another me

9.

ik fietste rond 4 uur naar Chris en Eva. ik had zo ook nog wat tijd met Chris. het was 5 minuten fietsen naar hem en ik kwam er ook vaker. hij woonde een paar straten verderop in een twee-onder-een-kap huis. het was niet heel erg groot, maar groot genoeg voor vier personen. de deur stond open en ik liep naar binnen.

'Chris?' riep ik

ik kreeg geen antwoord dus liep ik naar zijn kamer. hij was daar niet dus liep ik naar Eva's kamer. ze lag op haar bed met haar koptelefoon op.  ik klopte even op haar deur en ze deed haar koptelefoon af.

'hee bea!' zei ze

tegenwoordig noemde ze me bea. eigenlijk noemden we elkaar bea sinds we heel veel met elkaar optrokken.

'hee, waar is Chris?'

'in de badkamer. hij is z'n haar verven.'

'eh, oké.'

ik was verbaasd. verfde hij zijn haar? ik liep naar de badkamer en klopte op de deur. ik wachtte en klopte nog een keer. Chris deed de deur open met zijn ondeugende glimlach. hij had zijn haar donkerbruin, bijna zwart geverfd. ik keek gem aan met open mond.

'wat is er? vind je het niet mooi?' vroeg hij een beetje wanhopig.

'nee, nee! ik vind het juist, eh, heel schattig!'

hij keek me verbaasd aan. hij begon te lachen. ik lachte ook. hij keek me weer aan met die lieve ogen van hem.

'ik had je niet verwacht.' zei hij.

'o, ik kan ook wel weggaan als je dat wilt.'

'nee, blijf hier. ik was alleen verrast! ik vind het juist heel fijn dat je er bent.'

ik bloosde. waarom moest ik altijd blozen?! damnit! hij liep weer naar de spiegel om zijn haar in model te brengen. ik kwam naast hem staan en keek maar hem. blijkbaar zag hij het(misschien valt het ook een beetje op ofzo!) en hij keek me aan. hij drukte een kus op mijn voorhoofd. ik glimlachte.

'hoe laat hadden jullie ook alweer afgesproken?' vroeg hij.

'eh, zes uur zouden we allemaal hier zijn.'

'maak daar maar half zeven van. David komt altijd te laat.' zei hij lachend. 'maar zo hebben we meer tijd voor ons. zullen we anders even naar starbucks?'

'ja, is goed.' zei ik en we liepen naar onze fietsen.

lachend fietsten we naar de starbucks, maar toen we daar bijna waren verdwenen onze lachen. we hoorden een akelig gegil uit een steegje komen en fietsten er snel naartoe. ik geef toe,
ik was bang. maar wat verwacht je anders? we zetten onze fietsen tegen een muur en liepen op het gegil af. in het steegje lag Britt, een meisje uit mijn klas, op de grond omsingeld door een aantal jongens die ik niet kende. toen ze ons zagen liepen ze snel weg en bleef Britt daar huilend liggen. ik rende naar haar toe. haar hoofd was bebloed en haar armen en benen waren ernstig geschaafd. Chris vloekte en rende achter de jongens aan. ik ging bij haar zitten, haalde een zakdoek uit mijn tas en drukte hem op haar hoofdwond. ze kromp ineen toen ik zachtjes op de wond drukte.

'wat is er gebeurd Britt?' vroeg ik ietwat zenuwachtig. ik had nog nooit echt met haar gepraat. misschien alleen bij een samenwerkings opdracht die we ooit moesten uitvoeren maar daar houd het dan ook echt bij op.

'James, hij wilde geld van me voor alcohol!' zei ze snikkend.

ik had veen flauw idee wie James was maar ze ging al verder.

'toen ik het niet wilde geven trapte hij en zijn vrienden me in elkaar!'

ze begon nog harder te huilen en ik had werkelijk waar geen flauw idee wat ik moest doen.

'het komt wel goed. ik bel eerst een politie en ambulance. je hoofd bloedt als een rund!'

'niet de politie! ik wil niet dat James wordt opgepakt!' zei ze kermend van de pijn toen ik weer de wond probeerde schoon te deppen.

'het moet wel! anders lopen hij en zijn vrienden gewoon over straat! kijk wat ze je hebben aangedaan! je had wel dood of bewusteloos kunnen zijn!'

ik moest plotseling weer aan Chris denken die hun achterna was gerend. als ze hem wat aandeden dan zou ik zelf aangifte doen. ik zou sowieso al aangifte doen als Britt het niet deed maar toch. ik pakte mijn telefoon en belde het alarmnummer.

'je hebt geluk dat de politie en ambulance hier dichtbij zijn! het is echt beter dat je aangifte doet Britt. je kunt ze niet zomaar rond laten lopen.' zei ik.

ze knikte. ze zuchtte.

'wie is die James eigenlijk?'

'hij is.' ze twijfelde een beetje. 'hij was mijn vriendje. hij is alcohol verslaafd en eist veel geld van me. maar hij houd van me. daar gaat het om. maar nu zoekt hij maar een ander om geld van te eisen.' zei ze boos

Chris kwam aanrennen. zijn knokkels en neus zaten onder het bloed. ik stond snel op en rende naar hem toe.

'Chris! mijn god. wat hebben ze met je gedaan?!'

'het gaat goed, maak je maar geen zorgen om mij. heb je een ambulance gebeld?'

'tuurlijk! ze zijn er zo denk ik.'

ik had gelijk want nog geen minuut later kwam de ambulance aanrijden. ze legden Britt op de brancard en ze werd naar het ziekenhuis gebracht. er waren ondertussen veel mensen komen kijken ik het werd me te druk. Chris zag het aan me en hij haalde me weg uit de massa. even later was de politie er ook en ik en Chris vertelden wat we gezien en gehoord hadden. ze bedankten ons we moesten onze telefoonnummers geven voor het geval dat ze nog wat dingen wilden vragen. we liepen samen naar de starbucks en bestelden onze koffie. we bleven beide stil en keken uit het raam. ik verwerkte alles wat ik net had meegemaakt. toen we onze koffie ophadden gingen we terug naar huis fietsen. weer was het stil. ik was gewend aan stilte in mijn leven. jarenlang was het stil voor mij. mijn hart voelde als een eindeloze,
levenloze woestijn met mij daar middenin. ik was er aan gewend en leerde leven met de stilte. maar nu die stilte verbroken was wilde ik dat er altijd geluid was in mijn leven. Chris bracht weer leven. maar tijdens die stiltes was het leven weer vertrokken en voelde mijn hart weer als die eindeloze woestijn.