"လိုတယ် ရှူးပေါက်တဲ့ဟာကိုကိုင်ထားပီး
လက်မဆေးရင် မုန့်ချားတဲ့အခါ ရှူးတွေပါးစပ်ထဲဝင်သွားမှာပေါ့~"
"တကယ်ရှည်ပါသားလေးနော်မင်းက~"
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ထယ်ယောင်းက
kookieကိုရေစင်မှာပွေ့တင်ပေးတော့
လက်ကိုဆပ်ပြာတွေနဲ့ပါဆေးနေတဲ့kookie~
"ဆပ်ပြာတွေကိုပြောင်အောင်ဆေးနော်
ပါးစပ်ထဲသေးဝင်လို့မသေဘူး ဆပ်ပြာဝင်လို့သေနေမယ်~"
"အဲ့လိုတွေကြောရဘူး~"
"ကဲပါ မြန်မြန်ဆေးတော့ ငါရေချိုးရဦးမှာ~"
"ပီးပီ~"
ထို့နောက်ထယ်ယောင်းက kookieကို
သူ့အိပ်ယာပေါ်မှာသွားချပေးကာ
သူကရေချိုးပြီး အမြန်ထွက်လာကြည့်ရာ
kookieက သူ့ပစ္စည်းတွေဘာကိုမှမထိ~
"မင်း တစ်ချိန်လုံးမုန့်ဘဲစားနေတာ
ထမင်းကော စားသလား~"
"ချားတယ်ရေ အမားကြီးချားတာ~"
"ယုံပါတယ်လေ ဒီလောက်ဖောင်းကားနေတာဘဲကို~"
"ဟိဟိ~"
"အပြင်ထွက်ရအောင်~"
"ဟုတ်~"
kookieလေးကအဖော်မရှိတော့
သူသွားတဲ့နောက် တစ်ကောက်ကောက်လိုက်နေကာ
ထယ်ယောင်းခေါက်ဆွဲပြုတ်စားတော့လဲလိုက်စားပြန်ရော~
"ဝက်အူချောင်းတေရောပါတယ်~"
"ပါတယ်လေ ကြက်ဥတွေရောဘဲ စားမလား~"
"ချားမှာ~"
"စပ်တော့စပ်တယ်နော်~"
"ချားမှာရို့~"
"စားစား ပါးစပ်ဟ~"
"အွန်း~စပ်တယ် စပ်တယ်~"
"အစတည်းကစပ်တယ်လို့ပြောသားဘဲ အွန့် ရေသောက်လိုက်~"
ကလေးမို့လို့ အစပ်မစားနိုင်တဲ့kookieလေးကို
ထယ်ယောင်းကရေတိုက်ပေးပြီး
သူကတော့ဆက်စားတာပေါ့~
"ဦးကစပ်စပ်ကြီးလုပ်ပေးတာ ommaလုပ်ပေးရင်
ချိုချိုရေး~"
"ငါကမင်းအမေပါ့မဟုတ်တာ ပြီးတော့ဒါကငါစားဖို့လေ~"
"နာလို့ကြောရဘူး~"
"ပြောတော့ဘာဖြစ်လဲ~"
"နရဲကြီးတတ်တယ်~"
ESTÁS LEYENDO
~~သွေး~~{Complete}
Ficción Generalဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
