another me

1.

het was donderdag, het laatste uur van de dag. ik had geschiedenis van meneer Brouwer, een van de saaiste mensen die je je kan bedenken. hij praat alleen maar over zichzelf, kan totaal niet uitleggen en geeft geschiedenis.
wie wilt nou geschiedenis studeren? het saaiste wat je je kan bedenken. zelfs wiskunde zou nog beter zijn om te studeren, maar je bent echt gek als je dat wilt doen.

ik zat bij het raam en keek naar buiten. mijn gedachten waren ondertussen al bij totaal iets anders dan bij de franse revolutie. ik dacht eraan hoe het zou zijn om bij de populaire kinderen te horen. je merkt het ook wel als je in de klassen whatsapp groep kijkt. de populaire kinderen hebben het voor het zeggen en de rest moet hun mond houden, zoals ik. de populaire kinderen worden niet uitgelachen als je iets niet kan bij gym, maar de rest wel. daar hoor ik ook bij. ik kan er nou eenmaal niks aan doen dat ik niet sportief ben. het zit gewoon niet in me.
ik ben beter in de vakken zoals engels, tekenen en handvaardgheid. de rest intereseert me ook niet. als ik er maar voldoendes voor haal vind ik het helemaal prima. mijn ouders denken daar natuurlijk anders over. die vinden dat ik er niet zo over moet denken. zij vinden dat ik gewoon goed mijn best moet doen. maar het blijven aardige mensen.
'Lianne, wanneer was de franse revolutie?' zei meneer Brouwer.

het zweet brak me uit. ik had het gevoel dat ik helemaal rood werd(wat ik waarschijnlijk ook was) en iedereen me aanstaarde. hier en daar hoorde ik wat geroezemoes en gelach. 'eh, ik heb geen idee meneer.'

'en hoe komt dat Lianne?' hij sprak duidelijk mijn naam uit zodat iedereen het duidelijk kon horen. hij was zo'n leraar die mij totaal niet mocht, zoals de meeste overigens.

'eh, tja, ik eh, zat naar buiten te kijken." ik hoorde steeds harder gelach en ik werd steeds roder. ik voelde de tranen opkomen en probeerde ze in te houden. ik hoorde de leraar ook lachen en de tranen ontsnapten uit mijn ogen. ik probeerde mijn hoofd te verbergen ik mijn handen maar snel had ik al door dat ze juist harder gingen lachen.

ik stond op, pakte mijn tas, rende het klaslokaal uit en ging naar de wc's. ik sloot me op in een wc hokje en liet alle tranen over mijn wangen stromen.
ik bleef zitten tot de bel ging en bleef voor de zekerheid nog 10 minuten zitten. er kwam iemand de wc's binnen en ik hield mijn vingers gekruist. ik hoorde dat ze in een wc hokje stapte en ik wachtte tot ze weg was.
ik pakte mijn tas en liep uit het wc hokje. ik keek in de spiegel. ik zag mezelf met rode ogen en uitgelopen mascara. ik waste mijn gezicht en drooge het af aan een doekje.
ik liep de gang op en ging naar mijn kluisje. ik pakte mijn jas en ging naar mijn fiets. het was ongeveer 20 minuten fietsen naar huis en school.

ik dacht na over wat mij nou zo maakte dat iedereen me uit ging lachen. was het mijn haar, mijn puisten? was het dat ik slecht was in gym of nooit oplette? ik wist het niet. ik negeerde het rode stoplicht en hoorde dat automobilisten naar mij toeterden. iedereen haat me. ik haat mezelf ook. waarom kan ik niet gewoon zijn zoals ik ben? zijn zoals ik echt wil zijn? is er dan niemand die zoals ik denkt?