkamentus te vermoorden, hij moest een manier vinden om een betoverde ketting bij hem te krijgen. Hij moest die vloek gebruiken, zijn leven ging ervan af. Als hij of ik er niet in geslaagd zou zijn om Perkamentus te vermoorden, dan zou de wraak van mijn vader bitterzoet zijn. Gelukkig was Sneep er.' zei ik, nog nooit had ik zoveel waarheden gezegd als deze dag. 'Bedankt voor je eerlijkheid, we moeten nog één iemand overlopen.' Angstig keek ik naar de man, me afvragend wie de volgende zou zijn. 'Merel Toxis, zij is ook een dooddoener, voor hoe lang?' vroeg hij. 'Sinds september denk ik,' mijn stem klonk aarzelend. 'Heb jij haar overtuigd om dooddoener te worden?' Geschokt keek ik naar hem op. 'Nee, ik had het zelf ook nooit verwacht, maar ze wilde het zelf, het was haar droom zei ze. Je kan wel zeggen dat ze een wolf in een schaapsvel is.' zei ik. 'Hoe bedoelt u?' Ik snoof. 'Merel is een van de vriendelijkste meisjes die ik ken, maar onder dat vriendelijke gezicht zit een echte moordenaar. Ze is slecht, daarom zit ze ook in zwadderich.' 'Heeft ze ooit iemand vermoord?' 'Ja, Remus Lupos.' Romeo's gezicht verstrakte even bij het horen van de naam. 'Bedankt voor uw medewerking, we zullen nu over u oordelen.' 

Hij richtte zich tot de Wikenweegschaar. 'Beste heksen en tovenaars, wat vindt u een geschikte straf voor Claire Vilijn?' Iemand stond recht. 'Eeuwige opsluiting in Azakaban, we willen geen tweede Jeweetwel.' Nog steeds waren ze bang om mijn vaders naam uit te spreken, het zou nog even duren voordat de angst volledig verdwenen was bij deze mensen. Iemand anders stond recht. 'Het is duidelijk dat dit meisje het slachtoffer is geworden van haar afkomst, volgens mij is er geen reden om haar te straffen. Het ziet er naar uit dat ze zelf geen kracht had over haar beslissingen.' Het was een vrouw die dit zei en ze glimlachte naar mij. 'Ze verdient inderdaad geen straf, maar ik vind dat ze wel bij iemand onder toezicht moet worden geplaatst. Haar tante bijvoorbeeld.' zei een man. Mijn maag keerde met de gedachte om bij Anderling te wonen. De gedachte dat zij mijn tante was, klonk nog steeds raar in mijn oren. 'Drie jaar opsluiting, dat is het minimum. Ze is nog steeds een moordenaar.' Er klonk onmiddellijk protest. De meningen waren duidelijk verdeeld. Het was een hevige discussie. 'Ik wil iets zeggen!' klonk het van de andere kant van de zaal. De Wikenweegschaar werd stil en keek naar diegene die had geroepen. Het was Harry Potter. Zijn blik vestigde op mij. 'Volgens mij ben ik de enige hier die haar volledig kan vergeven, ik was haar vaders grootste vijand. Ik heb hem vernietigd.' Er ging een korte steek door mijn hart, maar ik herstelde me snel. Mijn vader verdiende mijn pijn niet meer. 'Nochtans heb ik Claire nooit als een vijand gezien, ik zag haar eerder als een gevangene. Een gevangene die moest leven volgens de regels van haar vader en haar afkomst. Jullie weten niet hoe het is om zonder ouders op te groeien. Ik begrijp volledig dat ze zich bij haar vader voegde. Ik zou het ook doen als een van mijn ouders toch nog zou leven, hoe slecht ze ook zouden zijn. Familie is een van de belangrijkste dingen. Ik vergeef je Claire, voor al je misdaden. Je hebt mijn steun.' Ik glimlachte naar Potter. Mijn hart voelde iets lichter door zijn woorden. 

Hermelien stond recht. 'Mijn steun heb je ook.' zei ze glimlachend en trots. Ze nam Harry's hand vast die naast haar stond. 'Ook die van mij,' zei Ron Wemel en hij stond ook recht. Daar stond het fameuze trio, hand in hand, om mij te steunen. Ook ik stond recht uit mijn stoel en zette enkele stappen richting hen. Ik kon niets zeggen, maar hopelijk zagen ze aan me hoeveel dit voor mij betekende. 'Ook die van mij.' Ginny Wemel, George volgde, net als Marcel. De anderen in de publiekstribune ook. 'Die van mij ook,' zei de vrouw van de Wikenweegschaar. Meer dan de helft stond ook recht, maar enkelen bleven zitten. Degenen die voor mijn straf waren. Met open mond draaide ik rond mijn as, naar al de mensen die mij steunden. Tranen welden in me op. Tranen van vreugde. Was ik dan toch geen monster? Er viel even een stilte, terwijl ik het spektakel in me opnam. Echte tranen rolden nu over mijn wangen. Volledig andere tranen dan die eerder waren gevloeid. Mijn ogen richtten zich op de minister, die ook naar de mensen om zich heen keek. Daarna vestigde hij zijn blik op mij en glimlachte. Ik kon het niet geloven wat hij deed. Ook hij stond recht, de minister van toverkunst stond voor me recht. 'Claire Vilijn, ook mijn steun heb je. En hierbij verklaar ik je verlost van al je schulden. Er zal geen straf volgen.' Met open mond keek ik hem verbaasd. Gejuich klonk rechts van me en plots voelde ik armen rond me, het waren die van George en hij tilde me vrolijk op en draaide me rond. 'Ik wist het wel! Je bent geen monster, Claire! Iedereen staat achter je, je bent fantastisch!' riep hij uit en ik kon enkel glimlachen.