Ne yapmam gerektiği konusunda biraz bari bilgim olsaydı eğer, gerçekten de mutlu olabilirdim.
Mutlu olmak ve ben. Bu iki kavram tam 5 sene önce birbirlerinden uzaklaştı.
Bütün gece hiç uyumamıştım ve beynimdeki bütün kasların hareketlerini hissedebiliyordum.
Sırtüstü uzandığım yatağımdan yavaşça kalktım ve telefonuma baktım.
¶19 şubat 2015 cumartesi
¶10:04 pm
Bu tarih bana bir yerden tanıdık geliyor ama...
Başım zonkluyordu ve sanırım boynum tutulmuştu.
Boynumdaki ağrının geçmesi için boynumu sağa- sola çevirirken gözüme birkaç gün önce kapı koluna astığım mutfak önlüğü takıldı.
Yavaşça kapıya yaklaştım ve önlüğün papatyalı pembe desenine dokundum.
Sanırım bu gün benim doğum günüm.
aman ne harika. Bok gibi geçecek bir sene daha.
Salona ilerledim ve boy aynasının karşısına geçtim.
Son derece cılız bir vücut , yana yatmış darmadağın siyah saçlar, son derece solgun bir surat ve çökmüş gözaltlarım.
Tam o sırada aynada benimle birlikte yansıyan merdivenler dikkatimi çekti.
Evim dubleks fakat babam tavan arasını resim için kullanır.
Küçükken zamanımın çoğunu kendi odamdan çok tavan arasında geçirirdim.
Taş merdivenlerden yavaşça yukarı çıktım.
Tavan arası buram buram boya kokuyordu.
Ahşapla bezenmiş bir oda olduğundan yıllardır çalışma yapılmasa bile boya kokusunu içine çekmişti.
Bu kokuyla benim kadar haşır neşir olmayan biri son derece rahatsız olabilir.
Zemine tamamen gazete serilmiş, fırçalardan düşen veya yanlışlıkşa devrilen buyalar hep üstünde kurumuştu. Zemini bile ayrı bir sanattı bu odanın.
Neden küçükken bu odayı bu kadar sevdiğimi anlayabiliyorum.
Duvara çizilmeyi bekleyen bir sürü boş tuvaller dayalıydı.
etrafımda aşağı yukarı kaç tuval oöduğunu görebilmek için 180 derece döndüğümde, soyut bir portre çalışmasıyla karşılaştım.
Resmi yakından incelemek için yanına yaklaştım.
Her ne kadar üzerinde imza bulunmasa da şüphesiz bu portre babamın elinden çıkma.
Genelde babam bu tarz portrelerden ziyade mesaj içerikli soyut çalışmalar yapar, çizgilerini görmeden babamın yaptığına hüküm veremezdim.
Portredeki kişinin bir gözü buğluyken bir gözünün net olması oldukça dikkat çekiciydi ve bu portredeki kız bana çok benziyordu.
Tuvale dokundum; boyalar adeta tuvale işlemişti. Oldukça eski bir çalışma olmalı.
Tuvali ters çevirdim. Babam çizimlerine verdiği isimleri her zaman tuvallerin arkalarına yazar.
"April Fool(nisan şakası)" mu?
Lanet olası bir nisan ve O güm yapılan oldukça anlamsız şakalar. Fakat babamlayken çok eğlenceliydi çünkü genelde biz o gün su veya boya savaşı yapardık.
YOU ARE READING
Manson'un Kızı
Fanfiction"baba aç artık şu lanet olası kapıyı!" diye bağırıyordum gözlerimdeki yaşlarla. Sırf babamı örnek aldığım için, sırf onu sevdiğim için, babamla gurur duyduğum için kovulduğuma inanasım gelmiyordu. zili kırmak üzere olmama rağmen açmadı, bütün ümidim...
