Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

55. Torture

De lessen gingen zoals ik had verwacht, iedereen had ontzag voor mij, ze behandelden me als een koningin of eerder als een kwaadaardige heerseres. Het effect was hetzelfde, iedereen behalve mijn vrienden was bang voor mij. Vooral met Merel had ik een goede band, we waren soort van beste vriendinnen geworden. Toch was het nog altijd een groot vraagteken waarom ze bij zwadderich was ingedeeld. Het was halverwege oktober en nu hadden we dreuzelkunde. Ik en Draco zaten vooraan in de klas en wij waren veruit de beste leerlingen. Professor Kragge behandelde ons ook als haar favorieten, wat natuurlijk vanzelfsprekend was. We leerden nu over lang vervlogen tijden, waar mensen nog gebruikt werden als slaven. De Egyptische farao had duizenden slaven gebruikt om zijn piramides te bouwen. 'Natuurlijk was Ramses II een tovenaar van zuiver bloed. Zijn nakomelingen behoren tot de oudste bloedlijn en ik kan met trots zeggen dat we momenteel één van die nakomelingen in ons midden hebben. Claire wil je even rechtstaan.' Verward beval ik mijn benen om recht te staan. Ergens geloofde ik het totaal niet dat Ramses II één van mijn voorouders was, waarschijnlijk was dit gewoon een truc om de angst voor mij nog meer te laten groeien bij de andere leerlingen. Toch was het iets om trots op te zijn en het feit dat ik de nakomeling was van één van de bekendste farao's ter wereld, was toch wel fenomenaal. Ik ging terug zitten. 'Ramses II gebruikte dus dreuzels als slaven. Hetgene waar dreuzels eigenlijk voor gemaakt zijn.' Ik slikte, een dreuzel als slaaf klonk gewoon barbaars. Natuurlijk wist ik ook wel dat dit allemaal bij mijn vaders bewind hoorde, toch was het iets wat me kippenvel bezorgde. Het liefst had ik dat de dreuzels gewoon niet van ons bestaan wisten. Volgens mij mogen we dreuzels niet onderschatten, ze waren niet meer ongevaarlijk. De evolutie die ze hadden gemaakt was wonderbaarlijk en ik wist niet of tovenarij tegen hun nieuwe wapens opgewassen was.

Over de middag zat ik bij Merel aan tafel. 'Wil je wat aardappelen?' vroeg ze, ik verbaasde me voor de zoveelste keer weer over de vriendelijkheid in haar stem. 'Ja, graag.' Ze schepte enkele aardappelen op mijn bord. 'Hoe komt het?' flapte ik eruit. Verward keek ze me aan. 'Hoe komt wat? Je zal wat specifieker moeten zijn hoor, Claire. Ik kan je gedachten niet lezen.' zei ze als antwoord. 'Hoe komt het dat je zo vriendelijk bent en toch bij zwadderich ingedeeld bent?' Ik had die vraag al een tijdje willen vragen. Eerst keek Merel me verward aan, maar toen vormde er zich een glimlach op haar gezicht. Ze giechelde zelfs, ze keek schichtig om ons heen. Er was niemand die bij ons in de buurt zat. Ze waren te bang. Ze boog zich geheimzinnig dichter naar me toe. 'Ik ben misschien vriendelijk, maar ik hoor ook absoluut bij zwadderich.' zei ze. Ik bleef haar afwachtend aankijken. 'Ten eerste ben ik van zuiver bloed, zoals je weet werken mijn ouders bij het ministerie.' Haar ouders werkten allebei op het departement voor internationale magische samenwerking. 'Ten tweede ik ben misschien vriendelijk, maar je kent mijn grootste droom niet.' Ze boog zich nog dichter naar me toe. 'Al vanaf ik klein was, had ik deze droom. Weet je, ik heb totaal geen probleem met mensen pijn doen of vermoorden. En daarom heb ik er altijd van gedroomd om dooddoener te worden.' Ik liet mijn vork vallen bij haar woorden, met open mond keek ik haar aan. Dit antwoord had ik totaal niet verwacht.

Ik liep samen met Draco naar Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Het vak noemde nu eigenlijk enkel Zwarte Kunsten, het was niet dat we nog veel verweerspreuken zagen, meer het omgekeerde. Onderweg vertelde ik Draco over Merel. 'Merel, dé vriendelijke Merel, wil zij dooddoener worden?' Hij was even verbaasd als ik was geweest. Ik knikte. 'Te raar voor woorden niet.' zei ik. Hij knikte. Het bleef even stil. 'Ga je het vragen aan je vader? Om haar dooddoener te maken?' vroeg Draco serieus. Ik slikte, ik had daar inderdaad al over nagedacht. 'Ik denk het wel.' zei ik zacht. Het zou raar zijn om Merel als een dooddoener te zien. Het zouden twee werelden zijn die zouden botsen. Draco sloeg zijn arm rond mijn schouders en trok me dichter tegen zich aan. 'Tja, dan zullen we tenminste niet meer de enige dooddoeners zijn die hier les volgen.' zei hij bemoedigend. Ik glimlachte flauwtjes naar hem.

