Muziek Is De Vlucht Uit Angst [2]

♫4

“Sorry, wie zei u dat er was?” Jolie leunt over de balie heen en zucht. “The Flying Angels” zegt ze geïrriteerd. De baliemedewerkster giechelt even en gooit haar blonde haar achterover. “Ik was het even vergeten.” Zegt ze. Ik leun tegen de balie aan en kijk hoe ze haar nep nagel op het knopje legt. “De dames van The Flying Angels zijn er voor u” piept ze. Er klinkt een vage “Oké” en de receptiedame staat op. “Volg mij!” roept ze terwijl ze heupwiegend naar een van de liften van het hoge gebouw loopt. Het gebouw is echt hypermodern ingericht, overal meubels die ik niet begrijp en me afvraag of je er wel op kunt zitten. We volgen haar de lift in. Terwijl zij het juiste knopje zoekt scan in haar nog eens een keer. Als je de definitie van een dom blondje zoekt, is zij het wel. Lang blond haar, hoog piepstemmetje en ze heeft Parel. Ja, Parel.

De lift heeft inmiddels zijn bestemming bereikt en we stappen de lift uit. Ook hier is het weer hypermodern en “stijlvol” ingericht. Ik werp een zenuwachtige blik naar Jolie, die terug lacht. Parel opent een kantoordeur en gebaard naar vier stoelen. Het kantoor is groot en licht, precies zoals je je voorstelt als je aan een producent denkt. Langzaam en onzeker laat ik me op een van de stoelen vallen. Wie zal onze manager worden? Zal hij aardig zijn? Of is het een zij? Ik kijk gespannen naar de stoel die met de rug naar ons toe staat gedraaid. Ik kan niet zien wie of wat er in zit, en dat maakt het alleen nog maar erger. Langzaam begint de stoel te draaien en ik houd mijn adem in. Ik heb de neiging om in elkaar te duiken en weg te rennen, maar ik zit aan de stoel vastgeplakt. Dan is de stoel vergenoeg gedraaid dat ik het gezicht van de persoon kan zien. Ik kijk recht in een paar bekende ogen.

“Ooh mother of god”

 “Oh father of god, kun je beter zeggen” lacht hij. Casper Adams, de enige echte. Onze oude muziekleraar die dit allemaal veroorzaakt heeft. Casper, toen nog meneer Adams, is de persoon die ons opgegeven heeft voor Band It. Hij hoorde ons per ongeluk samen spelen en heeft ons toen achter onze rug om opgegeven. We wilden niet meedoen, maar hebben toen toch maar auditie gedaan omdat we aan een contract vast zaten. Terwijl wij verder kwamen in de wedstrijd besloot onze school dat het onacceptabel was wat hij gedaan had, en hebben ze hem ontslagen. Maar zo te zien heeft hij een nieuwe job gevonden. “Jullie moeten jullie gezichten zien, het is echt geweldig” lacht hij terwijl hij opstaat. Ik kijk naar de rest van de meiden, die ook met open gezakte mond naar Adams kijken. Adams loopt naar een kast en haalt er een groot pakket aan papier uit. “Mijn kleine engeltjes zijn zo groot geworden, kijk ze nou toch!” roept hij luid terwijl hij terug naar zijn bureau loopt. “Ik wist wel dat jullie het konden, ook al wilden jullie niet” Bibelot maakt een bijna onhoorbaar geluidje. “Back to buisness, door het winnen van Band It hebben jullie sowieso een contract getekend, dus daar hoeven we ons niet meer druk om te maken. Waar we ons wel druk over gaan maken is de volgende optredens. Hier is jullie schema” hij geeft ons allen een papiertje met een groot en uitgebreid schema erop. “Dit is volgende week” ratelt hij verder. “Het zijn alleen maar kleine dingentjes, het kan gecombineerd met school” Hij buigt naar voren en leunt op zijn bureau. Hij ogen priemen door zijn zware montuur. “Jullie zijn bekend met het feit dat jullie weer gewoon naar school gaan?” vraagt hij. We knikken braaf. “Mooizo” Hij haalt een klein kartonnen doosje onder zijn bureau vandaan. Hij flapt hem open en haalt er vier kleinere witte doosjes uit. Een glimmend appeltje staart me aan. “Zijn dat...” fluistert Nynke. “iPhones? Yep. Ik heb twee witte en twee zwarte, jullie mogen kiezen.” Ik kijk wat ongemakkelijk en kijk hoe Nynke en Jolie de witte pakken. Ik kijk naar Bibelot, die haar schouders ophaalt en een zwarte pakt. Ik volg haar voorbeeld. Het doosje voelt zwaar aan. Ik schuif het doosje voorzichtig open en haal de glimmende zwarte iPhone eruit. Ik klik hem aan en zie dat hij al helemaal is ingesteld. Langzaam kijk ik op en wacht op Adams totdat hij uitlegt wat de bedoeling hiervan is.  Alleen, dat doet hij niet. Hij wordt onderbroken door een telefoon. De telefoon die op zijn bureau staat begint te rinkelen. Hij kijkt ons verontschuldigend aan en pakt de hoorn op. “Parel, zeg het is” zucht hij.

