Muziek Is De Vlucht Uit Angst [2]

♫6

Haii, dit is een triggerwarning! Triggerwaring geld als er heftige dingen gebeuren waar mensen misschien niet tegen kunnen. Als je dus gevoelig bent voor dingen (a la depressie en selfharm) zou ik hier stoppen met lezen. Je bent gewaarschuwd ;)

Ken je dat gevoel, dat je in een achtbaan omhoog gaat? Dat gevoel heb ik weken gehad. Alles ging eindelijk goed met de band, goed met mij. Ik was vrolijker dan ooit en ik zag een toekomst die ik altijd al had gewild. Alleen, mijn achtbaan is naar beneden gestort, met sneltreinvaart. Alles wat normaal was kost nu ineens moeite. Het voelt alsof ik stik in verdriet, pure verdriet die alle zuurstof opzuigt. Het enige wat je moet doen is ademen Jaylinn, gewoon ademen. Maar ik zie het nut niet meer in van opstaan. De dag heeft niets meer te bieden dan een zwart vlak dat leeg is. Ik kan mezelf niet meer vooruit krijgen. Het enige wat je moet doen is lopen Jaylinn, gewoon lopen. Contact hebben met mensen is vreselijk. Iedereen zegt dat ze weten hoe ik me voel en dat ze medelijden hebben, maar in realiteit zeggen ze het alleen maar omdat ze niet kunnen zeggen: Hey, je moeder is dood en ik voel me heel slecht, dus probeer ik behulpzaam te zijn omdat ik me dan beter er door voel. Ik vermijd conversaties, maar vandaag moet je wel. Je hebt vijf dagen gehad om je voor te bereiden op dit, praten voor al deze mensen. Ze verwachten mooie woorden en lieve dingen die een dochter hoort te zeggen, maar ik kan het gewoon niet. Maar, het enige wat je moet doen is:

Praten Jaylinn, gewoon praten.

Ik vouw het blaadje langzaam open en kijk naar de mensen. Allemaal in het zwart, precies wat mijn moeder had gewild. Ik staar naar het briefje waar ik een toespraak op heb geschreven, allemaal bullshit. Ik verfrommel het zachtjes. Ik heb geen briefje nodig, ik praat niet tegen deze mensen. Ik praat tegen mijn moeder, voor de laatste keer.

"Mama" zeg ik en de mensen in de zaal kijken medelijdend. Ik kijk omhoog om die blikken te ontwijken. naar het hoge dak van de kapel. De muren zijn hoog en donker en omdat het buiten donker is maakt het het alleen nog maar erger. Ik richt me tot de mensen en haal diep adem. "Kijk ze nou toch eens zitten, het hele dorp in zwart. Allemaal in een apenpakkie speciaal voor jou, je had het machtig gevonden." Ik lach even kort. " We hadden vooraan op de bankjes gezeten en gelachen om de mensen, zo oncomfortabel in zwart. Zo waren we altijd." Ik onderdruk een snik. "We lachten om mensen die ons raar aankeken, die ons anders vonden. Want we zijn ook anders. Jij hebt ons geleerd dat anders zijn goed is, en ik ben er trots op." Ik staar even naar mijn zwarte gympen en kijk weer omhoog. "Dankje mam, bedankt voor alles. Bedankt dat je in me geloofde, bedankt dat je er voor me was. Bedankt dat je de moeder en beste vriendin was die ik nodig had. Bedankt dat je me hielp met wat ik wilde bereiken. Het is te vroeg, maar het is goed. Je had nog zo veel meer kunnen doen, maar je belangrijke taken zijn volbracht. Het is goed mam, het is goed." De tranen glijden een voor een over mijn wangen. Ik loop naar de kist en geef er een kus op. Daarna loop ik terug naar de microfoon. "Mama, je bent veilig in de Black Parade"

De eerste tonen van Welcome To The Black Parade vullen de zaal en ik loop terug naar mijn plek tussen Nynke en mijn vader. Ik voel dat mijn vader mijn hand grijpt en ik zucht. Ik proef alleen maar zout van de tranen. Ik wil weglopen, maar de woorden van Welcome To The Black Parade houden me tegen. "Will you defeat them,

Your demons and all the non-believers,

The plans that they have made,

Because one day, I'll leave you,

A phantom to lead you in the summer,

To join the Black Parade,"

Elk woord dat ik weet zing ik zachtjes mee. Ieder woord doet zeer, vol met herinneringen. Herinneringen zijn het moordwapen van de duivel.

