Charlotte Cowell ➵ One Direction

1. veranderingen

~Regels~

1. post dit verhaal nergens anders. Als je dat doet is het illegaal. {©}

2. post geen reclame bij de comments. Het is ongeschoft en ik zal je comment meteen verwijderen.

Dit verhaal is copyrighted © 2013-2014

Dat houd in dat dit verhaal van mij is. Ik heb het bedacht en geschreven. (Lees regel 1).

Natuurlijk mag je wel ideeën krijgen van mijn verhaal. Ik heb ook vaak ideeën die ik in mijn hoofdstukken zitten, natuurlijk zijn het maar kleine details en heb ik ze volledig aangepast.

{ ALL RIGHTS DESERVED © }

Laten we maar beginnen met het verhaal.

*

Ik word wakker door het vervelende geluid van mijn groene wekker. Het was niet zo maar een school dag, het was de laatste dag van het schooljaar- wat betekende dat we vandaag helemaal niks meer gingen doen.

Met een glimlach en slaperige ogen zet ik mijn wekker af, die dierengeluiden maakte. Een ochtendpersoon was ik niet, maar het feit dat ik de dag hierna vakantie had vrolijkte me aardig op. Plannen had ik nog niet echt, ik ga vooral slapen en met Alexa afspreken, denk ik.

Ik trek de kleren aan die ik de avond ervoor klaar had gelegd en race de trap af. Meteen ruik ik de heerlijke geur van wafels. Normaal nam ik altijd een boterham, maar mijn moeder was een enorme voorstander van het uitgebreide ontbijt. Ze glimlachte naar me en gaf me mijn bord, met de grote wafel. "Lekker" mompel ik voordat ik begin met het ochtendmaal te verzwelgen.

"Zin in de laatste dag?" vraag ze aan me. Ik neem een slok van mijn appelsap en knik. "Sanne en ik ga erna naar de stad, het snoepwinkeltje leegkopen" vertel ik. Mam lacht kort en rolt haar ogen.

Ik kijk op de klok, het was half negen. "Ik loop aan, de bus komt zo" zeg ik. Mijn moeder knikte, en gaf mijn voorhoofd een kus. "Veel plezier, en vergeet niet je verlof briefje alsnog in te leveren."

*

Met een grote plof laat ik mezelf op de stoffen bank vallen. Ik pak mijn mobiel en app Sanne, terwijl ik met mijn andere hand snoep uit de snoepzak graai. "Charlotte?" hoor ik mam zeggen. Ik kijk op. Ze gaat bij me op de bank zitten en zucht diep. "Ik ga je nu iets vertellen, en je moet me beloven niet boos te worden." Ik frons en klik mijn mobiel uit. "Wat?" vraag ik terwijl ik recht ga zitten.

Ze legt een brief in mijn handen. "Lees maar" fluistert ze.

Beste mevrouw Redleaf,

We hebben meegekregen dat U niet de echte moeder van Charlotte Redleaf bent.

We hebben een bericht gekregen van Charlotte's vader Simon Cowell, hij wil haar weer graag terug in huis nemen. Dit kan hij en hier heeft hij toestemming voor gekregen. Charlotte moet op 21-02-'15 terug zijn bij haar vader. Zo niet, dan volgt er een boete van €10,000.

Vriendelijke groet,

Gemeente Truesdale.

Ik frons en kijk naar de vrouw naast me. De stempel van ons dorp stond erop. Groot en duidelijk.

"Charlotte... Ik en je vader hebben je op jonge leeftijd geadopteerd. We wouden je het vertellen op je 14e verjaardag, maar toen ging je vader naar de gevangenis en ik wou je niet meer overstuur maken..." Ik slik. "Je hebt dit 17 jaar achter gehouden?" zeg ik. Mijn moeder zucht. "Het spijt me."

Ik zucht en geef haar een knuffel. "Het is oké mam, ik vind het prima" zeg ik. Ze kijkt een beetje verbaasd. Natuurlijk vond ik het erg, maar in de brief stond iets ergers. "En, wat nu?" mompel ik zachtjes. Ik kauw op mijn lip. "Ik heb geen tien duizend euro, meisje" zegt ze, ik voel haar handen trillen.

Ik knik zachtjes en kijk naar onder. "Ik wil het écht niet. Jij bent het enigste wat ik nog heb" haar stem breekt. Ik voel tranen achter in mijn ogen zwellen. "Het is oke mam" zeg ik tegen haar.