“Hmm, wie?”

“Oh nee toch”

“Ze kunnen niet weg!”

“Oh god, het is niet anders”

“Wens ze sterke, stuur een bloemetje”

Hij legt de hoorn weer neer en kijkt mij aan. Alleen mij, wat me benauwd. “Nynke,” zijn blik gaat naar Nynke. “Jaylinn,” hij kijkt mij weer aan. “Parel belde net” zegt hij zacht, zo zacht dat ik vermoed dat dit niet goed is. “Jullie moeder’s situatie is kritiek op dit moment, ze verwachten dat ze ieder moment-“ hij maakt zijn zin niet af, maar het zegt genoeg. Ik spring op sneller dan dat de tranen in mijn ogen springen. Ik pak Nynke bij haar hand die paniekerig haar tas pakt. “Wij komen wel thuis” zegt Jolie zorgzaam. “Ga maar” fluistert Bibelot zachtjes. Vol paniek pak ik de autosleutels en rij naar huis, twintig kilometer te hard.

Daar zaten we dan, de familie Lovelace. Bestaande uit: twee wanhopige dochters, een gebroken vader en een moeder met kanker. Een gewoon gezinnetje dus, alleen de gebroken versie ervan. We zaten en zaten, soms stil, soms pratend over onzin. Niemand wil de situatie aanvaarden zoals die is, ook al is hij wel zo. Mijn moeder is stervende, en het duurt niet lang meer. Ik staar naar mijn grove afgetrapte laarzen terwijl mijn gedachte afdwalen naar de toekomst, die er nu nog donkerder uit ziet dan het verleden.

“Jaylinn?”

Mijn moeder haalt me uit mijn gedachten. Ze klinkt sterker dan het vorige gesprek, iets waar ik op gehoopt had. “Ik heb nagedacht over die tekst, je weet wel, die van Bibelot” Ik knik en kijk verrast naar mijn moeder, ik had niet verwacht dat ze daar nu mee zou komen. Nynke kijkt verbaasd naar mij en ik glimlach. Mijn moeder haalt een blaadje onder haar matras vandaan en vouwt het open. Er staan verschillende zinnen op geschreven, sommige doorgekrast. Ze glimlacht. “Er waren veel versies die goed klonken, maar ik vindt deze de beste”

“Hate is a strong word, but I really really really don’t like you”

Ik kijk op naar mijn moeder en glimlach verrast. “Mam, dit klinkt geweldig” Mijn moeder lacht zwakjes en zegt: “Er is nog meer”

“Now that it's over, I don't even know what I liked about you.”

“En ik dacht ook nog, maar je moet maar kijken wat je er mee doet.”

“Brought you around and you just brought me down.”

Ik glimlach en zing (iets wat ik niet vaak doe): “Hate is a strong word, but I really really really don’t like you. Now that it's over, I don't even know what I liked about you.Brought you around and you just brought me down Hate is a strong word, but I really really really don’t like you.”

Het nummer spookt dagen door mijn hoofd. Ik krabbel van alles achter in mijn schriften, omdat ik het anders allemaal kwijt raak. School valt zwaar bovenop het “band zijn”. Naast een dag school, doen we ook nog een interview EN verwachten de docenten dat we ons huiswerk afhebben. Het is niet eerlijk, maar goed. Ik schreeuw gewoon een keer de tekst van mijn lievelingsnummer, en ga door.

“I’m not o-FUCKING-kay, I promise”

*****

Hellow! GOSH YESGH MIJN LAPTOP IS TERUG! Vanochtend opgehaald en freaking hard gewerkt om het hoofdstuk vandaag af te krijgen! You're well come.

Trouwens, ik moet jullie (of in ieder geval de leden van de MCRmy) iets vertellen over MCR. In mijn verhaal zit MCR nu tussen The Black Parade en Danger Days is, ik weet het klopt niet met de realiteit, maar het is fictie mensen. 

LUF U GUYS.~XxX

♥Like♥Comment♥Follow♥