"Omma~~Appa~~"
"သားထယ်ယောင်း အိုး ချောလာလိုက်တာ~"
"Ommaလဲအခုထိလှတုန်းဘဲ~"
"ငါ့သားကလူထွားကြီးဖြစ်လာပြီဘဲ~"
"Appaနဲ့တူလို့နေမှာပေါ့~"
"ဟားဟား အထဲဝင်ကြလေ~"
သားအမိသားအဖတွေတွေဆယ်နှစ်ကျော်ကြာမှအပြင်မှာပြန်တွေ့ကြတာမို့အကြာကြီးအလွမ်းသယ်ကြပြီးမှkookieအကြောင်းစပြောကြရတယ်။
"ခနနေkookiကျောင်းပြန်လာတော့မှာ
သားကိုမြင်ရင်ပျော်သွားမှာသေချာတယ်~"
"ဟုတ် ကျွန်တော်လဲသူ့ကိုတွေ့ချင်ပြီ~"
"kookieလေးကိုကရုစိုက်နော်သား
သားနဲ့ထည့်သာထည့်လိုက်ရမှာOmmaကစိတ်ချတာမဟုတ်ဘူး~"
"စိတ်ချပါOmmaရဲ့ Ommaတို့ရဲ့ချစ်မွှေးလေးကိုဘာမှမဖြစ်စေရဘူး~"
"ဟဟ...Ommaတို့ထက်သားကပိုချစ်မှာမြင်ယောင်သေးတယ်~"
"ကျွန်တော်က အဲ့လောက်ထိမဟုတ်ပါဘူး~"
"အင်းပါ...အော် အရေးကြီးတာပြောစရာရှိတယ်~"
"ဟုတ် ပြောလေOmma~"
"kookieလေးကလေ ဟိုးအရင်ကသူ့အမေပြောခဲ့သလိုဘဲ
ရောဂါတစ်ခုရှိတယ်~"
"ဗျာ?...ဘယ်...ဘယ်လိုရောဂါမျိုးလဲ သူအမေကဟို
HIV..AIDSတွေထဲကတစ်ခုခုလား~"
"မဟုတ်ဘူးသား မဟုတ်ဘူး ဘယ်လိုပြောပြရမလဲ~"
"သားသိသွားမှာပါ ကူးစပ်ရောဂါတွေမဟုတ်ဘူး~"
သူ့မိဘတွေက မျက်စိမျက်နှာပျက်စိတ်ပူစွာနဲ့
ပြောနေကြတော့ထယ်ယောင်းစိတ်ပူလာပြီးမေးကြည့်ဘေမဲ့
ရောဂါအမည်ကိုအတိအကျမသိရ~
"ပြန်ရောက်ပါပြီ~"
"ပြောတုန်းဆိုတုန်းပြန်ရောက်လာပြီ Kookieရေ
ဒီမှာဘယ်သူရောက်နေလဲကြည့်ပါဦး~"
"ဘယ်သူ...ဦး!!"
သူ့ကိုမြင်တာနဲ့လွယ်အိတ်တွေပစ်ချပြေးလာပြီး
ပေါင်ပေါင်တက် လည်တိုင်ကိုဖက်လာတဲ့ဂျောင်ကုက
သူငယ်ငယ်ကသိခဲ့တဲ့ လေးနှစ်သားကလေးလေးထက်
အများကြီးထွားလာပြီးအများကြီးပိုချစ်ဖို့ကောင်းလာတာအမှန်~
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
