"ဟူးးး...စိတ္ေအးေအးထားပါ~"
မိန္းကေလးျဖစ္သူကငိုသြားေတာ့ ထယ္ေယာင္းလဲ
ေယာက်ာ္းတို႔သဘာဝ မွားမွားမွန္မွန္ကိုယ့္ဘက္ကဘဲေခ်ာ့ကာအလုပ္သြားၾကရတယ္။
"မန္ေနဂ်ာေျပာတာမွန္တယ္~"
"ဘာကိုလဲceo~"
"ဆယ္ေယာင္းကိုအနီးကပ္ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ေျပာတဲ့ဟာေလ
သူ႔ကိုအိမ္ေခၚထားတာတစ္ရက္ဘဲရိွေသးတယ္
အေသးေလးကိုၿငိဳျငင္ေနၿပီ~"
"ဒီလိုပါဘဲceoရယ္ လင္ပါသားသမီးေတြကို
ဘယ္မိေထြးကၾကည္ျဖဴတာျမင္ဖူးလဲ~"
"အခုက ကြၽန္ေတာ့္သားမဟုတ္ဘူးေလ~"
"သားမဟုတ္ေဘမဲ့ အဲ့လိုျဖစ္ေနတာဘဲေလ kookieကိုက
တစ္သက္လံုးေခၚထားရမွာဘဲကို~"
"ဟူးး အခုကအေသးေလးကအဆင္ေျပၿပီး
ဆယ္ေယာင္းကအဆင္မေျပျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့
အေျခေနမဟန္ရင္လမ္းခြဲရမွာေပါ့~"
"ဘာကိုမွ လြယ္လြယ္မဆံုးျဖတ္ပါနဲ႔ceo
အခုမွတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္သိခါစဘဲရိွေသးတာေလ~"
"အင္းပါ~"
အခ်စ္ေရးအိမ္ေထာင္ေရးမွာသူ႔ထက္ဝါရင့္တဲ့
မန္ေနဂ်ာဂိုရဲ့စကားကိုနားေထာင္ကာ
ဆက္ၿပီးသည္းခံေစာင့္ၾကည့္လာတဲ့ထယ္ေယာင္းက
ဆယ္ေယာင္းအေျခေနေကာင္းလာတာကိုျမင္ရေတာ့ဝမ္းသာမိတာအမွန္~
"kookieေရ ဒီေန့မမ လစာထုတ္လာတယ္
ဘာရခ်င္လဲေျပာ~"
"တကယ္ႀကီးလား~"
"တကယ္ေပါ့~"
*ငါတို႔ေတြအတူေနလာတာ တစ္လေတာင္ရိွသြားၿပီဘဲ~*
"ကိုယ့္ဟာကိုယ္စုထားပါဆယ္ေယာင္းရယ္
အေသးေလးကိုက ကိုယ္ဘဲဝယ္ေပးပါ့မယ္~"
"ေနစရိတ္နဲ႔စားစရိတ္မကုန္ေတာ့ ပိုက္ဆံကပိုတယ္ေလoppaရဲ့~"
"အဲ့လိုဆိုရင္ေတာင္ မုန္႔တစ္ခုခုဘဲဝယ္ေကြၽးလိုက္ပါ~"
ျဖတ္ေက်ာ္လာၾကတဲ့တစ္လအတြင္းမွာ
ဆယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုအေပၚအစ္မေကာင္းတစ္ေယာက္လိုေျပာဆိုျပဳမူဆက္ဆံေပးေတာ့ဆယ္ေယာင္းကို
ေဂ်ာင္ကုကအေတာ္ေလးခင္တြယ္ေနၿပီမို႔
ဆုခ်တဲ့အေနနဲ႔ ညရွစ္နာရီမွာဆယ္ေယာင္းဆီသြားတဲ့ထယ္ေယာင္း~
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
