"တက်ရတာညောင်းလို့လား လာလေ ဦးပွေ့ပေးမယ်~"
"ပြီးရော ပွေ့~"
"ငပျင်းလေး~"
ပြောရင်းနဲ့ဂျောင်ကုကိုမက်မွန်သီးကနေကိုင်ပွေ့လိုက်တဲ့ထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုအပေါ်မှာ ကိုယ့်ရဲ့တူလေးတစ်ယောက်လိုဖြူဖြူစင်စင်အတွေးဘဲရှိတာ~
"ကဲ ရောက်ပါပြီ~"
"သူတို့ကဘာလုပ်နေကြတာလဲဦး~"
"အသေးလေးရဲ့အဝတ်စားအသုံးအဆောင်တွေကို
နေရာချပေးနေတာလေ~"
"ပြီးရော အောက်ချပေးတော့ ဖွားဖွားတို့ကိုvideo callခေါ်ရတော့မှာ မဟုတ်ရင်စိတ်ပူနေမှာ~"
"အင်းပါ အင်းပါ~"
နှစ်ယောက်သားအိပ်ယာပေါ်ထိုင်ကာ
မိဘတွေကိုvideo callခေါ်ပြီး ရောက်ပြီဖြစ်ကြောင်း
အဆင်ပြေကြောင်းပြောနေတုန်းဂျောင်ကုကငိုသေးတာ~
"မငိုနဲ့တော့အသေးလေး ဦးနဲ့ထမင်းသွားစားရအောင်~"
"မုန့်တွေဝယ်ပေးမှာလို့ပြောထားတယ်လေ~"
"ဝယ်ပေးမှာပါ ထမင်းစားပြီးသွားရင်သွားဝယ်ကြမယ်နော်~"
"ပြီးရော~"
"လိမ္မာတယ်~"
အသက်က16နှစ်ပြည့်တော့မှာဖြစ်ဘေမဲ့
ကလေးလေးလိုဖြစ်နေတဲ့ဂျောင်ကုက
ပုံစံလေးကလဲကလေးလေးလိုချစ်ဖို့ကောင်းတာမို့
ကြည့်ရခက်မနေ~
"စားလို့ကောင်းရဲ့လားအသေးလေး~"
"အွန်း ကောင်းတယ်~"
"အဲ့တာဆို များများစား~"
"များများစားရင် မုန့်မစားနိုင်ဘဲနေမှာပေါ့
ထမင်းစားပြီးရင်မုန့်စားဦးမှာပါဆို~"
"စားနိုင်ပါတယ်အသေးလေးရယ်
ထမင်းစားပြီးခနဆို အစာကြေသွားမှာပါ~"
ဂျောင်ကုကအစားပုပ်လေးဆိုတာသိနေတဲ့ထယ်ယောင်းက
ထမင်းဝအောင်စားခိုင်းပြီးတာနဲ့
ကတိအတိုင်းမုန့်ဆိုင်အရုပ်ဆိုင်ကိုလိုက်ပို့ရတယ်။
"ဦး~~ဂျောင်အီအတွက်အဖော်လိုတယ်~"
"အသေးလေးရှိနေတာဘဲလေ~"
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
