Midnight {GW15}

Επίλογος

Η Σκάι δεν περπάτησε ποτέ ξανά κανονικά. Συνέχισε να κουτσαίνει ελαφρώς, αν και δεν της πήρε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα να συνέλθει από το φίλτρο του Μπρένταν. Της πήρε περισσότερο να συνηθίσει πως δεν θα τον ξαναέβλεπε. Πέρασε μερικά βράδια να κλαίει στο δωμάτιό της και μερικές φορές, πήγαινα να καθίσω μαζί της για να μην νιώθει πως είναι μόνη. Εκείνη χαμογελούσε, μου κρατούσε το χέρι και συνέχιζε να κλαίει μέχρι να ηρεμήσει. Και έμενα μαζί της μέχρι να νιώσει καλύτερα. 
Όλο αυτό το διάστημα οι γονείς μου ήταν στο πλευρό της και η ίδια έμοιαζε κάτι παραπάνω από ευγνώμων που κέρδισε την συγχώρεσή τους. Ακόμα και ο Κρις, που δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα φιλικός μαζί της, την κοιτούσε που και που τρυφερά και της έπιανε την κουβέντα όταν την έβρισκε να κάθεται κάπου μόνη της και να αγναντεύει το άπειρο. Μια μικρή ιδέα είχε σχηματιστεί στο μυαλό μου, αλλά δεν ήξερα ακόμα αν ήταν εφαρμόσιμη. Ο χρόνος θα δείξει, υποθέτω. 
Ο Ντέβερελ από τη μάχη και μετά δεν ξαναμάλωσε πραγματικά με τον Κάρτερ ποτέ. Βέβαια, συνέχιζε να τον φωνάζει ηλίθιο και κοντοστούπη και ο Κάρτερ συνέχισε να τον λέει κόπανο, αλλά δεν έμοιαζε κανείς τους να παρεξηγείται.
 Η Έμπονι συνέχισε να είναι μέλος της οικογένειας και δεν είχε ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα ούτε στις πράξεις ούτε στον χαρακτήρα της. 
Ο Βλάντιμιρ δέχτηκε μια πρόταση από τους γονείς λίγο καιρό μετά την μάχη, για να γίνει αυτό που οι άνθρωποι λένε "το δεξί τους χέρι". Ικανοποιημένος, ζήτησε ένα χρονικό περιθώριο τριών ημερών για να το σκεφτεί και έπειτα από τρεις ημέρες, επέστρεψε στο Σάντοουφορτ Μουρ με ένα κάρο πληροφορίες που είχε συλλέξει όλα αυτά τα χρόνια και είχε σκοπό να το χρησιμοποιήσει στη νέα του δουλειά. Είχε πάρει το ρόλο του πολύ σοβαρά. 
Η Τζινξ βρήκε καινούριο αμόρε. Ένας καφετί κεραμιδόγατος στο στυλ του Γκάρφιλντ άρχισε να την γυροφέρνει και ενώ η γάτα μου στην αρχή το έπαιζε δύσκολη, μετά πιθανότατα ενέδωσε στο φλερτ του. Μια φορά που ο Γκάρφιλντ - έτσι τον ονόμασα, μου θύμιζε υπερβολικά το καρτούν - είχε ακολουθήσει τη Τζινξ στο δωμάτιό μου, πρόσεξα πως τα μάτια του έπαιρναν την ίδια απόχρωση που έπαιρναν της γάτας μου, τον πρώτο καιρό που είχε γίνει αθάνατη. Άλλο αθάνατο γατί μας βρήκε, σκέφτηκα, όσο η Τζινξ και ο φίλος της νιαούριζαν ικανοποιημένοι. 
Ο Κάσπερ συνέχισε το βιολί του, όταν είχε νεύρα δεν άφηνε κανέναν να κατέβει στο υπόγειο παρά μόνο εμένα. Συνέχιζε να παίζει με τις κουτάλες για τα γυαλικά που είχαμε επίτηδες αφήσει εκεί κάτω για να έχει να ασχολείται και συνέχισε τις φάρσες του ανά διαστήματα σε όλο το Σάντοουφορτ Μουρ. 
