Midnight {GW15}

Κεφάλαιο Έξι

Η Σκάι μου κατάφερε ένα μαυρισμένο μάτι και μια πληγωμένη περηφάνια, αλλά όχι εντελώς. Είχα μάθει κι εγώ μερικά κολπάκια χάρη στον Ντέβερελ και έτσι τώρα την δεξιά μεριά του προσώπου της κοσμούσε μια γρατζουνιά. Όχι ότι θα κρατούσε και πολύ, αλλά μου αρκούσε για να νιώσω καλύτερα. Η Σκάι αρνήθηκε να την γιατρέψει ο Κρις, από ότι έμαθα. Παραήταν ψωνισμένη για να καταδεχθεί να την βοηθήσει ένας σαρκαστικός, γιγαντιαίων διαστάσεων βρικόλακας. Αντίθετα με εκείνη, εγώ δεν ήμουν τόσο ψωνισμένη. Έτσι όταν ο Κρις χτύπησε απαλά με τα δάχτυλα την πόρτα της κρεβατοκάμαράς μου, του είπα να περάσει.

Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, με τα μαλλιά μου απλωμένα στο μαξιλάρι και το φόρεμα αέρινο γύρω από τα πόδια μου. Δεν είχα την ψυχολογική δύναμη ούτε καν να σηκωθώ και να ανοίξω μόνη μου την πόρτα, έτσι όταν το σχεδόν δίμετρο πλάσμα μπήκε στο δωμάτιό μου, του κούνησα το χέρι και του έκανα νόημα να κάτσει δίπλα μου, μιας και ούτε να μιλήσω ήθελα.

Εκείνος γύρισε το πρόσωπό μου προς το μέρος του με τα μακριά του, κατάλευκα δάχτυλα και με κοίταξε προσεκτικά.

"Όλη της την δύναμη έβαλε η λυσσάρα, ε;" ρώτησε.

"Αν ήξερα ότι θα μπορούσε να μου σπάσει κάτι, θα στοιχημάτιζα ό, τι έχω και δεν έχω ότι σμπαράλιασε την μύτη μου" είπα. "Πονάει πολύ, ακόμα και για βρικόλακας".

Ο Κρις χαμογέλασε και μου έριξε ένα συμπονετικό βλέμμα. "Να δω τί μπορώ να κάνω;"

"Ελεύθερα" του είπα και βολεύτηκα στα μαξιλάρια, κλείνοντας τα μάτια μου. Ένιωσα το παγωμένο του χέρι να διατρέχει το πρόσωπό μου, από το μέτωπο ως το σαγόνι και πάλι επάνω, πάνω από τα βλέφαρά μου και με κάθε του κίνηση, η αριστερή μεριά του προσώπου μου πονούσε όλο και λιγότερο. Λίγη ώρα αργότερα, δεν ένιωθα τίποτα. "Σε ευχαριστώ, Κρις" του είπα.

"Δεν κάνει τίποτα, μικρή... για πες τώρα... τί σχεδιάζεις να κάνεις με την μονομαχία;"

"Δεν σας άρεσε αυτό που είδατε σήμερα, θέλετε κι άλλο;" ρώτησα χαμογελαστή.

"Εγώ προσωπικά έμεινα αρκετά ικανοποιημένος από τον καυγά σας" σχολίασε και έγειρε πίσω στα μαξιλάρια σταυρώνοντας τα πόδια του πάνω στο μωβ μου πάπλωμα "αλλά το θέμα είναι ότι ο Μπρένταν έστειλε ήδη μήνυμα στους Κέιν".

"Τι έκανε;!" ρώτησα και σηκώθηκα όρθια. "Ο Μπρένταν; Πώς τόλμησε;"

Το χέρι του Κρις έπεσε στο δικό μου και με κράτησε στη θέση μου.