"အဲ့ေလာက္ထိလိုတာလား~"
"အာ့ခ်ိဳလဲ ပင္ပါးမွာပုတ္ေပး~"
"ဟာ~အေသးေလးရာ ငါ့မွာလဲ ကေလးအေဖက်ေနတာဘဲ~"
လမ္းေဘးသစ္ပင္ေအာက္မွာ ကေလးေခ်ာ့သိပ္ေနရတဲ့ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူေတြကၾကည့္တာမို႔ရွက္လို႔ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးနီရဲေနေရာ~
"သားေလးkookie~"
"အခုမွအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ဒီတိုင္းေပြ့ေခၚသြားလိုက္ေတာ့~"
"ေပး~ေနာက္တစ္ခါငါ့သားကိုမထိနဲ႔~"
"အခုမွလာၿပီး ကေလးကိုစိတ္ပူသလိုလုပ္မေနနဲ႔
ကေလးကိုအိမ္ျပင္မွာနာရီနဲ႔ခ်ီၿပီးပစ္ထားၿပီးေတာ့~"
"သား ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဒီကသမီးေလး
အန္တီ့သားကအမွားလုပ္မိရင္ အန္တီကဘဲေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္~"
"ကြၽန္ေတာ္ဘာအမွားမွမလုပ္ထားဘူးOmma~"
"ကဲ ေတာ္ၿပီ သြားၾကရေအာင္
ခြင့္ျပဳၪီးေနာ္သမီး~"
အေျခေနတင္းမာေနတဲ့ထယ္ေယာင္းနဲ႔kookieအေမကို
Mrs.kimကၾကားကေနေျဖရွင္းေပးၿပီး
သားျဖစ္သူကိုအတင္းအိမ္ျပန္ေခၚသြားရတယ္။
"သူ႔အေၾကာင္းလဲသိရဲ့သားနဲ႔သားရယ္~"
"မဟုတ္ဘူး အဲ့ေကာင္မ လြန္လာၿပီ
ေက်းဇူးမတင္တဲ့အျပင္ လူကိုလာရန္ေတြ့ေနတယ္~"
"သား အဲ့လိုေတြမေျပာရဘူး ထားပါေတာ့
ေက်ာင္းမွာအေျခေနဘယ္လိုလဲ~"
"အဆင္ေျပပါတယ္ ဘာမွေထြေထြထူးထူးမရိွပါဘူး~"
ထယ္ေယာင္းကသူ႔အေမလဲသူစိတ္ေျပေအာင္ေျပာေနသလို
သူကိုယ္တိုင္ကလဲ သူလ်ွာရွည္လို႔ျဖစ္ရတာလို႔ေတြးၿပီး
စိတ္ေလ်ွာ့ကာ ေနာက္ေန့ေတြမွာkookieကိုေတြ့ရင္လံုးဝမေခၚေတာ့~
"ၪီး kookieကိုေထာ္ခ်င္ေတာ့ဘူးရား~"
"ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေဆာ့ေနစမ္းပါ~"
"kookieမုန္႔ေကြၽးမယ္ေရ~"
"က်စ္ စိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းေအာင္~"
သနားစရာ ကေလးေလးကိုဥပကၠာျပဳကာ
ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္လုပ္ေနတဲ့ထယ္ေယာင္းက
တစ္ေန့ေတာ့ အၿမဲတမ္းတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနက်kookieေလးက ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ကေလးေတြနဲ႔စုရံုးေနတာမို႔ အသာရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္~
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
