"ရောက်ပြီအသေးလေး လာ အထဲဝင်ရအောင်~"
"kookieရဲ့မုန့်တွေကိုင်ပေးဦး~"
"အကုန်ပေးခဲ့ လွယ်အိတ်ကိုထားခဲ့တော့~"
12နှစ်လုံးလုံးတစ်ယောက်တည်းအေးအေးဆေးဆေးနေလာတဲ့ထယ်ယောင်းက အခုတော့ ကလေးတစ်ယောက်ကိုခေါ်ထားမိလို့ အထုပ်တွေတွဲလောင်းနဲ့ဖြစ်နေပြီ~
"ဒီမှာထိုင်စားနေနော်အသေးလေး ဦးအလုပ်လုပ်ဦးမယ်~"
"မုန့်ကကုန်တော့မှာလေ ဒီတိုင်းထိုင်စောင့်နေရမှာလား~"
"အမလေးဗျာ ဦးရဲ့မန်နေဂျာကိုခေါ်ထားပေးမယ်
လိုတာမှန်သမျှသူ့ကိုပြောလိုက်~"
"မနေ့ကလူလား~"
"ဟုတ်တယ်လေ ဘာမှကြောက်စရာမလိုဘူးနော်
သူကဦးရဲ့မန်နေဂျာ~"
"ဟုတ်~"
"Ok..တော်တယ်~"
ထို့နောက်ထယ်ယောင်းက သူ့ရဲ့မန်နေဂျာကိုခေါ်ကာ
ဂျောင်ကုနဲ့လွတ်ထားပြီး သူကတော့
မပြီးပြတ်သေးတဲ့အလုပ်တွေနဲ့ ဘာကိုမှကရုမစိုက်နိုင်တော့~
"ဘယ်သွားမလို့လဲကောင်လေး~"
"ဦးဆီကိုသွားမလို့လေ~"
"မသွားပါနဲ့ ceoကိုသွားမနှောက်ယှက်ပါနဲ့~"
"သွားမှာဘဲ~"
မန်နေဂျာရဲ့စကားကိုနားမထောင်ဘဲ
ထယ်ယောင်းဆီသွားကာ စားလက်စမုန့်ထုပ်ထဲက
မုန့်တစ်ခုနှိုက်ပြီး ထယ်ယောင်းပါးစပ်ရှေ့သို့~
"ဦး မုန့်နည်းနည်းစားလိုက်ဦး~"
"ရတယ်အသေးလေး ဦးမစားချင်ဘူးနော်
သွားထိုင်စားနေ~"
"ဟင့်အင်း...စားရမှာ~"
"တင်ထားလိုက် နောက်မှစားလိုက်မယ်
ဦးအလုပ်လုပ်ဦးမယ်~"
"မရဘူး အလုပ်မလုပ်ရဘူး~"
သူ့ရှေ့ကlaptopကိုဖယ် အလုပ်စားပွဲပေါ်တက်ထိုင်ကာ
လက်နှစ်ဘက်ကိုဆန့်တန်းထားတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
ထယ်ယောင်းသက်ပြင်းချကာ စားပွဲပေါ်ကပွေ့ပြီး
အောက်ချပေးရတယ်။
"ပေး ဦးက ဘယ်မုန့်ကိုစားရမှာလဲ~"
"ဒီမှာ အဲ့တာကိုကုန်အောင်စားရမှာ~"
ВЫ ЧИТАЕТЕ
~~သွေး~~{Complete}
Художественная прозаဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
