"အာ...ဦးရှိနေတာဘဲ~"
"ဒီအခန်းကအသေးလေးရဲ့အခန်းဖြစ်သွားပြီဘဲ~"
"မဟုတ်ပါဘူး ခနနေတာပါ ဒါကဦးရဲ့အခန်းပါဘဲ~"
"ဦးကဒီမှာနေတော့တာမှမဟုတ်တာ အသေးလေးရဲ့အခန်းပါဘဲ အသေးလေးကြိုက်တာလုပ်လို့ရတယ်~"
တစ်ခန်းလုံးအရုပ်တွေနဲ့ပြည့်နက်နေပြီး
အဝတ်ဘီရိုထဲမှာလဲဂျောင်ကုအဝတ်စားတွေချည်းဘဲဖြစ်နေရုံမက အိပ်ယာကလဲဂျောင်ကုကြိုက်တဲ့အရောင်နုနုလေးတွေချည်း~
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဦး~"
"ဂျောင်အီက အသေးလေးမရှိတော့ဝမ်းနည်းနေတာ
အဲ့တာကြောင့် ဦးခေါ်လာခဲ့တယ် ဒီမှာကြည့်~"
"ဂျောင်ဟိုရော?"
"ဂျောင်ဟိုကဘယ်တစ်ယောက်လဲ..အာ..ဟိုတစ်ရုပ်ကိုပြောတာလား~"
"ဟုတ်တယ်လေ~"
"မယူခဲ့မိဘူးအသေးလေးရဲ့ ဦးမေ့သွားတယ်~"
"ထားလိုက်ပါတော့ ဂျောင်အီကို သူ့ရဲ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ထားထားလိုက်ပါ~"
"ဟုတ်ပါပြီ~"
ဂျောင်အီဆိုတဲ့ဝက်ဝံရုပ်လေးကို ထယ်ယောင်း
တစ်ခြားအရုပ်တွေကြားထည့်ပြီးတော့
ဂျောင်ကုကဘီရိုထဲကသူ့အဝတ်စားတစ်ချို့ကိုထုတ်ယူကာ
အခန်းပြင်ထွက်ဖို့အလုပ် ထယ်ယောင်းကနောက်နေပြေးဖက်လေရဲ့~
"ဦး ဘာလုပ်တာလဲ လွတ်ပါ~"
"ဦး ပြောခဲ့ဆိုခဲ့တာတွေအတွက်တောင်းပန်ပါတယ်~"
"kookieခွင့်လွတ်ပါတယ် ကိုယ့်ရဲ့ကျေးဇူးရှင်ကို
ဘယ်လိုလုပ်စိတ်ဆိုးနိုင်မှာလဲ အဲ့တာကြောင့်
ဦးစိတ်ထဲမထားပါနဲ့~"
ပြောပြီးတာနဲ့ထယ်ယောင်းလက်ကိုဖယ်ချကာ
အပြင်ထွက်သွားတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့အိပ်ယာပေါ်လှဲအိပ်လိုက်တယ်။
"ဟူးး..ဒီကလေး ရည်းစားတွေဘာတွေရပြီလား
ဖုန်းစစ်ကြည့်ဦးမှ~"
ထယ်ယောင်းက အသင့်ရှိနေတဲ့ဂျောင်ကုရဲ့ဖုန်းကို
ယူစစ်ကြည့်ရာ ဖုန်းcallတွေမှာ သူ့မိဘဖုန်းနဲ့
သူ့ဖုန်းဘဲရှိတာမို့messageထဲဝင်စစ်တော့
သူနဲ့ပို့ထားတဲ့messageတွေကိုတွေ့လို့အံ့သြမဆုံး~
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
