"ပြန်ရောက်ပါပြီ~"
"ဦး~" "Oppa~"
"ဟားဟား ဖြည်းဖြည်းလာကြပါ~"
ညနေထယ်ယောင်းပြန်ရောက်ချိန်မှာ
ဆယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုကပြေးကြိုကြတော့
ထယ်ယောင်းကနှစ်ယောက်လုံးကိုခနဖက်ပေးလိုက်ပြီး
ဂျောင်ကုကိုပွေ့ချီသွားလေရဲ့~
"သောက်စရာတစ်ခုခုလုပ်ပေးရမလားOppa~"
"ရေယူပေးရင်ရပါပြီ~"
"ok ခနလေးဘဲစောင့်~"
"အိမ်မှာ ကောင်းကောင်းနေရဲ့လားအသေးလေး~"
"ဟုတ် နေတယ် kookieကိုယ့်ဟာကိုယ်
ဆော့ပြီးသားအရုပ်တွေသိမ်းတယ် ဂျောင်အီနဲ့ဂျောင်ဟိုကိုရေချိုးပေးတယ် လက်သည်းတွေလဲကိုယ့်ဟာကိုယ်ညှပ်တယ်~"
"ဘယ်သူလုပ်ခိုင်းလို့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်လုပ်ရတာလဲ~"
"ဘယ်သူမှမလုပ်ခိုင်းဘူး kookieကိုယ့်ဟာကိုယ်လုပ်တာ~"
"လက်သည်းညှပ်တာအသားမထိသွားဘူးလား ဦးကိုပြဦး~"
"မထိပါဘူး kookieတော်တယ်မဟုတ်လား~"
"ဒါကဘာဖြစ်တာလဲ~"
လက်သည်းတွေကိုကြည့်ဖို့ ဂျောင်ကုရဲ့လက်နုနုဖောင်းဖောင်းလေးတွေကိုထယ်ယောင်းယူကြည့်ရာ
ဘယ်ဘက်လက်ညိုးက အနာကပ်နဲ့~
"အဲ့တာက~~"
"ဦးမေးနေတယ်လေ ဘာဖြစ်တာလဲလို့~"
"ဓားရှတာ~"
"ရေရပြီOppa~"
"ထားလိုက်~ပြောအသေးလေး ဓားကဘယ်လိုရှတာလဲ~"
"အသီးလွှာရင်းနဲ့ခိုက်မိတာ~"
"အသီးလွှာတယ်??...ဟိုနှစ်ယောက် မင်းတို့တွေငါမရှိတာနဲ့
ကလေးကို အသီးတောင်မလွှာပေးကြဘူးလား!"
"မဟုတ်ဘူး အန်တီကြီးတွေကမလုပ်ဖို့ပြောပါတယ်
kookieကလုပ်ချင်လို့~"
"အသေးလေးရယ်ဓားကအန္တာရယ်များတယ်လေ
ဆယ်ယောင်း မင်းကရော ကလေးဓားကိုင်တာကိုမတားဘူးလား~"
"ကျွန်မလဲမမြင်လိုက်လို့ပါ ဖြစ်ပြီးမှသိလို့~"
"ကျစ်!...ငါမရှိတာနဲ့ ကလေးကိုဘယ်သူမှကရုမစိုက်ကြဘူး~"
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
