Muziek Is De Vlucht Uit Angst [2]

♫2

“Wie zijn The Flying Angels eigenlijk, stel jullie eens even voor?” De interviewer kijkt mij aan. Ik onderdruk de neiging om met mijn ogen te rollen en glimlach. “Ik ben Jaylinn Lovelace” zeg ik poeslief. Je hebt ons waarschijnlijk gewoon gegoogled en je weet precies wie ik ben. “Ik ben achttien jaar en de drummer van de band.” Ik stop met praten en dat kan de interviewer niet hebben. “Wat zijn je hobby’s, Jaylinn?” vraagt hij meteen. Ik doe alsof ik even na denk over mijn antwoord. “Ik hou van muziek luisteren en fanfictions lezen, en drummen natuurlijk” Ik glimlach en (gelukkig) kijkt de interviewer Bibelot aan. “Nou ik ben Bibelot Jansen.” Zegt ze ongemakkelijk. Ze begint met haar haar te friemelen.“Ik ben zeventien en ik vindt zwemmen, lezen en bas spelen leuk.” Zegt ze bijna opgelucht. Bibelot is niet zo’n fantastische spreker, nooit geweest eigenlijk. Ze is niet stil, het tegenovergestelde van dat. Alleen ze haat spreken in het openbaar. Na Bibelot begint Jolie. “Haai! Ik ben Jolie Landrieu, ik wordt bijna achttien en ben de leadzangeres. Ik speel gitaar, ik dans en maak graag foto’s” ze glimlacht even charmant. De interviewer’s humeur stelt zich al weer een beetje bij door Jolie’s gevoel voor de camera. “En dan ‘last but not least’ Nynke! Nynke vertel is wat over jezelf” Hij lacht met zijn enge interviewer-lach naar Nynke. “Nou ik ben Nynke Lovelace, ik ben-“

“Wacht, hoor ik nou dezelfde naam?” onderbreekt de interviewer Nynke. “Ja,” lacht Nynke zachtjes. “We zijn zussen” Ze kijkt even mijn kant op en rolt onmerkbaar met haar ogen. “Wie van jullie is ouder?” “Ikke” antwoord ik glimlachend.  Glimlachjes, die zijn heilig op dit moment. Ze maken me minder hard, zoals Jolie het gisteren zo mooi verwoorde. Mensen denken vaak dat ik de harde ben van de vier, maar dat is eigenlijk helemaal niet zo. Ze gaan uit van uiterlijk, iets wat je nooit moet doen. Ik ben niet bepaald het typische meisje dat je misschien dacht dat ik ben. Mijn haar is blauw (op dit moment dan, het verandert iedere keer weer) mijn lippenstift in zwart, en mijn kleren zijn ook zwart. Ik luister naar bands als AC DC, Green Day en My Chemical Romance. Mijn zusje is letterlijk het tegenovergestelde. Kastanjebruin haar, roze lippen en vrolijke kleren. Luistert naar One Direction, 5 Seconds Of Summer en die shit. We verschillen heel erg van elkaar, en daarom linken mensen ons niet zo snel aan elkaar.

Aan het eind van het interview zitten we in de kleedkamers, onderuitgezakt en uitgeput. “Hoe veel moeten we nog vandaag?” vraagt Jolie nadat ze een half flesje water in een keer achterover heeft gegooid. “Geen” antwoord Bibelot die de planning die we vanuit Band It mee hebben gekregen vast heeft. Er klinkt een zucht opluchting door de ruimte. “Maar wel een fotoshoot!” zegt ze gemaakt vrolijk. Weer een zucht, alleen nu van ergernis. Vanaf dat we Band It hebben gewonnen is het een en al stress. Van interview naar fotoshoot naar interview naar optreden. Het is echt vet, maar zo vermoeiend. De mensen van Band It hadden ons er ook al wel voor gewaarschuwd. “Nog iets na de fotoshoot?” vraag ik met een opgetrokken wenkbrauw. Bibelot humt even en kijkt in de planning. “Optreden bij een of andere tv-show”

“Alleen spelen”

“Yep”

“Thank god!”

Ik pak mijn zwarte rugzak van de grond en haal er make-up remover uit. Ik werk mijn make-up een beetje bij en loop dan naar het kledingrek. Ik overhandig de kleren aan de man die zijn handen ophoud om ze aan te nemen. Daarna schiet ik in mijn joggingbroek en mijn Green Day sweater. Ik zak onderuit in een stoel en wacht tot Jolie, Nynke en Bibelot klaar zijn. “Ready?” vraag ik als iedereen klaar is. Er wordt wat geknikt en ik verlaat de kleedkamer. “Waarom moeten ze nou de hele tijd over die kutlul beginnen?” vraagt Bibelot geërgerd als we door de lange gang heen lopen. Ik hoef niet te vragen over wie ze het heeft. Steve, haar ex, zat in een van de band die mee deed. In bijna ieder interview dat we gedaan hebben wordt hij wel opgemerkt. “Hebben jullie nog contact?” of “Mis je hem nog?” of “Is het uit gegaan omdat jullie gewonnen hebben?”. Ik kijk Bibelot aan. “Het moet lastig zijn om aardig te blijven over iemand die je eigenlijk gewoon haat.” Zeg ik met medelijden. “Nou kijk, haten is een groot woord, maar ik vindt hem gewoon niet zo heel erg aardig meer” ze kijkt op met een blik vol sarcasme.

