"ကျွန်တော်ဘာအမှားမှမလုပ်ထားဘူးOmma~"
"ကဲ တော်ပြီ သွားကြရအောင်
ခွင့်ပြုဦးနော်သမီး~"
အခြေနေတင်းမာနေတဲ့ထယ်ယောင်းနဲ့kookieအမေကို
Mrs.kimကကြားကနေဖြေရှင်းပေးပြီး
သားဖြစ်သူကိုအတင်းအိမ်ပြန်ခေါ်သွားရတယ်။
"သူ့အကြောင်းလဲသိရဲ့သားနဲ့သားရယ်~"
"မဟုတ်ဘူး အဲ့ကောင်မ လွန်လာပြီ
ကျေးဇူးမတင်တဲ့အပြင် လူကိုလာရန်တွေ့နေတယ်~"
"သား အဲ့လိုတွေမပြောရဘူး ထားပါတော့
ကျောင်းမှာအခြေနေဘယ်လိုလဲ~"
"အဆင်ပြေပါတယ် ဘာမှထွေထွေထူးထူးမရှိပါဘူး~"
ထယ်ယောင်းကသူ့အမေလဲသူစိတ်ပြေအောင်ပြောနေသလို
သူကိုယ်တိုင်ကလဲ သူလျှာရှည်လို့ဖြစ်ရတာလို့တွေးပြီး
စိတ်လျှော့ကာ နောက်နေ့တွေမှာkookieကိုတွေ့ရင်လုံးဝမခေါ်တော့~
"ဦး kookieကိုထော်ချင်တော့ဘူးရား~"
"ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဆော့နေစမ်းပါ~"
"kookieမုန့်ကျွေးမယ်ရေ~"
"ကျစ် စိတ်ရှုပ်စရာကောင်းအောင်~"
သနားစရာ ကလေးလေးကိုဥပက္ကာပြုကာ
ကျောင်းသွားကျောင်းပြန်လုပ်နေတဲ့ထယ်ယောင်းက
တစ်နေ့တော့ အမြဲတမ်းတစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေကျkookieလေးက ငါးနှစ်ခြောက်နှစ်အရွယ်ကလေးတွေနဲ့စုရုံးနေတာမို့ အသာရပ်ကြည့်နေလိုက်တယ်~
"သူငယ်ချင်းလဲမရှိဘူး~"
"နာ့ommaက နာ့ကိုကျောင်းထားပေးမှာညော်
အဲ့ချိန်ကျရင် သူနယ်ချင်းတွေရမှာ~"
"အဖေမရှိတဲ့လူက ကျောင်းသွားလိုရဘူး~"
"ရတယ် နာ့ommaကကြောတာ ရက်နှစ်ဆယ်နေရင်ကျောင်းသွားရမှာတဲ့~"
"အဲ့တာလိမ်တာ အဖေမရှိတဲ့ကောင်ရဲ့~"
"အဲ့လိုကြောနဲ့!"
"ပြောမှာ အဖေမရှိတဲ့ကောင်~"
"ရား!!ဒီကလေးတွေကတော့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့Bullyတတ်နေပြီပေါ့ အကုန်လုံးကိုရိုက်ပစ်မယ်~"
"အားး!"
အသံကုန်အော်ကာခြောက်လန့်လိုက်တဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်ကလေးတွေအကုန်လန့်ပြေးကုန်ပြီး
kookieတစ်ယောက်သာကျန်ခဲ့လေရဲ့~
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
