"ယှဥ်တာမဟုတ်ဘူးလေ oppaကအရမ်းလွန်တယ်
kookieက ကလေးလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့ ပွေ့လိုက်ဖက်လိုက်
နမ်းလိုက်နဲ့ ဘာကြီးမှန်းမသိဘူး အရမ်းလဲအလိုလိုက်လွန်းတယ်~"
"ဟူးး အဲ့တာနဲ့ပတ်သက်ပြီး မင်းစိတ်ခုနေတာကိုသိပါတယ်
အရင်မပြောပြမိတဲ့ကိုယ့်အပြစ်လဲပါတာပေါ့
အသေးလေးက မိဘတွေကိုအသက်3နှစ်အရွယ်ကတည်းကဆုံးရှုံးလိုက်ရတာ~"
"ရှင်?"
"ဟုတ်တယ် အဲ့တာကြောင့်သူ့အဖိုးအဖွား ကိုယ့်မိဘတွေက
သူ့ကိုမျက်နှာတစ်ချက်အငြိုးမခံအလိုလိုက်ကရုစိုက်ခဲ့ကြတာ
အခုငါ့မိဘတွေအသက်ကြီးပြီမို့ ငါကအသေးလေးကို
လွှဲပြောင်းလက်ခံခဲ့တာ~"
".............."
"အဲ့တာကြောင့် ငါနဲ့နေတဲ့အခါမှ မျက်နှာငြိုးရတဲ့အဖြစ်မျိုးအဖြစ်မခံနိုင်ဘူး ငါ့မိဘတွေလိုငါလဲအသေးလေးကို
ကရုစိုက်အလိုလိုက်မှာဘဲ~"
"ဒါဘေမဲ့........
"ဒါကိုနားလည်လက်ခံပေးနိုင်တဲ့သူကိုဘဲငါလက်ထပ်မှာ~"
ထယ်ယောင်းရဲ့နောက်ဆုံးစကားကြောင့်
ငြိမ်ကျသွားတဲ့ဆယ်ယောင်းက နယ်မြို့လေးကနေ
seoulမှာအလုပ်လာလုပ်တဲ့ သာမာန်မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်တာမို့ထယ်ယောင်းလိုလူနဲ့ဖူးစာမလွဲချင်~
"ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ် ဘာမှမသိဘဲနဲ့
kookieအပေါ် သဘောထားသေးသိမ်မိသွားတယ်~"
"အရင်မပြောပြထားမိတဲ့ကိုယ့်အပြစ်ပါ
စိတ်ထဲမထားပါနဲ့~"
"Nae oppa~"
သူတို့ပြောတာတွေကို နောက်ခန်းမှာထိုင်တဲ့ဂျောင်ကုက
ဘာမှမကြားသလိုကရုလဲမစိုက်ဘဲ
အပြင်ကိုကြည့်ပြီးပြုံးပျော်နေတာ~
"ကဲ ဆယ်ယောင်းရဲ့condoကိုရောက်ပါပြီ
အသေးလေးအပြင်ထွက် မမကိုနှုတ်ဆက်ကြရအောင်~"
"ဟုတ်ကဲ့ ဦး~"
သုံးယောက်သား ကားအပြင်ထွက်ကာ
ဆယ်ယောင်းကိုနှုတ်ဆက်ကြတော့
ဂျောင်ကုက ပုံမှန်အတိုင်းနှုတ်ဆက်လိုက်ဘေမဲ့
ထယ်ယောင်းကတော့ သူ့ကောင်မလေးမို့ အနမ်းလေးနဲ့နှုတ်ဆက်တာပေါ့~
أنت تقرأ
~~သွေး~~{Complete}
قصص عامةဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
💜9💜
ابدأ من البداية
