Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

9. Yes, we are friends.

Met mijn bezem in mijn hand stormde ik het veld af, ik voelde tranen in me opkomen en wilde dus zo snel mogelijk weg. Ik rende over het terrein met mijn gewaad die achter me heen wapperde, ik liep naar beneden en kwam aan bij het boothuis. Ik trok de deur open, hier kon ik me wel even verstoppen. Ik stortte neer op de houten vloer en legde mijn vuurflits naast mij. Tranen stroomden nu letterlijk over mijn wangen, ik haalde mijn vaders briefje uit mijn zak, ik keek even naar de woorden. Ik legde het briefje naast mijn bezemsteel. Mijn hoofd legde ik in mijn handen en mijn schouders begonnen hevig te schokken. Ik had nu eindelijk een vader en ik kon hem niet eens trots maken.

Droevig keek ik naar het meer, ik merkte dat het donker begon te worden, ik had totaal geen idee van hoe lang ik hier al zat, maar ik zat hier goed, niemand die me stoorde. Dat dacht ik tenminste. Een tentakel kwam boven het water uit en verdween weer, de reuzeninktvis. 'Claire?' Ik schrok op en keek om, ik zag Draco staan, hij had zijn zwerkbalgewaad ook nog aan. 'Ik heb je overal gezocht.' zei hij. Ik zuchtte. 'Dat had je niet moeten doen.' zei ik, mijn stem klonk gebroken, Draco merkte het ook op. Nu zou hij me zeker niet met rust laten.  Hij kwam naar me toe gelopen, ik richtte mijn blik weer op het water. Draco bukte naast mij en vanuit mijn ooghoeken zag ik dat hij het briefje oppakte. Ik slikte even. 'Je vader heeft je die bezem gestuurd, niet?' vroeg hij. Ik knikte en even later voelde ik zijn arm om me heen. Zijn warmte deed me goed en ik nestelde me tegen hem aan. 'Ik wilde hem zo graag trots maken.' zei ik, Draco hield me stevig vast. 'Je hebt je best gedaan en het is mijn schuld, ik had die snaai moeten pakken.' Ik maakte me van hem los. 'Jij kon er toch ook niets aan doen dat er een beuker tegen je aan vloog.' zei ik. Gepijnigd keek hij me aan, ik wist dat hij me niet geloofde.

Ik luisterde naar zijn hartslag, we zaten hier nu al een tijdje en ik was eigenlijk blij dat Draco hier was.  'Ik wil het niet meer.' Ik ging recht gaan zitten en keek hem fronsend aan. 'Wat niet?' vroeg ik. Zijn ogen flitsten langs mij heen en keken naar het meer achter mij. 'Dit geheimzinnig gedoe, ik wil dat iedereen ziet dat we vrienden zijn.' Ik zuchtte, ik begreep hem wel, maar toch was ik bang voor de vragen. 'Ik weet dat ze vragen zullen stellen.' Die jongen kon echt mijn gedachten lezen. 'Maar die hoeven we toch niet te beantwoorden.' Ik dacht aan Patty Park, die zou hier niet blij mee zijn. 'En je zult zowiezo in de spotlights staan, je bent de ster van ons zwerkbalteam.' Ik voelde hoe ik bloosde, ik dacht aan hoe mijn afdeling mijn naam had gescandeerd. 'Het is goed.' fluisterde ik. Draco's glimlach kon niet breder. 'Kom, we moeten gaan eten.' zei hij.

