"ကိုယ့်ရဲ့တူအရင်းအပေါ်မှာငါဘာတွေလုပ်မိလိုက်ပြီလဲ
အကုန်လွန်ကုန်ပြီ...ဟာကွာ~"
"အပေါ်တက်လာတာကြာပြီ ဘာလုပ်နေတာလဲဦး~"
"အသေးလေး?"
စိတ်ရှုပ်ဝမ်းနည်းစွာငိုနေမိတဲ့ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်
သူ့အနား ဂျောင်ကုရောက်လာတာမြင်တော့
ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားတာအမှန်~
"ဦး~ဘာဖြစ်လို့ငိုနေတာလဲ~"
"မလာနဲ့အသေးလေး ဦးရဲ့အနားကိုမလာနဲ့~"
"ဘာလို့လဲ~"
"မလာနဲ့ မလာနဲ့~"
ထယ်ယောင်းငိုတာတစ်ခါမှမမြင်ဖူးတဲ့ဂျောင်ကုက
အခုမြင်လိုက်ရတော့ စိတ်ကောက်နေတာတောင်ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိ အနားကိုတိုးသွားဘေမဲ့ ထယ်ယောင်းကအကပ်မခံ~
"Kookieကိုစိတ်ဆိုးသွားတာလားဟင် kookieအကြာကြီးစိတ်ကောက်လိုက်လို့လား~"
"မဟုတ်ဘူး...ဦးနဲ့ဝေးဝေးနေအသေးလေး~"
"ဟင့်အင်း...ဟင့်...kookieတောင်းပန်ပါတယ်
kookieစိတ်မကောက်တော့ပါဘူး...အီးးဟီးးး~"
"မငိုပါနဲ့အသေးလေးရယ် ဦးက စိတ်ဆိုးနေတာမဟုတ်ပါဘူး~"
"ဟင့်...အဲ့တာဆိုဘာလို့kookieကိုအကပ်မခံတာလဲ
kookieကိုမချစ်တော့လို့မဟုတ်လား..အီးးဟီးးး~"
"ချစ်တာပေါ့ ဘာလို့မချစ်ရမှာလဲ~"
ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုကြွေးနေတဲ့ဂျောင်ကုကို
ထယ်ယောင်းကနှစ်သိမ့်ပေးဖို့ သွားဖက်လိုက်ဘေမဲ့
သူတို့က သွေးသားရင်းတွေဆိုတဲ့အတွေးကဝင်လာတော့
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ရွံလို့ အန်မိတဲ့ထယ်ယောင်း~
"ဦး!"
"အော့..ဝေါ~"
"ဦး နေမကောင်းဘူးလား ခနထိုင်နေနော်
kookie အန်တီကြီးတွေကိုသွားခေါ်ခဲ့မယ်~"
စိုးရိမ်နေတဲ့မျက်နှာနဲ့သူ့ကိုအိပ်ယာပေါ်ထိုင်စေကာ
အခန်းပြင်ထွက်သွားတဲ့ဂျောင်ကုကိုကြည့်ပြီး
ဝမ်းနည်းစွာငိုမိပြန်ရော~
*အသေးလေးကိုချစ်တယ် ဒါဘေမဲ့ ငါတို့က~~ဟာ
မဖြစ်သင့်ဘူး လုံးဝမဖြစ်သင့်ဘူး~*
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