Gosh, die moet ik onthouden.

We lopen door de deur en ik schrik me dood. Er begint een hoog gegil en ik kijk om me heen. Er staat misschien wel een man of dertig tegen dranghekken aan te gillen. “Waar is One Direction?” vraag ik aan het dichtstbijzijnde meisje achter de dranghekken, dat begint te lachen. “We zijn hier voor jullie, Jaylinn” zegt ze. “Ons?” vraag ik verbaasd. “Ja! Ik ben je grootste fan. Mag ik alsjeblieft op de foto?” perplex staar ik haar aan. “Natuurlijk.” Antwoord ik verbaast. Ze buigt naar me toe over het hek houd haar telefoon voor onze gezichten. Ze lacht breed en ik besluit om hetzelfde maar te doen. Ze gilt even en kijkt me dan aan. “Bedankt!” zegt ze. Ik zwaai naar haar en loop een stukje door. “Jaylinn!” hoor ik iemand roepen. Ik draai me om en kijk door de menigte heen. “Jaylinn” roept de mannenstem weer. Een jongen staat te zwaaien. Ik glimlach even en loop op hem af. “Hi” zeg ik nogal ongemakkelijk. “Hay!” zegt zij lachend. “Wil je dit signeren?” Hij duwt een drumstokje en een watervaste stift in mijn handen. “Drum je ook?” vraag ik aan hem. Hij knikt. “Vet man, vooral doorgaan. De wereld heeft nooit genoeg drummers” zeg ik en geef hem zijn drumstokje terug. Ik heb geen handtekening dus ik heb gewoon heel awkward mijn naam erop geschreven.

“Meiden! We moeten weg!”

Ik draai me om, geef nog een knipoog naar de jongen en loop dan naar het busje. Ik pak de sleutels uit mijn rugzak en kruip achter het stuur van onze zwart met witte Volkswagen T2. “Jolie, hoe lang duurt het nog voor je achttien wordt” vraag ik als ik de motor start.

“Paar weken”

“Mooi zo, want dan mag jij voor de verandering is rijden.”

De fotoshoot was echt vet. Hij was voor Cosmogirl. Hij was op een grauwe helikopter landingsplaats waar veel wind stond. De outfits waren echt vet, mijn favoriet was een zwarte broek met een zwart shirtje en zwarte laarzen. Over de zwarte outfit had ik een donkerblauwe marine jas die bij mijn haar paste. Mijn haar zat in een wilde paardenstaart en door de windmachine waaide het nog erger in de war. Ik mocht op een zwart drumstel klimmen en dan werden de foto’s gemaakt. Ik heb een paar foto’s gezien, ze zijn echt vet.

Ik zet de motor uit en kijk omhoog naar het gebouw waar mijn moeder al weken doorbrengt. Ik zucht bij de deprimerende uitstraling van het ziekenhuis. Ik stap uit het busje en loop naar de ingang. Overal lopen mensen die of verdrietig zijn omdat ze ziek zijn of verdrietig zijn omdat een familielid ziek is. Ik hoor bij de laatste.

Ik loop het gebouw in en loop naar de balie. “Mevrouw Lovelace op kamer 511, toch?” vraag ik aan de gezette dame die ongeintreseerd haar nagels aan het bijwerken is. Ze kijkt niet op op of om en gaat gewoon door. “Hallo?” vraag ik. Ze tikt tegen een bordje waar op staat ‘Bezoekuren van 10u – 11u en 7u – 8u’ en gaat weer door met veilen. Ik geef een trap tegen de houten balie die begint te schudden. Ze kijkt geschrokken op engeef haar een dodelijke blik. “Het is geen bezoekuur, geen uitzonderingen.” Ze geeft me een niet gemeend glimlachje en zegt daarna “Gelieve het pand te verlaten”. Ik kijk haar vijandelijk aan en sis:

“Ik ga naar mijn moeder, punt uit.”

Daarna begin in te lopen. Ik loop richting de liften en laat de dame verbaast achter. Het geeft me zo’n vijf seconden voorsprong om een sprintje te trekken. “Pardon” hoor ik haar uiteindelijk zachtjes roepen. “Mevrouw lovepace, KOM ONMIDDELLIJK TERUG” Ik draai me om en geef haar een schuin lachje. “Ten eerste, ik heet Lovelace.” Roep ik terug. “En ten tweede; FUCK YOU”

Ik draai me om en stap de lift in. Ze komt nu naar me toe gerend. Ze rent zo hard als ze kan op haar crocs achter me aan, maar de liftdeuren gaan al dicht. Ik druk op het knopje 5 en zoef omhoog naar de afdeling waar mijn moeder ligt.

 *****

LICHT UIT SPOT AAN HEEFT DE 10K GEHAALD, IK BEN ZO BLIJ! IK WIL JULLIE HEEL ERG BEDANKEN EN KNUFFELEN, MAAR HELAAS GAAT DAT NIET DOOR HET SCHERM HEEN DUS  *VIRTUAL HUG*. 

Ik had beloofd dat er een verrassing zou komen, maar daar is het nu nog iets te vroeg voor, maar hij komt BELOOFD! Luf u so much guys, and thanks again!~XxX

♥VOTE♥COMMENT♥FOLLOW♥