ဟန်ဆောင်နေတာမဟုတ်မှန်းအရမ်းသိသာနေတာမို့
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ဂျောင်ကုကိုပွေ့သွားပြီး
ဆေးရုံသွား ဂျောင်ကုခေါင်းကိုစစ်ဆေးခိုင်းဘေမဲ့
ဘာမှမတွေ့~
"ဘာမှဖြစ်ထားတာမရှိလို့ အကိုက်ခဲပျောက်ဆေးဘဲထိုးထားပေးတယ် ခနနေရင်သက်သာသွားမှာပါ~"
"ဟုတ်ကဲ့doctor~"
"ဦး~~"
"ဦးရှိတယ်အသေးလေး ဘာလုပ်ချင်တာလဲပြော~"
"ချမ်းတယ် ဖက်ထားပေး~"
"ဟုတ်ပြီ ဖက်ထားပေးမယ်နော် အခုတော့အိမ်ပြန်ကြရအောင်~"
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ဂျောင်ကုကိုပွေ့ကာ
ကားနဲ့အိမ်ပြန်လာပြီးတော့ ဂျောင်ကုကခေါင်းကိုက်တယ်လို့မပြောတော့ဘေမဲ့ ချွေးတွေထွက်နေတာတောင်
ချမ်းတယ်ပြောနေတာကြောင့် စိတ်ကလုံးဝမချမ်းသာတော့~
"ဦး kookieအသက်ရှူမဝဘူး~"
"စိတ်အေးအေးထားနော်အသေးလေး အသက်ကိုပုံမှန်လေးရှူ~"
"နေရခက်တယ်ဦး နေလို့မကောင်းဘူး..ဟင့်~"
"သက်သာသွားမှာပါအသေးလေးရယ် မငိုပါနဲ့~"
ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်မှန်းလဲမသိတော့ ဘာလုပ်ပေးရမှန်းမသိဖြစ်နေတဲ့ထယ်ယောင်းက သူ့မိဘတွေဆီကိုဖုန်းဆက်ကာ
ဂျောင်ကုရောဂါအကြောင်းမေးဖို့လုပ်ရပြီ~
"hello omma~"
"ဘာဖြစ်တာလဲသား ငိုသံပါနေတယ်~"
"အသေးလေးက ခေါင်းကိုက်တယ် ချမ်းတယ် နေရခက်တယ်လို့ဆက်တိုက်ပြောနေတယ် ဆေးရုံမှာသွားစစ်ခဲ့ဘေမဲ့
ဘာရောဂါမှမတွေ့ဘူး အဖျားလဲမရှိဘူး~"
"ဟင်?"
"အဲ့တာOmmaတို့ပြောတဲ့အသေးလေးရဲ့ရောဂါလား
သူသက်သာသွားအောင် ဘာဆေးတိုက်ရမလဲပြောပါဦး
ကျွန်တော်ရူးတော့မယ်~"
"အဲ့တာရောဂါမဟုတ်ပါဘူးသားရဲ့ ဒီတိုင်းနေမကောင်းတာနေမှာပါ~ရေနွေးလေးနဲ့ရေပတ်တိုက်ပေးပြီး
အင်္ကျီလက်ရှည်ဘောင်းဘီရှည်အပါးလေးဝတ်ထားပေးလိုက်
ပြီးရင် အခန်းအပူချိန်ကိုနေသာရုံလေးတင်ထားလိုက်~"
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