Er waren speeches van mensen die mijn moeder niet eens goed kende, zoals de dorpspastoor die het had over dat ze nu veilig bij god is in de hemel. Een ding weet ik zeker, mijn moeder gaat veel liever naar de hel. Ik zat daar op het bankje te kijken hoe de kerk van achter naar voren leegstroomde. Eerst de mensen die hier voor hun goed fatsoen zijn, daarna de mensen die mijn moeder wel eens spraken en daarna vrienden. Ze fluisteren, maar ik kan ze gewoon horen. Ze zeggen dingen als: "Zo jong, zo vroeg" en "Het gaat zwaar worden voor de familie". Maar de ergste vind ik: "Die arme meisjes Lovelace, zo jong en dan geen moeder meer. Wat vreselijk." En dan die blikken, die medelijdende blikken. Ze denken te weten hoe het voelt, maar dat doen ze niet. Die constante pijn bij alles wat ik zie, alles herinnert me aan mijn moeder.

Ik dwing mezelf om te blijven staan, ookal voel ik me alsof ik ieder moment in kan storten. Ik sta naast mijn vader en Nynke in een rij. De condoleance. Iedereen die aanwezig is komt voordat ze weg gaan "gocondoleerd" zeggen. Ik kan de mensen gewoon niet aankijken. Ik kijk net langs ze heen, of over ze. Ik weet dat ik normaal nu een standje van mijn moeder had gehad, omdat ik "niet netjes" bezig ben. De volgende in de rij komt naar me toe en op de automatische piloot kijk ik om de persoon heen. Ik steek mijn hand uit en die wordt aangepakt. "Ik vindt het zo vervelend voor je Jaylinn, als er iets is wat ik als vriendin voor je kan doen..."

Wacht eens even, ik ken die stem. Ik veracht die stem. Ik kijk op en kijk recht in de zwaar opgemaakte ogen van Lissy, die gevolgd wordt door een camera. "Lissy" fluister ik. Ik had Lissy niet meer gezien sinds de finale. Lissy is een schoolgenoot van ons en zat in een andere band dan wij. Haar band haalde ook een van de drie finaleplekken, maar werd gediskwalificeerd omdat Lissy playbackte. Ik staar haar alleen maar aan terwijl zij te lief en te zorgzaam mijn schouder aanraakt en ratelt over "dat ze me wel een keertje mee uit shoppen neemt, daar knap ik van op". Ik sta daar maar perplex, ik kan niets doen, alleen in huilen uitbarsten. Laten we dat maar doen. Ik voel de eerste tranen over mijn wangen lopen en besluit dan dat dit niet zo gaat. Ik duw Lissy iets te ruw opzij en loop weg uit de condoleance zaal, de kerk in. De kerk is nu leeg, iedere snik die ik maak galmt door de ruimte. Het is akelig donker buiten en het voelt alsof het nooit meer licht wordt. Ik loop naar de grote kapeldeur en duw hem open. Ik staar over de begraafplaats heen, al die mensen die daar liggen. Het voelt alsof ik ze allemaal heb gekend, dat elke steen staat voor iemand die van me hield. Maar omdat mijn enige rots in de branding weg is voelt het alsof ik alleen ben. Ik laat mijn hoofd op mijn knieën vallen en laat de tranen stromen. De tranen druppen een voor een op het kanten jurkje dat ik aan heb. Ik sluit mijn handen om het tule heen die de rok wijd uit laat staan en rol me op als een balletje. Was er nu maar een gat in de grond waar ik in kon zakken. Gewoon weg. Gewoon weg.

De lucht is warm, warmer dan je verwacht om deze tijd van het jaar om elf uur s' avonds. Toch staat de kippenvel op mijn armen. Ik loop langzaam het natte gras af. Ik neem de fijne avondlucht in me op in de hoop dat het me ook fijn laat voelen, maar helaas. De pijn giert constant door mijn lichaam. Ik kijk omhoog naar de sterren. "Mama, ik mis je " fluister ik. "Mama, het is leeg zonder jou." Zeg ik nu harder. "Mama, het doet pijn" zeg ik. "Mama, het doet pijn" roep ik nu harder. "Mama, het doet pijn" schreeuw ik. "Mama, laat het stoppen" schreeuw ik terwijl ik in elkaar zak. "Mama" schreeuw ik, tastend om me heen. Mijn vingertop raakt iets scherps. Het doet pijn, maar de pijn is anders. Deze pijn is minder onverdraaglijk dan de pijn die ik constant voel. Ik pak het scherps op en voel dat het een glasscherf is. Pijn, de pijn komt terug. "Mama" fluister ik. Ik zet de scherf op mijn onderarm en zucht. Langzaam haal ik hem over mijn arm en ik snik. "Mama, de pijn stopt niet." Huilend kijk ik naar boven, de pijn in mijn arm hevig. Ik gil, zo hard als ik kan. Tranen over mijn wangen. "MAMA, HET STOPT NIET"

*****

Well, haii again! Wat vindt je er van? Please laat het me weten, want dit is best zwaar om te schrijven :) Het jurkje aan de bovenkant is Jaylinn's jurkje. Verder niet veel te vermelden, but I love you (waarschijnlijk haten jullie me nu, ik heb een karakter vermoord en well, you know xD) XxX