"ခန...ဟာ ၪီး~"
သူ႔ကိုပစ္ထားကာ ရံုးထဲကေျပးထြက္သြားတဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကုမွာေၾကာင္ေတာင္ေတာင္က်န္ခဲ့ၿပီ~
"အာ့...ရွင္ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေလာေနတာလဲ~"
"ငါ့မွန္အခ်ိန္မရိွဘူး အဲ့တာေၾကာင့္ အကုန္ခြၽတ္လိုက္ေတာ့~"
"အနည္းဆံုး ေရေတာ့ခ်ိဳးသင့္တယ္မဟုတ္လား~"
ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ့one-night standေတြထဲကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုအျမန္ဆက္သြယ္ကာ
hotelသြားတာက အေတာ္ေလးကိုဆာေလာင္ေနလို႔ေလ~
"ရွင္က ဘယ္ေလာက္ဘဲအလ်င္လိုေနပါေစ
အကာကြယ္သံုးဖို႔ကိုေတာ့မေမ့ဘူးဘဲ~"
"ေမ့ရင္ ေနာင္လာမယ့္ငါးႏွစ္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔
မင္းငါ့ဆီေရာက္လာမွာေပါ့~"
"ကြၽန္မကေမြးမယ္လို႔ေျပာမိလို႔လား တကယ္လို႔ေမြးရင္ေရာ
အဲ့ေလာက္ထိေစာင့္ပါ့မလား~"
"စကားမ်ားတယ္ ဘယ္ေတာ့မျွဖစ္လာမွာမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းေတြေျပာမေနဘဲ ပါးစပ္ပိတ္လိုက္ေတာ့~"
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ထယ္ေယာင္းက သူ႔ရဲ့ဆာေလာင္မႈေတြအကုန္
စိတ္တိုင္းက်စားေသာက္ေျဖေဖ်ာက္ၿပီး
ေရမိုးခ်ိဳးကာ ကုမၸဏီကိုျပန္သြားေတာ့ အခ်ိန္က
ရံုးဆင္းခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔ေဂ်ာင္ကုကိုေခၚကာ အိမ္ျပန္ရၿပီ~
"ေခါင္းကိုက္တာ သက္သာသြားၿပီလားၪီး~"
"သက္သာၿပီ~အခုမွ အရမ္းေပါ့ပါးသြားေတာ့တယ္~"
"ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေခါင္းကိုက္တာကေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္~"
"ဟုတ္တယ္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ~"
"ပိုၿပီးသက္သာသြားေအာင္kookieအာဘြားေပးမယ္..မြ~"
သူ႔ပါးကိုလာနမ္းလိုက္တဲ့ေဂ်ာင္ကုေၾကာင့္
အခုမွအဆင္ေျပျပေၿငိမ္သက္ေနတဲ့သူ႔ရဲ့ေႁမြၾကီးက
ေခါင္းေထာင္လာျပန္တာမို႔ ထယ္ေယာင္းစိတ္ညစ္ရၿပီ~
*ဒီကေလးကြာ~*
"ၪီး..ဒီေန့ညေနစာကို ဟင္းေတြနဲ႔မဟုတ္ဘဲ
ကင္မ္ခ်ီထမင္းသုပ္စားခ်င္တယ္~"
"ထမင္းသုပ္လဲဗိုက္ျပည့္တာဘဲဆိုေတာ့ စားေလ
အိမ္အကူေတြကိုလုပ္ခိုင္းလိုက္~"
BINABASA MO ANG
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
