အခုလိုလေးကျပြန်တော့လဲ ဘာမနာလိုဝန်တိုမှုမှမရှိ
ဖြူဖြူစင်စင်လေးမို့ သုံးယောက်သားရဲ့
မနက်စာစားသောက်ဝိုင်းလေးဟာသာသာယာယာပြီးသွားရော~
"ကျောင်းပို့မယ်အသေးလေး လာ~"
"ခနလေး kookieရဲ့လွယ်အိတ်ရော~"
"ဦးယူခဲ့ပြီ လာတော့~"
"ဟုတ်~"
"ဆယ်ယောင်းရော တစ်ခါတည်းလိုက်ခဲ့လေ
ကိုယ်လိုက်ပို့ပေးမယ်~"
"အဲ့လိုဆိုရင်တော့ ကျေးဇူးပါဘဲ~"
လူသုံးယောက်နဲ့ ကားတစ်စီးစီးကြချိန်မှာ
ထယ်ယောင်းကဒီတစ်ကြိမ်တော့ဆယ်ယောင်းကို
နောက်ခန်းမှာထိုင်ခိုင်းတာမို့ စိတ်မကြည်တော့တဲ့ဆယ်ယောင်း~
"ရောက်ပါပြီခဗျ~"
"ညနေကျရင်နောက်မကျစေနဲ့နော်ဦး kookieမစောင့်ချင်ဘူး~"
"ဟုတ်ပါပြီ လွယ်အိတ်လွယ် ကျောင်းမှာပျော်ပျော်နေခဲ့
စာကိုပုံမှန်လေးလုပ်~"
"ဟုတ်ကဲ့ သွားပြီနော်ဦး~"
"ဘာများကျန်သေးလဲမသိဘူးနော်~"
"အာဘွား...မွ~"
"ဟဟ...မွ...မွ~"
ရည်းစားဖြစ်တဲ့သူ့ကိုတောင်ဒီနေ့အတွက်မနမ်းရသေးတာကို
ဂျောင်ကုနဲ့ကျခနခနနမ်းနေတော့
ဆယ်ယောင်းစိတ်တိုတာအမှန်~
"အရှေ့ကိုလာတော့ဆယ်ယောင်း~"
"မလာချင်ဘူး~"
"ဘာဖြစ်ပြန်တာလဲ မနက်ကဘဲအကောင်းကို~"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး မောင်းတော့~"
"ဘာလဲ နောက်ခန်းမှာထိုင်ခိုင်းလိုက်လို့စိတ်တိုနေတာလား
အသေးလေးဆိုရင်နောက်မှာထိုင်ထိုင်ရှေ့မှာထိုင်ထိုင်ဘာမှမဖြစ်ဘူးနော်~"
"သူက Oppaရဲ့တူလေ ဘာဖြစ်မှာလဲ
ကျွန်မကရှင့်ရဲ့ချစ်သူလေ~"
"အဲ့လိုသဘောထားသေးသိမ်တာကိုငါမကြိုက်ဘူးဆယ်ယောင်း ဒီလိုဆိုငါတို့ရှေ့ဆက်လို့ရမှာမဟုတ်ဘူး~"
"Oppa!...ဘာလို့အဲ့လိုစကားကိုလွယ်လွယ်ပြောနိုင်ရတာလဲ ကျွန်မမှာတော့ရှင့်ကိုချစ်လွန်းလို့...ဟင့်~~"
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
