"အသေးလေး~"
"ဟင်?...ကျောင်းပို့တော့မှာလား ဦး~"
"မပို့သေးပါဘူး ဦးဆီလာပါဦး~"
"ဟုတ်~"
ထယ်ယောင်းက လက်နှစ်ဘက်ကိုဆန့်တန်းပြီးခေါ်နေတော့
ဂျောင်ကုလဲသွားလိုက်ရာ ထယ်ယောင်းက
ကိုယ်ပူစမ်းကြည့်ပြီး ပွေ့ချီကာsofaပေါ်ထိုင်လိုက်တယ်။
"အဖျားလဲမရှိပါဘူး ဘယ်နားကနေလို့မကောင်းဘူးလဲဦးကိုပြောလေ~"
"ရင်ထဲမှာနေလို့မကောင်းဘူး~"
"ရင်ထဲမှာ??''
"ဟုတ်တယ် ရင်ထဲမှာ~"
"အော်~~မနေ့ညက ဦးပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့်လား~"
"အွန်း~"
"ဦးတောင်းပန်ပါတယ်အသေးလေးရယ်~"
"တောင်းပန်ဖို့မလိုပါဘူး ဦးအပြစ်ပါ့မဟုတ်တာ
kookieကိုကရုစိုက်ရတာ ဦးလဲပင်ပန်းမှာပေါ့~"
"မပင်ပန်းပါဘူး ဘယ်ကပင်ပန်းမှာလဲ~"
"ဒါဆိုရင် ဦး kookieကိုချစ်လား~"
"ဒီလောက်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ကလေးကို
ဘယ်သူကမချစ်ဘဲနေမှာလဲ ချစ်တာပေါ့...မွ~"
"ခိခိ~"
"အခုမှဘဲပြုံးတော့တယ်..မွ...မွ...ပြွတ်စ်~"
ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကိုနမ်းရုံမက
နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုပါနမ်းလိုက်တဲ့ထယ်ယောင်းက
ဂျောင်ကုကိုစိတ်ပူလို့တံခါးမခေါက်ဘဲ တစ်ခါတည့်ဖွင့်ကြည့်မိလိုက်တဲ့ဆယ်ယောင်းကိုမတွေ့~
*မိပြီ နောက်ဆုံးတော့ရှင်တို့တွေက
တိတ်တိတ်ပုန်းညားနေကြတာဘဲ ငါနဲ့တွဲတယ်ဆိုတာက
သူတို့ပတ်သက်မှုကိုဖုံးထားချင်လို့ဘဲ~*
"ငါ့ကို ဒီလိုလုပ်လို့ရမယ်ထင်နေလား
မာဆယ်ယောင်းဆိုတဲ့ငါက ငြိမ်ခံနေမယ့်သူမဟုတ်ဘူး~"
သူတို့ကိုမြင်ပြီးဒေါသထွက်သွားတဲ့ဆယ်ယောင်းကို
ပြန်ပြီးအဆင်ပြေသွားလို့ပျော်မြူးနေကြတဲ့
ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုကမသိ~
👉🌟👈💬💬
..............................................................
Thank you for reading🙏
ВЫ ЧИТАЕТЕ
~~သွေး~~{Complete}
Художественная прозаဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
