"ဟုတ်ကဲ့Omma~"
လက်တွေ့အတန်းဖြစ်နေလို့သူလဲအရေးကြီးနေဘေမဲ့
မသက်သာတဲ့အခြေနေမို့ အတန်းဆရာဆီခွင့်တောင်းကာ
မူကြိုကျောင်းကိုအပြေးသွားတော့kookieကမျက်ရည်မျက်ခွက်~
"အသေးလေး~"
"အီးးဟီးးး..Ommaက..လာကြိုဘူး~"
"မအားလို့နေမှာပါအသေးလေးရဲ့ ဦးနဲ့ပြန်ရအောင်နော်~"
"ဒီမှာရှင့် ရှင်က ကလေးနဲ့ဘာတော်လဲ
သူစိမ်းတွေနဲ့ထည့်ပေးလိုက်လို့မဖြစ်လို့ပါ~"
"အာ..ကျွန်တော်ကသူ့ရဲ့ဦးလေးပါ သူ့အမေကကျွန်တော့်အစ်မ~"
ထယ်ယောင်းကလိမ်ပြောတာဆိုဘေမဲ့လဲ
kookieလေးကထယ်ယောင်းကိုဖက်ထားပြီမို့
မူကြိုဆရာမလဲMrs.kimကိုဖုန်းပြန်ဆက်အတည်ပြုပြီးမှထည့်ပေးလိုက်လေရဲ့~
"စောင့်နေတာကြာပြီလားအသေးလေး~"
"ကြာပီ..ဟင့်..Ommaက လာလဲလာကြိုဘူး~"
"မငိုပါနဲ့တော့~~အသေးလေးရဲ့ommaက
အလုပ်မအားလို့နေမှာပါ အရင်နေ့တွေကဆိုအမြဲကြိုနေကျဘဲကို~"
"ဟုတ်~"
ကလေးကလိမ္မာတာမို့အကြာကြီးချော့စရာမလိုဘဲ
အငိုတိတ်သွားရာ သူ့အိမ်ကိုခေါ်သွားပြီး
မုန့်ကျွေးပေးလေတဲ့ထယ်ယောင်း~
"စားနေနော်အသေးလေး ဦး အဝတ်စားလဲဦးမယ်~"
"ဟုတ်~"
*အသေးလေးရဲ့အမေကအရင်နေ့ကဆို
ဒီအချိန်ဧည့်သည်လက်မခံပါဘူး ဒီနေ့ကဘာနေ့မို့လို့လဲ~*
kookieလေးတို့ရဲ့အိမ်ရှေ့မှာ
အနက်ရောင်ကားတစ်စီးရှိနေတာမို့ kookieလေးကို
သွားပို့ဖို့တွန့်ဆုတ်နေတဲ့ထယ်ယောင်းက
အဝတ်စားလဲပြီးkookieအနားသို့~
"ဦး~kookieအိမ်ပန်ချင်တယ်~"
"ပြန်ရမှာပေါ့ အသေးလေးရဲ့အဝတ်စားတွေလဲရဦးမှာလေ~"
"ဒါချိုဘာလို့ ပန်ပို့သေးတာရဲ~"
"အသေးလေးတို့အိမ်မှာဧည့်သည်ရောက်နေတယ် ဧည့်သည်ပြန်မှလိုက်ပို့ပေးမယ်နော်~"
"အခုပန်ချင်တာ~"
ဒီနေ့မှထူးထူးဆန်းဆန်းKookieကလဲအိမ်အရမ်းပြန်ချင်နေသလို ထယ်ယောင်းကလဲစိတ်ထဲလေးနေတာမို့
အိမ်ထဲကဧည့်သည်ထွက်လာမယ့်အချိန်ကိုမစောင့်တော့ဘဲ
kookieကိုပွေ့ကာသွားလိုက်လေရဲ့~
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
