"ရှင်က ဘယ်လောက်ဘဲအလျင်လိုနေပါစေ
အကာကွယ်သုံးဖို့ကိုတော့မမေ့ဘူးဘဲ~"
"မေ့ရင် နောင်လာမယ့်ငါးနှစ်မှာ ကလေးတစ်ယောက်နဲ့
မင်းငါ့ဆီရောက်လာမှာပေါ့~"
"ကျွန်မကမွေးမယ်လို့ပြောမိလို့လား တကယ်လို့မွေးရင်ရော
အဲ့လောက်ထိစောင့်ပါ့မလား~"
"စကားများတယ် ဘယ်တော့မှဖြစ်လာမှာမဟုတ်တဲ့အကြောင်းတွေပြောမနေဘဲ ပါးစပ်ပိတ်လိုက်တော့~"
ပြောပြီးတာနဲ့ထယ်ယောင်းက သူ့ရဲ့ဆာလောင်မှုတွေအကုန်
စိတ်တိုင်းကျစားသောက်ဖြေဖျောက်ပြီး
ရေမိုးချိုးကာ ကုမ္ပဏီကိုပြန်သွားတော့ အချိန်က
ရုံးဆင်းချိန်ရောက်ပြီမို့ဂျောင်ကုကိုခေါ်ကာ အိမ်ပြန်ရပြီ~
"ခေါင်းကိုက်တာ သက်သာသွားပြီလားဦး~"
"သက်သာပြီ~အခုမှ အရမ်းပေါ့ပါးသွားတော့တယ်~"
"တော်သေးတာပေါ့ ခေါင်းကိုက်တာကတော်တော်ဆိုးတယ်~"
"ဟုတ်တယ် တော်တော်ဆိုးတာ~"
"ပိုပြီးသက်သာသွားအောင်kookieအာဘွားပေးမယ်..မွ~"
သူ့ပါးကိုလာနမ်းလိုက်တဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
အခုမှအဆင်ပြေပြေငြိမ်သက်နေတဲ့သူ့ရဲ့မြွေကြီးက
ခေါင်းထောင်လာပြန်တာမို့ ထယ်ယောင်းစိတ်ညစ်ရပြီ~
*ဒီကလေးကွာ~*
"ဦး..ဒီနေ့ညနေစာကို ဟင်းတွေနဲ့မဟုတ်ဘဲ
ကင်မ်ချီထမင်းသုပ်စားချင်တယ်~"
"ထမင်းသုပ်လဲဗိုက်ပြည့်တာဘဲဆိုတော့ စားလေ
အိမ်အကူတွေကိုလုပ်ခိုင်းလိုက်~"
"ရေး..ကင်မ်ချီထမင်းသုပ်စားရတော့မယ်~"
နှစ်ယောက်သားအိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့တစ်ပြိုင်နက်
ထယ်ယောင်းရေချိုးတော့ ဂျောင်ကုကပါ
ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ရေချိုးခန်းထဲဝင်လာတာမို့ ထယ်ယောင်းကလန့်လို့~
"ဘာ..ဘာလာလုပ်တာလဲ~"
"ရေလာချိုးတာလေ ဗိုက်ဆာနေပြီ
ဦး ရေချိုးပြီးတဲ့အထိမစောင့်နိုင်တော့ဘူး~"
"အဲ့တာဆိုလဲအရင်ချိုးလိုက်~"
"အတူတူချိုးမယ်လေ~"
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
