"ဖျက်ဆီးလိုက်တာကဟုတ်ပါတယ်~"
"ဒါဆိုဘာကမဟုတ်တာလဲ~"
"အဲ့တာက~"
"ဘာကိုမှမကြောက်ဖို့ဖွားဖွားပြောထားတယ်လေ~"
"ဦးရဲ့ရည်းစားက ဦးကအဲ့စာရွက်တွေကိုဖျက်ဆီးခိုင်းထားတယ်ပြောလို့~~"
"ဘာ!...အဲ့ဟာမ အဲ့တာကြောင့်စတွေ့ကတည်းက
သူ့ကိုကြည့်မရတာ~"
"သူများကိုအပြစ်မတင်ပါနဲ့ဖွားဖွားရယ်
kookieအ လို့ အယုံလွယ်လို့ခံရတာပါ~"
"မဟုတ်တာဘဲသားရယ်~"
"kookieလဲဖွားဖွားကိုတစ်ခုလောက်မေးချင်တယ်
မေးလို့ရမလား~"
"မေးလေ ဘာမေးမှာလဲ~"
"kookieမေမေက ပြည့်တန်ဆာအလုပ်လုပ်စားခဲ့တာဆို~"
"ဘယ်..ဘယ်သူကပြောလိုက်တာလဲ
မဟုတ်ပါဘူး~"
"သူများပြောရင်ယုံမှာမဟုတ်ဘေမဲ့ ဦးကိုယ်တိုင်ပြောလို့~"
"ဘာ! အဲ့ကောင်လေးကတော့.......
"ဦးကိုစိတ်မဆိုးပါနဲ့ဖွားဖွား Kookieလဲသိဖို့အရွယ်ရောက်ပါပြီ ဘယ်လောက်ဘဲဖုံးကွယ်ထားဖုံးကွယ်ထား
အမှန်တရားက တစ်နေ့တော့ပေါ်လာမှာဘဲလေ~"
ဂျောင်ကုတို့ပြောနေတာတွေအကုန် ကြားလိုက်ရတဲ့ထယ်ယောင်းတစ်ယောက် လက်ထဲမှာခရမ်းချဥ်သီးတွေနဲ့
မီးဖိုထဲမဝင်တတ်တော့~
"kookie~သားရဲ့အမေက ဘာအလုပ်ဘဲလုပ်ခဲ့လုပ်ခဲ့
သားကိုတော့တကယ်ချစ်ပြီး တကယ်ကာကွယ်ချင်ခဲ့တာပါ~"
"kookieယုံပါတယ်~"
"အဲ့တာကြောင့် သားက အတိတ်ကိုကြည့်ပြီး
ဝမ်းနည်းနေမယ့်အစား ပစ္စုပ္ပန်မှာပျော်ပျော်နေပြီး
အနာဂါတ်အတွက် ကောင်းတာတွေလုပ်ဖို့စဥ်းစားသင့်တယ်~"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဖွားဖွား ကျေးဇူးတင်ပါတယ်~"
"မလိုပါဘူးကွယ်...ကဲ..ဒါလေးကျက်ရင်ရပြီ စားရုံဘဲ~"
"အဲ့တာဆိုkookieရေသွားချိုးလိုက်ဦးမယ်ဖွားဖွား~"
"သွားချိုးလေ မြန်မြန်လဲချိုးဦးနော်~"
"ဟုတ်~"
ရေချိုးဖို့အတွက် အရင်ကထယ်ယောင်းနေခဲ့တဲ့အခန်းထဲ
ဂျောင်ကုဝင်သွားတော့ အိပ်ယာပေါ်အဆင်သင့်ရောက်နေတဲ့ထယ်ယောင်းကိုတွေ့လေရဲ့~
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
