Midnight {GW15}

Κεφάλαιο Πέντε

Το επόμενο πρωί, χωρίς καμία ξεκούραση λόγω της παρενέργειας του αίματος του Κάρτερ, σηκώθηκα από το κρεβάτι και κατέβηκα στον κάτω όροφο, βρίσκοντας όλη μου την οικογένεια καθισμένη στο τραπέζι.

Η Σκάι ήταν συνοφρυωμένη και είχε το χέρι της ανάλαφρα ακουμπισμένο στο πόδι του Μπρένταν. Για τον έξω κόσμο ήταν η ξαδέρφη μου και ο σύζυγός της. Δίπλα από τον μπαμπά και τη μαμά μου καθόταν η Έμπονι που λογομαχούσε ευγενικά και με τους δύο και κουνούσε τα χέρια της όπου χρειαζόταν. Ο Ντέβερελ είχε αράξει στη θέση του με τα πόδια πάνω στο τραπέζι και ο Κρις... ο Κρις ήταν άφαντος.

Μέχρι που πετάχτηξε ξαφνικά από πίσω μου και μου ανακάτωσε τα μαλλιά τρυφερά. "Τι κάνεις, μικρή;"

"Με τρόμαξες, Κρις!" του πέταξα απότομα. "Με συγχωρείς, είμαι λίγο νευρική..."

Ο ύψους 1.90 επιβλητικός βρικόλακας που στεκόταν δίπλα μου, σήκωσε το ένα του φρύδι και με κοίταξε με τα σχεδόν διάφανα μάτια του. "Εσύ είσαι μονίμως νευρική" είπε απλά. Του έβγαλα τη γλώσσα και πήγα και κάθισα στο τραπέζι μου. Εκείνος άφησε την συνηθισμένη του θέση δίπλα στην Έμπονι και σωριάστηκε δίπλα μου, σπρώχνοντας ελαφρώς το τραπέζι με τα μακριά του πόδια.

"Μας χαλάς τη διακόσμηση" του είπα σοβαρά.

"Κεφάκια και νευρικότητα δεν πάνε μαζί" παρατήρησε. Ακούμπησε το χέρι του στον ώμο μου. "Τι έχεις;"

Ο Κρις, όπως ήδη ανέφερα, είναι κάπως θεόρατος. Τα μάτια του είναι γαλάζια, ας πούμε, αλλά τις περισσότερες φορές μοιάζουν με διάφανα. Αν δεν ήξερα ότι είναι βρικόλακας, θα το υποπτευόμουν απλά και μόνο από τον τρόπο που ντύνεται. Είναι ο μόνος σε όλο το Σάντοουφορτ Μουρ του οποίου οι ενδυματολογικές επιλογές συμφωνούν με τις δικές μου. Παλιότερα του άρεσε να συστήνεται σαν τραγουδιστής, μέχρι κάποια στιγμή που κάποιος περίεργος άρχισε να τον ρωτάει διάφορα για το επάγγελμά του και ο Κρις δεν είχε ιδέα τί να απαντήσει. Για τον έξω κόσμο, ένας εκκεντρικός και πολλές φορές τρομαχτικός τύπος. Για εμένα, η προσωποποίηση του γέλιου. Αν και την πρώτη φορά που τον είχα δει, ομολογώ πως έχασα λίγο τη γη κάτω από τα πόδια μου και μου πήρε καιρό να τον εμπιστευτώ. Θα βοηθούσε ίσως αν ήξερα την ηλικία του, αλλά δεν ήξερα καμία από τις δύο. Ούτε πότε γεννήθηκε σαν άνθρωπος, ούτε σαν βρικόλακας και το περίεργο ήταν ότι δεν ήξερε ούτε εκείνος. Δεν θυμόταν. Με είχε βάλει να μαντέψω πόσο τον κάνω και φάνηκε να συμφωνεί όταν του απάντησα πως πρέπει να ήταν μερικά χρόνια μικρότερος από τον πατέρα μου.