"နောက်ဆုံးတော့ပြီးသွားပြီကွ~"
"သားအမိတွေပြန်လာကြပြီပေါ့ အိမ်နီးချင်းတွေကဘယ်လိုလဲ~"
"ပုံမှန်ပါဘဲ အဆင်ပြေပါတယ် ဟိုသုံးအိမ်ကျော်ကကလေးကတော့ တော်တော်ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်ယောကျာ်းရေ~"
"ဟုတ်လား မေကြီးလဲအခုမှအသက်45နှစ်ဘဲရှိသေးတာကို
ကလေးထပ်ယူချင်ရင်ရပါသေးတယ်~"
"တော်ပါပြီရှင်ရယ် အသက်ကြီးလွန်းနေပါပြီ...ဟော
သားရေ ထယ်ယောင်း ဒီကိုလာဦး~"
"ဘာဖြစ်လို့လဲOmma~"
"ဟိုမှာကြည့် ခနကommaတို့တွေ့ခဲ့တဲ့ကလေးလေး
နေပူထဲမှာရပ်နေတယ် သွားခေါ်လိုက်ပါလား~"
"ဟာ Ommaကလဲ ဘာလို့ခေါ်ရမှာလဲ
သူ့ဟာသူနေပူစာလုံနေတာနေမှာပေါ့~"
"ဒီလောက်ပူနေတာကိုဘယ်သူကနေပူစာလုံမှာလဲ သွားခေါ်ခဲ့စမ်းပါ~"
"ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်ommaရာ~"
ပါးစပ်ကလဲပြောရင်း အိမ်ပြင်ထွက်သွားတဲ့ထယ်ယောင်းက
နေပူထဲရပ်ပြီးမုန့်စားနေတဲ့ကလေးဆီသွားတော့
ကလေးကသူ့မုန့်ကိုကျောနောက်ဘက်ပို့ထားလိုက်သေး~
"ကျွေးဘူး~"
"ငါလဲမစားချင်ပါဘူး ငါ့အမေကမင်းကိုခေါ်ခိုင်းလိုက်လို့
အဲ့တာလိုက်လာခဲ့~"
"ဦးရေးကြီးကလူချိုးလား~"
"ငါကဦးလေးကြီးမဟုတ်ဘူးကွ အသက်20တောင်ရှေ့လမှပြည့်မှာ~"
"20ဆိုတာဘယ်လောက်ရဲ ommaကကြောတယ်
နောက်ရက်20နေရင်မူကြိုထားပေးမယ်တဲ့~"
"အဲ့တာတွေငါ့အမေနဲ့ပြောကွာ အခုလိုက်ခဲ့တော့~"
"kookieကိုရောင်းစားရဘူးနော်~"
"မရောင်းစားဘူး ရောင်းစားရင်လဲဘယ်လောက်မှရမှာမဟုတ်ဘူး~"
ပြောပြီးတာနဲ့ထယ်ယောင်းကရှေ့ကထွက်လာပြီး
ကလေးကနောက်ကပြေးလိုက်လာကာ
အိမ်ထဲရောက်တာနဲ့သူ့မိဘတွေက ကလေးကိုပွေ့ချီနမ်းရှိုက်နေကြတာမပြီးတော့~
"Ommaတို့က တကယ်ပါဘဲ~"
"ဒီလောက်ချစ်ဖို့ကောင်းတာကို~"
YOU ARE READING
~~သွေး~~{Complete}
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
