"နားပါၪီးအေသးေလးရယ္ မ်က္လံုးေတြနာေနေတာ့မွာဘဲ~"
"ယြန္းတို႔ကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပေပးထားေဘမဲ့
အားလံုးကိုနားလည္ဖို႔က ေတာ္ေတာ္လိုေသးတယ္~"
"ညဆယ္နာရီထိုးေနၿပီ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဖိအားမေပးပါနဲ႔
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလုပ္လဲရပါတယ္~"
"မရဘူး စာေမးပြဲကနီးေနၿပီ~"
ေက်ာင္းပ်က္တုန္းကလြတ္သြားတဲ့စာေတြကို
အသဲအသန္ျပန္လိုက္ေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုကို
ထယ္ေယာင္းကတားေဘမဲ့ စာမွာအၿမဲတမ္းပထမရေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုက အမွတ္ေတြမက်ခ်င္ေတာ့ စာလုပ္တာကိုမရပ္~
"မြ...ႁပြတ္စ္~"
"အား...ၪီး kookieစာလုပ္ေနတယ္ေလ
မေနွာက္ယွက္ပါနဲ႔~"
"ေနွာက္ယွက္တာမဟုတ္ပါဘူး ပင္ပန္းေနတာ
သက္သာသြားေအာင္လုပ္ေနတာ..မြ~"
ထယ္ေယာင္းက ေဂ်ာင္ကုရဲ့ဂုတ္နဲ႔ပုခံုးေတြကိုစုပ္နမ္းရင္း
လက္ကအက်ႌထဲဝင္ ခ်ယ္ရီသီးလံုးလံုးေလးကို
ညစ္ေခ်ေပးေနေတာ့ ေဂ်ာင္ကုစာဆက္လုပ္လို႔မရေတာ့~
"ၪီး~~"
"မြ...စိတ္ေအးေအးထားအေသးေလး~"
"ၪီးဘာေတြလုပ္ေနတာလဲလို႔~"
"နည္းနည္းေလာက္ကလိမလို႔~"
"ဘာကို...အာ့~"
ေဂ်ာင္ကုကို အိပ္ယာေပၚေပြ့တင္ကာ
အက်ႌခြၽတ္ေပးလိုက္တဲ့ထယ္ေယာင္းက
ေဂ်ာင္ကုရဲ့ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကိုစုပ္နမ္းရင္း
လက္ကလဲခ်ယ္ရီသီးကိုညစ္ေခ်လ်ွက္~
"အြန္း...ႁပြတ္စ္...ႁပြတ္စ္~"
"ႁပြတ္စ္...အမ္း...ႁပြတ္စ္~"
"ႁပြတ္စ္...ႁပြတ္စ္...အာ့...ၪီး...ဟင္း~"
"ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကခ်စ္စရာေလး...ႁပြတ္စ္~"
"အာ့...ၪီး...မစုပ္ရဘူးေလ~"
သူ႔ရဲ့ခ်ယ္ရီသီးေတြကိုစုပ္နမ္းေနတဲ့ထယ္ေယာင္းကို
ေဂ်ာင္ကုတားေဘမဲ့ မရတဲ့ထယ္ေယာင္းက
ခ်ယ္ရီသီးေတြကိုစုပ္ရံုမက ဖြဖြေလးပါကိုက္ေပးတာမို႔
ေဂ်ာင္ကုစိတ္မွာမရိုးမရြ~
"ႁပြတ္စ္...ႁပြတ္စ္...အြန္း...ႁပြတ္စ္~"
"ဟာ့...အား...အင္း...ဟင့္~"
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