Ondertussen waren we al op de derde verdieping aangekomen en sloten we ons aan bij de groep zevendejaars die aan het wachten waren totdat de tweedejaars naar buiten waren gelopen. De meesten van hen waren lijkbleek. Ik zag dat griffoendor erbij zat en mijn ogen scanden de gezichten af om Louis te zien. Louis kwam als één van de laatsten buiten gestrompeld, zijn ogen stonden vol met angst en ik zag hoe zijn handen verschrikkelijk trilden. 'Louis?' zei ik zacht toen hij langs ons passeerde, ik zakte lichtjes door mijn knieën zodat ik op ooghoogte kwam. Louis ogen flitsten naar mij, hij opende en sloot zijn mond weer. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ik bezorgd. Een meisje van ravenklauw passeerde net op het moment toen ik het vroeg, ze bleef even staan. Louis antwoordde niet en keek me enkel aan, er stonden tranen in zijn ogen. Het meisje kwam naast hem staan. 'Professor Kragge heeft ons de onvergeefelijke vloeken getoond. Louis heeft zitten praten in de les en toen heeft professor Kragge...' Ze stopte even en zocht achter woorden. Haar stem was vervuld met afschuw en angst. 'Hij heeft Louis als proefpersoon gebruikt en de cruciatusvloek over hem uitgesproken.' Ik voelde het bloed uit mijn gezicht trekken, een razende woede borrelde in me op. Ik wist maar al te goed wat een cruciatusvloek inhield, ik had het zelf gevoeld. Dat dit ook met Louis was gebeurd, dat was pas onvergeefelijk. Amycus Kragge had een grote fout begaan en dat zou hij snel te weten komen. Hij zou ervoor boeten. 'Claire?' zei een gebroken stem. Ik keek Louis aan en ik zag dat er ondertussen tranen over zijn wangen liepen. Snel trok ik hem in een omhelzing, zijn tengere armpjes sloegen zich krampachtig om me heen. De kleine jongen schokte in mijn armen. Ik liet mijn kin op zijn hoofd rusten en suste hem lichtjes. Een minuut later maakte ik hem van me los en keek hem vastberaden aan. 'Kijk Louis, je moet nu naar je volgende les. Het zal wel lukken.' Ik keek naar het ravenklauwmeisje. 'Jij gaat met hem mee.' beval ik, ze knikte direct. Ik wendde me terug tot Louis. 'Het zal geen tweede keer meer gebeuren Louis, dat beloof ik.' De jongen knikte lichtjes. Het meisje van ravenklauw nam zijn hand beet en trok hem mee naar de trappen.

Woedend stormde ik het lokaal binnen, Amycus veegde net het lesonderwerp van de vorige les uit. Ik liep direct door naar het bureau, de andere ik kwam weer in me op. Waarschijnlijk zouden er nog enkele haren wit kleuren straks. Amycus keek me glimlachend aan. 'Dag juffrouw Vilijn.' Ik glimlachte gemeen terug, Amycus' ogen werden groot toen hij mijn blik zag. Angst verscheen op zijn gezicht. 'Weet je, Kragge, je hebt daarnet de verkeerde gemarteld.' Kragge strompelde achteruit toen ik mijn toverstaf op hem richtte. Achter me was het doodstil, de leerlingen hadden zich allemaal achter mij verzameld. Niemand durfde me te onderbreken. 'Wil je eens weten hoe het voelt?' zei ik ijshard. Amycus schudde zijn hoofd. 'Het...het spijt... het spijt me.' stamelde hij. Ik lachte kil en hoog. 'Spijt komt nu te laat. Crucio!' riep ik uit. Amycus gilde het uit van de pijn, hij viel neer op de grond. Het gegil vulde de volledige kamer en het rare was dat ik het niet eens erg vond. Nee, ik glimlachte zelfs.

*-*-*-*-*-*-*-*-*

A.N. Hey, hey! Weer een nieuw hoofdstuk, ik hoop dat jullie ervan genoten hebben. Als je wil, mag je altijd stemmen en/of een reactie achterlaten. Ik wil jullie nog eens bedanken. Dit boek heeft de 40K bereikt, wow echt wonderbaarlijk gewoon. Net alsof er magie aan de pas is gekomen ;)

Als je plots geen idee hebt wat je nu kan lezen, ik heb ook nog enkele andere boeken. Misschien wil je die ook wel eens lezen :)

xoxo jayez1998