Ze haalt een vliegticket tevoorschijn. "Ik ben bijna achttien mam, ik kom zo snel mogelijk terug. Ik beloof het." Ik knik als een bevestiging. Ze krijgt een klein glimlachje en knikt.

*

Ik zocht een bordje met mijn naam erop. Wat lastig was met al die verschillende chauffeurs langs elkaar.

En dan, in de verte, spot ik de woorden Cha, en ik loop er naartoe. Ik knik naar de chauffeur. "Ik ben Charlotte" zeg ik zachtjes.

Samen lopen we naar de grote auto, en ik kijk mijn ogen uit. Damn, een range rover.

Ik stap in, en word naar het huis van mijn echte vader gebracht. Spanning voelde ik wel. Ik kende heel deze man niet, en ineens wil hij voogdij over me. Misschien was ik wel een beetje boos op hem.

Het ritje duurde maar tien minuten, en voordat ik het in de gaten had stonden we voor een gigantisch huis. "Red je het zo?" vraagt de chauffeur. Ik knik en hij rijd weer weg.

Ik loop naar de voordeur en bel aan. Na ongeveer tien seconde opent Simon de deur. Hij glimlacht en schud mijn hand. "Hallo Charlotte, wat leuk dat je er bent. Ik ben Simon, je vader, Kom binnen" zegt hij. Ik zet een stap in het huis en kijk rond. Het zag er als een film uit. Hoe rijk is mijn vader wel niet? "Ga maar zitten in de kamer, ik breng wel wat thee" zegt hij voordat hij wegloopt. Ik kijk om me heen en heb geen idee waar de kamer is. Ik loop naar rechts en sta in een kantoor. Oke..dit dus niet. Ik draai me op en loop naar de andere kant. Dit ziet er uit als een kamer.

Ik ga zitten op de bank en kijk om me heen. Het was een erg modern huis. Ik zat op een grote, grijze hoekbank die de vorm had van een 'U'. Voor de bank stond een glaze tafel met daaronder een wit tapijt. Voor me stond een tv kast.. zonder tv. Ik kijk achter me en er staat een kast met boeken, nog een tafel- deze van houd, en een kroonluchter hing in de lucht. Wát is het werk van mijn vader. Wíe is mijn vader. De vraag word beantwoord als hij de kamer inloopt. "Charlotte" zegt de man. Ik sta op en hij geeft me een hand. "Ik had een meeting met cliënten, dus ik kom een beetje haastig over." zegt hij met een zuchtje. "Hoe komt het?" Vraag ik aan hem. "Lastige jongens" zegt hij. Ik pak het kopje thee. Er staat een schoonmaakster in de hoek de boekenkast af te stoffen.

"Dus, Charlotte, wat leuk je te zien" zegt hij met een glimlach. Ik knik en lach ongemakkelijkt. Ik neem en slok van mijn thee en - AUW! De thee was gloeiend heet! Ik maak een geluidje en zet de thee snel terug. Ik kijk even moeilijk en zie dat er wat thee op mijn nieuwe shirt is gevallen. "fuck" mompel ik. Mijn vader, waarvan ik de naam nog niet eens wist, keek me raar aan. Ik voel mezelf rood worden. "..sorry" mompel ik lachend. Een grote grijns verschijnt op zijn gezicht. "Niet zo gespannen" zegt hij. Zijn witte tanden verblindde me haast- dat aan de kant gezet; ik was blij dat hij erom kon lachen. Ik veeg mijn shirt af en lach. "Ik ben Simon, je hoeft me niet perse 'papa' te noemen ofzo, ik snap dat dit ineens een grote verandering is" zegt hij terwijl hij een slok neemt van zijn eigen thee. Ik knik en glimlach. "Dankje Simon" zeg ik.

Zijn telefoon gaat af en hij zucht. "sorry" mompelt hij voordat hij opneemt.

"-Nee. Uh..ja. Dat hadden we helemaal niet afgesproken Tomlinson" murmerd hij. Simon zucht diep. "Goed dan" zet hij tegen de persoon waarmee hij praat. "Ik zie jullie zo -Nee je maakt je eigen chocomel maar. Doei Louis" Simon hangt op en haalt zijn hand door zijn gezicht.

"Plannen gewijzigd, je bent niet de enigste die hier gaat wonen" zegt hij lachend.

Dusss, eerste vernieuwde hoofdstuk. Wat vinden jullie ervan?

comment, vote en fan:) x