Muziek Is De Vlucht Uit Angst [2]

♫11

Luid juichend rennen we de school uit. "Klaar! Na zes jaar eindelijk klaar!" Jolie gooit haar handen in de lucht en zucht. Ik glimlach terwijl ik naar de springende Bibelot en Jolie kijk. "Maar shit man, dat examen was moeilijk." Bibelot kijkt bekneld. Als ik terug denk naar de examens zucht ik. Ze waren afschuwelijk, vooral kunstgeschiedenis was vreselijk. "Ik ben vast gezakt," zeg ik met een lang gezicht. "Geen zorgen voor morgen," lacht Jolie. "Wat was je plan om te gaan doen vanmiddag?" vraagt Bibelot als we naar de fietsen lopen. "Ik wilde Dan en Phil gaan stalken, of GTA5 spelen. Ik had nog niet echt gekozen." Jolie trekt haar let-niet-op-mij-ik-ben-een-nerd gezicht. En gelijk heeft ze. Ik ken niemand die zo goed kan gamen als zij, en echt waar, ze kan alle doctors opnoemen. Eén tot en met twaalf. Ik glimlach en stap op mijn fiets. Deze momenten zijn het ergst. Op deze momenten besef je dat je nergens meer voor leeft, dat het enige wat er voor zorgt dat je blijft deze meiden zijn. Ik heb geen hobby's of leuke dingen om te doen, ik lees zelfs geen fanfictions meer. Het enige wat ik doe is in mijn bed liggen, totdat de pijn te veel wordt. Dan zoek ik mijn maatje op.

Eenmaal op het erf van Bibelot's ouders aangekomen, smijt ik mijn fiets tegen het hek aan en stap ik het huis binnen. Harde muziek schelt door de woonkamer. "One way, or another," gilt Nynke schel terwijl ze door de gangen geen glijd. Stapeltjes met kleren liggen door het huis verspreid en op de tafel staat Nynke's roze koffer. "What the hell ben je aan het doen?" vraag ik, maar ze hoort me niet. Nynke gaat rustig door met zingen en inpakken. "NYNKE!" gil ik, zodat ik haar aandacht krijg. Ze kijkt om en glimlacht, waarna ze op me af gerent komt. "We gaan naar Londen!"
"Wat?"
"Londen!"
"Londen?"
"Yep! Tower Bridge, Big Ben, London Eye, Buckingham Palace, One Direction! LONDEN!" Nynke schuift weer door de kamer en gaat veder met inpakken. Ik staar verbaasd naar het springerige meisje totdat het tot me doordringt. Ik loop naar de radio en draai hem uit. "What the actual f-"
"Adams belde Bibelot haar ouders. Morgen avond is de finale van de Engelse Band It, waar Adams over vertelde op mijn verjaardag, weet je nog?" Ik knik. Ik was verbaasd dat het programma naar andere landen over sloeg. "Nou kijk, hier komt het. Ze hadden een iemand geregeld om de show te af te sluiten, maar die heeft afgebeld. Ze kwamen in tijd en artiesten nood, dus Adams heeft ons voorgesteld." Nynke stopt met inpakken en komt op me af gelopen. "Ze vonden het een super idee, zelfs nog beter dan dat ze hadden!" Ze pakt mijn schouders vast en schud me heen en weer. "We gaan naar Londen, Jay. Londen!" Ik glimlach, terwijl het besef langzaam tot me doordringt. "Londen..."
Zo blij heb ik me in weken niet meer gevoeld. Zingend pak ik mijn koffer in, aangezien we vanavond vertrekken. Ik gooi er wat shirts in (meestal lange mouwen om mijn armen te bedekken), mijn make-up spullen en het boekje dat ik van mijn moeder heb gehad. Langzaam laat ik mijn vingers over de eerste bladzijde glijden. Ik zak op mijn bed met tranen in mijn ogen. Gefrustreerd veeg ik ze uit mijn ogen. Ik ben ook zo'n emotioneel wrak. Met een klap sla ik het boekje dicht, alleen vrijwel meteen erna open ik hem weer. Het visitekaartje van Williams Shop steekt tussen de bladzijde. Ik glimlach bij de herinnering. Daar wil ik heen. Ik wil terug naar die plek, en niets gaat me stoppen.

Niet veel later staan er drie super enthousiaste meisjes op de afgesproken plek op Jolie te wachten. Het voelt alsof de bootcamp weer helemaal opnieuw begonnen is. Ik voel me net zo gelukkig als toen, wat een opluchting is. M'n maatje heb ik thuisgelaten, wat als een soort van overwinning voelt. Ik kan wel zonder hem, let maar op.

Nog geen kwartier later komt Jolie aanrijden in onze zwarte Volkswagen T2. De witte engelenvleugels schitteren aan de zijkant als Jolie voor ons stopt. "Hellowh, my dear lasses," lacht Jolie met een brits accent als ze uit het busje stapt. Ze gooit de achterklep open en pakt een van de drums van mijn drumstel die aan die langs de weg staan. "Ik ben blij dat jullie inmiddels jullie rijbewijs ook hebben," zucht ik terwijl ik de snaredrum achterin leg. "Mooi niet dat ik dat hele pokkenend naar Frankrijk in m'n eentje had gereden." Ik zet mijn handen in mijn zij en trek een arrogant hoofd. "Gelukkig kunnen we jou nu mooi overal heen chauffeuren!" zegt Bibelot gemaakt vrolijk, die bekkens oppakt. "Hè, voordat jullie jullie rijbewijzen hadden had ik nog net niet het bordje "Taxi" boven mijn hoofd hangen." Ik knipoog naar Jolie die met haar ogen rolt. Ik begin te lachen, waar mee we eigenlijk door die driehonderd en tweeëndertig kilometer vlogen. We hebben ontzettend gelachen onderweg, en weer eens ouderwets geroddeld.