'Patty zal dit verschrikkelijk vinden.' zei ik, we waren bijna bij het kasteel. 'Niks van aantrekken.' zei Draco. Ik lachte. 'Dat zal moeilijk gaan, we delen een slaapkamer.' Hij lachte ook. 'Ik wil je wel komen beschermen hoor, je moet maar een gil geven.' zei hij, ik rolde met mijn ogen. 'Oh, Patty zal het fantastisch vinden als jij binnen komt gestormd in je pyjama.' Ik zag het beeld al helemaal voor me, misschien zou Patty zelfs flauwvallen. 'Is het echt zo erg?' vroeg Draco. Ik knikte. 'Ze is echt stapel op je.' Hij zuchtte. 'Ik mag haar helemaal niet.' zei hij. 'Tjah, misschien moet je dat aan haar vertellen.' zei ik. 'Ik zal haar hart breken.' zei hij. 'Inderdaad.' zei ik. Pretlichtjes verschenen in zijn ogen en ik keek hem glimlachend aan. 'Weet je, ze heeft mij al bedreigd.' Draco keek me verward aan. 'Wat?!' 'Ze zou me beheksen als ik nog in jouw buurt zou komen.' zei ik. 'Nu wil ik haar hart zeker breken, zij bepaalt niet met wie ik om ga.' Hij pakte mijn hand en stormde naar binnen. Zo kwamen we binnen in de grote zaal, hand in hand, beide met onze zwerkbalgewaden nog aan. Alle hoofden draaiden zich naar ons toe, ik voelde hoe ik bloosde. Ik wilde niet weten wat al deze mensen dachten. 

Mijn vaste plekje aan de tafel kon ik wel vergeten, Draco nam me mee naar het midden van de tafel, we gingen naast elkaar zitten. Zoals verwacht keek iedereen ons aan, Patty's blik bliksemde mijn kant op. Draco zag het ook en keek ijzig koel naar haar, snel wendde ze haar blik af, ik grinnikte even. Het was een gezellige maaltijd en ergens vond ik het jammer dat ik mijn vriendschap met Draco verborgen had gehouden. Korzel en Kwast waren een grappig duo om bij te zitten, ze waren allebei redelijk dom en ze deden de grappigste dingen. Lachend liep ik met hen naar buiten, Draco naast mij. In de hal kwamen we het zwerkbalteam van griffoendor tegen, die uitbundig aan het feestvieren was. Mijn vrolijkheid verdween. 'Geen pijn meer in je buik, Draco?' riep Potter naar ons toe, ik zag hoe Draco naast mij verstrakte. 'Als die beuker er nooit was geweest, waren jullie nooit gewonnen.' riep Draco. Harry Potter en Ron Wemel stapten beiden naar voren. 'Kan je niet tegen je verlies, Draco.' zei Ron spottend. Ik haatte die twee. Ook ik zette een stap naar voren, ondertussen trok ik mijn toverstaf. 'Jullie houden nu jullie belachelijke monden of ik vervloek jullie zo hard dat jullie verdrietig naar jullie mamatje zullen lopen.' zei ik dreigend. 'Oei, sorry, Potter, jij hebt geen mamatje.' voegde ik eraan toe, ik schrok van mezelf, het was echt gemeen wat ik zei, maar ergens voelde het goed. Het was de schuld van deze jongen dat ik in het weeshuis belandde, het was zijn schuld dat ik moest opgroeien zonder vader. Harry was woedend en trok ook zijn toverstaf, net als Wemel. Draco, Korzel en Kwast trokken ook hun toverstaf. Vier tegen twee, het was niet eerlijk. 

'Kom op, jongens, laat hen met rust.' Ginny Wemel kwam tevoorschijn uit de groep griffoendors. Ze trok Harry en Ron van ons weg, het zwerkbalteam verdween de hal uit. 'Ja, loop maar weg, lafaards.' riep Draco hen nog na. De haat ebde uit mijn aderen en ik ontspande. 'Man, ik haat hen.' zei ik zuchtend tegen de rest. Draco lachte naar me en draaide zich om naar Korzel en Kwast. 'Laat ons even alleen.' zei hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek hoe het duo wegliep. Draco kwam dichter bij me staan. 'Je bent knap als je woest bent.' fluisterde hij in mijn oor, mijn hart maakte onverwachts een sprongetje. Ik zette een stap achteruit. 'Jij bent raar.' zei ik, maar toch verscheen er een blos op mijn wangen. 'Wat? Mag ik je nou echt geen complimentje geven?' zei hij verontwaardigd. Hij lachte en porde me in mijn zij. 'Au.' zei ik half lachend en ik porde hem terug. Mijn por was veel te zacht.  'Dat was een zielige por.' zei hij. Ik rolde met mijn ogen. 'Ik ben ook een meisje.' zei ik. 'Ben je een meisje? Wow, dat wist ik niet.' zei hij en hij opende zijn mond voor het effect. Ik lachte en duwde tegen zijn schouder. 'Onnozelaar.'