"အသေးလေးကွာ အရမ်းဂျီကျတယ်~"
သူမလုပ်ပေးရင်မရဘူးဆိုတာရိပ်မိနေတဲ့ထယ်ယောင်းက
ပါးစပ်ကပွစိပွစိပြောနေဘေမဲ့
အလုပ်ကနေထပြီး သောက်ရေယူပေးလေရဲ့~
"နောက်ထပ်ရေဆာရင် ဒီမှာယူသောက်နော်
စားပွဲပေါ်တင်ထားပေးမယ်~"
"kookieအိပ်ချင်ပြီဦးရေ~"
"အိပ်လေ ဦးကဒီအခန်းထဲမှာဘဲရှိနေမှာ
ဘယ်မှမသွားဘူး~"
"အတူတူအိပ်မယ်လို့ကတိပေးထားပြီးတော့~"
"ဦးအလုပ်ပြီးရင်အိပ်....မဟုတ်မှ ဒီအရွယ်အထိ
တင်ပါးပုတ်ပေးရဦးမှာလား~"
"မပုတ်ပေးရပါဘူး~"
"တော်သေးတာပေါ့~"
"ဒါဘေမဲ့ ကျောပွတ်ပေးရမှာ~"
"ဘာ??"
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်စွံ့အစွာနဲ့
အိပ်ယာပေါ်လှဲအိပ်လိုက်ရာ ဂျောင်ကုကသူ့ရင်ခွင်ထဲဝင်လာပြီမို့ ပြောတဲ့အတိုင်းကျောကိုပွတ်ပေးတော့
ခနလေးအတွင်းအိပ်ပျော်သွားတဲ့ဂျောင်ကု~
"မြန်မြန်အိပ်ပျော်သွားလို့တော်သေးတာပေါ့~"
"အင်း...ဗိုက်မှာပွတ်ပေးဖွားဖွား~"
"ဟာ~"
မျက်လုံးကမဖွင့်ဘဲဗိုက်ကြီးလှန်ထားတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
ထသွားဖို့လုပ်တဲ့ထယ်ယောင်းမှာထမသွားရဘဲ
ပေါ်နေတဲ့ဗိုက်သားဖွေးဖွေးကိုလက်နဲ့ပွတ်ပေးတော့
နူးညံ့ချောမွတ်နေတဲ့အသားအရည်က အသက်16နှစ်ကောင်လေးနဲ့လားလားမျှမဆိုင်~
"ဟူးး...ဖြည်းဖြည်းလေးထရအောင်~"
"ဟင့်...ဟင့်...အဟင့်~"
"ဦးရှိတယ်အသေးလေး ပြန်အိပ်နော်~"
ဘယ်လောက်ဘဲအိပ်ပျော်သွားအိပ်ပျော်သွား
သူထလိုက်တာနဲ့ မျက်လုံးမဖွင့်ဘဲ ဘေးလူကိုဘဲလိုက်ရှာနေတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့် ထယ်ယောင်းအလုပ်မလုပ်ရသလို
တစ်ညလုံးလဲကျောပွတ်ပေးရဗိုက်ပွတ်ပေးရနဲ့ကောင်းကောင်းမအိပ်ရ~
*ငါ့မိဘတွေ12နှစ်လုံးလုံးဒီကလေးကို
ဘယ်လိုများစောင့်ရှောက်လာတာလဲမသိဘူး ငါတော့
24နာရီမပြည့်သေးဘူး ရူးချင်နေပြီ~*
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