We hebben onszelf krom gelachen toen we gingen eten bij een wegrestaurant aan de grens van Frankrijk. Wij liepen al vrolijk Nederlands pratend door de rijen heen, opzoek naar iets lekkers om te eten. Bibelot en ik stonden te discussiëren of cola light gezonder was dan zero, toen ineens Jolie achter ons stond. "Je raad nooit wat ik die twee jongens achter de balie net hoorde zeggen," lachte ze. "Ze waren aan het kijken wie van ons het lekkerste kontje had." Jolie begon super hard te lachen, en wij deden mee. "Ze hebben natuurlijk geen idee dat ik Frans spreek." Ze keek even vlug over haar schouder en zei; "Ik heb een plan."

Bibelot en Nynke hielden de wacht bij de jongens, wat betekende dat ze rondliepen en deden alsof er niets aan de hand was. Jolie en ik gingen het plan voorbereiden
We deden net alsof we gebeld werden, waardoor we onopvallend het restaurant uitliepen. Samen gingen we naar het popstation om de hoek en kochten onze benodigdheden. Terwijl we afrekende keek de caissière ons toch wat raar aan, maar dat nemen we voor lief.

Niet veel later stonden we weer in het restaurant, klaar voor take-off. Jolie liep naar de kassa's, waar ze de gretige blikken van onze Franse boys in ontvangst nam. Jolie opende haar tasje en liet wat op de grond vallen. "Oops!" grinnikte Jolie voorzichtig, terwijl ze naar voren boog om het condoom op te rapen. De ogen van de jongens werden groot, en wisselde een blik. "Save this for later," lacht ze flirterig. Ze pakt haar geld en kijkt een van de jongens aan, die zijn kans schoon lijkt te zien. "Who's the lucky man," vraagt hij met een Frans accent. "Haven't dicided yet," antwoord Jolie speels, terwijl ze naar ons kijk. "Me and my friends like to share, you see." Ze doet een stap naar voren, zodat ze op de balie leunt. "You look nice, but your friend over there looks nice as well." Nu was het mijn taak. De jongens keken elkaar aan, met grote ogen en een smerig glimlachje. "Why not both," zeg ik met een veel te Nederlands accent. De jongens lijken geïnteresseerd, wat alleen maar goed uit komt. Jolie knikt even, en ik doe mijn best om mijn lach in te houden. "Do you have..." Ze pakt zijn hand en kijkt hem aan. "A room, for the six of us?" Ze knipoogt naar hem, terwijl hij en zijn vriend gretig opstaan en ons meenemen naar achter. Ze denken dat ze het dik voor elkaar hebben. Vier meiden en twee jongens.
Achter was een soort van voorradenkast, waar we met z'n allen in gingen. De jongens leken niet te weten wat ze moesten doen, maar Jolie nam alweer de leiding. Ze deed het licht uit, en drukte zich tegen een van de jongens. "Is more fun with the lights off," legde ze zichzelf uit. Nynke zorgde dat ze andere jongen was afgeleid (rustig, ze hebben niet gezoend), terwijl Bibelot en ik het hoogtepunt van het plan uitvoerde. Heel voorzichtig pakte ik een strip, en duwde die tegen een wenkbrauw aan. Als teken dat ik klaar was, riep ik; "let's finish this." Ook Bibelot was klaar en riep; "I'm so ready for it."
Jolie snapte de hint en zei in vloeiend Frans; "Soyez prudent avec ce que vous dites, peut-être elle parle Français." wat "Pas op met wat je zegt, misschien spreekt ze wel Frans." Betekent. Daarna riep ze heel hard "NU!"
Met een harde ruk trok ik de waxstrip van zijn wenkbrauw, waarna hij begon te schreeuwen. Lachend begonnen we te rennen. Zoals we al verwachten, rende de eenwenkbrauwige jongens achter ons aan. We rende tussen de tafels door, terwijl we stoelen omgooide zodat ze niet achter ons aan konden. Met een laatste sprint rende we het busje in en startte de motor. Toen de jongens eindelijk buiten stonden, reden wij al met gierende banden van het parkeerterrein af.

Ik moet glimlachen als ik er naar terug denk. Er is zoveel gebeurd vandaag dat je denkt dat het meerdere dagen zijn. Vanochtend maakte ik mijn laatste examen, en nu lig ik in een bed in een hotel in hartje Londen. Zoiets is niet meer gebeurd sinds Band It, en ik moet toegeven, ik heb me niet zo goed gevoelt sinds Band It. Dit is leven, en zo zou het altijd moeten zijn. Ik heb geen idee wat Londen me gaat brengen, maar Londen is een stad van dromen, dus misschien komt er wel eentje uit.

*****
LONDEN! De stad van mijn dromen (lovelovelovelovelovelove)!! Sorry dat ik niet op vrijdag uploadde, maar we zijn aan het verbouwen! Zo veel chaos...

Anyways, love u! ~XxX