ထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုမျက်နှာအနှံ့အနမ်းခြွေနေတော့
ဂျောင်ကုကိုလိုက်ကြောင်နေတဲ့ကောင်လေးတွေမှာ
အံ့သြစွာကြည့်လို့~
"ဦးရေ~"
"အင်း..ဘာဖြစ်လို့လဲအသေးလေး~"
"kookieရဲ့နို့သီးတွေကကြီးလာသလိုဘဲ
ကြည့်လိုက်ဦး~"
"ဟုတ်လား ဘယ်မှာလဲပြကြည့်~"
"ဒီမှာ~"
အင်္ကျီလှန်ပြတဲ့ဂျောင်ကုရဲ့နို့သီးလေးတွေက နီရဲပြီး
ခပ်ကြီးကြီးလေးဖြစ်နေတာမို့ ထယ်ယောင်းအသာလေး
ညစ်ကြည့်တော့မာမာကျစ်ကျစ်လေးဖြစ်နေတာ~
"နာလားအသေးလေး~"
"မနာဘူး~"
"အဲ့တာဆိုရင်တော့ အန္တာရယ်မရှိပါဘူး
နာရင်ပြောနော်~"
"ဟုတ်ကဲ့~"
"ရပြီ အင်္ကျီကချထားတော့ တစ်ခြားသူစိမ်းတွေကိုလျှောက်မပြနဲ့နော်ကြားလား~"
"ပြပါဘူး~"
"ပြီးတော့ ယောကျာ်းလေးတွေနဲ့
နီးနီးကပ်ကပ်မနေနဲ့နော်~"
"အတန်းထဲကခုံတွေက ကပ်နေတာ~"
"အဲ့လိုပြောချင်တာမဟုတ်ဘူး ပူးတီကပ်တီမနေနဲ့လို့ပြောချင်တာ ဦးနဲ့နေသလိုမျိုးလေ~"
"သိပြီ မနေဘူးစိတ်ချ~"
"Ok တော်တယ်~"
"ဦး~kookieကိုဘောင်းဘီအသစ်ဝယ်ပေးဦး~"
"ကျပ်ကုန်ပြီမဟုတ်လား~"
"ဟုတ်တယ် ကျောင်းဘောင်းဘီကပိုဆိုးတယ်~"
"မနက်ဖြန်ဝယ်ပေးမယ်နော်~"
ခန္ဓာကိုယ်ကဘယ်လောက်ဘဲပြောင်းလဲနေပါစေ
ကလေးစိတ်ကလုံးဝမပျောက်တဲ့ဂျောင်ကုက
ထယ်ယောင်းနဲ့ဘဲအတူတူအိပ်ပြီး ကျောပွတ်ခိုင်းတုန်း~
"အသေးလေး ဦးကို ဖင်ပြပေးဦး~"
"ဘာလုပ်မလို့လဲ~"
"ဘာမှမလုပ်ဘူး ကြည့်မလို့ ဘာတွေပြောင်းလဲသွားပြီလဲသိချင်လို့~"
"ဘာမှမပြောင်းလဲလောက်ပါဘူး~"
ညအိပ်ခါနီးဖင်ပြခိုင်းတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်
ဂျောင်ကုလဲအိပ်နေရင်းဘောင်းဘီကိုချွတ်
ပေါင်နှစ်ဘက်ကို လက်နဲ့ကိုင်ဖြဲပြလေရဲ့~
VOUS LISEZ
~~သွေး~~{Complete}
Fiction généraleဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
💜7💜
Depuis le début