Ο Κάρτερ έμενε πλέον σχεδόν μόνιμα στο κτίριο, με εξαίρεση καμιά φορά που πήγαινε να επισκεφτεί τον πατέρα του, μιας και ο Βλαντ είχε βολευτεί πολύ στο δικό του σπίτι που έμενε εκεί, αλλά κι εκείνος περνούσε πολύ χρόνο σε εμάς. Τυπικά, ο Κάρτερ είχε εκείνο το δωμάτιο που του είχαμε παραχωρήσει πριν τον πόλεμο, αλλά στην πραγματικότητα δεν είχε πατήσει καν το πόδι του εκεί μέσα. Περνούσε την ώρα του στο δωμάτιό μου, είτε ακολουθώντας με στην βιβλιοθήκη και σπάζοντάς μου τα νεύρα γιατί μιλούσε κάθε δέκα δευτερόλεπτα και δεν με άφηνε να συγκεντρωθώ. 
Οι λυκάνθρωποι δεν έκαναν κάποια άλλη κίνηση μετά τον πόλεμο. Όταν γυρίσαμε τους ομήρους, φήμες είπαν πως τελικά τους απόδιωξε η αγέλη και τώρα οι προδότες περιπλανούνταν κάπου εκεί έξω. Με τις Νεράιδες, δεν μάθαμε τι έγινε. 
Και αυτό ήταν που με ενοχλούσε κάπως. Δεν είχαμε ακούσει νέα τους εδώ και πολύ καιρό και ποτέ δεν πίστεψα αυτό που λένε "Καθόλου νέα ίσον καλά νέα". Είχα μια ανησυχία πως δεν είχαμε ξεμπερδέψει εντελώς μαζί τους αλλά δεν τολμούσα να το πω σε κανέναν πέρα από τον Κάρτερ, μήπως το γρουσουζέψω. Εκείνος συνέχιζε να λέει πως ότι και να ερχόταν, θα το αντιμετωπίζαμε παρέα. 
Από την άλλη, με απασχολούσε και εκείνος ο κύριος που ανέφερε ο Κάρτερ όταν μου έδωσε το δαχτυλίδι. Υπήρχαν όντως αλήθεια άνθρωποι που μπορούσαν να καταλάβουν τους βρικόλακες; Ήταν πραγματικά σαν τα φαντάσματα, όπως είχε πει ο Κάρτερ; Και αν ναι, τί κίνδυνος ήταν εκείνοι για εμάς; Αν μάθαιναν οι κοινοί θνητοί ότι κυκλοφορούσαν όχι μόνο βρικόλακες, αλλά και Λυκάνθρωποι, Νεράιδες, Δαίμονες και Φαντάσματα ανάμεσά τους, υπήρχε πραγματικά περίπτωση να οδηγηθούμε σε μια κατάσταση που δεν θα ήταν ευχάριστη για κανέναν. 
Μπορεί να ζούσαμε ξανά μια εποχή σαν τις δίκες του Σάλεμ, με μια μικρή παραλλαγή. Δεν θα κυνηγούσαν μάγισσες. Θα κυνηγούσαν βρικόλακες. 
Και τότε θα έπρεπε κάπως να αμυνθούμε, σωστά;
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.   

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Και κάπου εδώ, φτάσαμε στο τέλος της ιστορίας. Είχα μία ιδέα χθες, και σκέφτηκα πως οι περιπέτειες της Ρέιβεν και του Κάρτερ θα μπορούσαν να συνεχιστούν σε ένα δεύτερο βιβλίο. Δεν είμαι ακόμα 100% σίγουρη αν θα το επιχειρήσω, ωστόσο έχω κάποιες ιδέες και για την ώρα θα ήθελα να δοκιμάσω μια συνέχεια. Αν αποφασίσω τελικά να δώσω συνέχεια στην ιστορία τους, σύντομα θα μάθετε περισσότερα γι' αυτό. (Να ενημερώσω, πως έχω ήδη ξεκινήσει μια νέα ιστορία, και ευελπιστώ να ανεβάσω σύντομα. Περιμένω εντυπώσεις, όποιος θέλει να ρίξει μια ματιά!)

Σας ευχαριστώ πολύ όλους εσάς που διαβάσατε την ιστορία μου και την ψηφίσατε! Ελπίζω πραγματικά να σας άρεσε, όσο άρεσε και σε μένα η δημιουργία της!