Entwining our Frayed Strings (Strings #1)

Chapter 15

"Cesca."

Bumalik ang katahimikan na namamagitan sa 'min. Hindi 'ata s'ya iimik kung hindi ako iimik.

"Ikaw muna mauna." sabi ko habang may awkward na ngiti sa mga labi ko.

"No, ikaw muna." He demamded awkwardly.

"Sige, ikaw muna." Nakangiti ko uling saad.

"Cesca, ikaw muna. Ladies first."

Kung magtutulakan lang kami sa kung sino ang mauuna, baka abutin kami ng umaga dito. Napakapabebe at OA naman kasj niya, may pa ladies first ladies first pang nalalaman.

"Ralph, ikaw muna." Matapang kong sabi. Baka naman kasi magandang balita ang hatid n'ya 'tas natigil pa 'yong saya dahil sa confrontation ko.

"Fine." Mahina niyang sani pero bakas sa tono n'ya ang inis. He sighed at huminga ng malalalim.

I wasn't liking this gesture. Mukhang mabigat ang sasabihin n'ya kaya kahit hawak-hawak ko na sana 'yong plato, inilapag ko 'yon. There was an odd yet familiar expression drawn in his face, 'yong tipong may gustong gusto ka sabihin pero nahihirapan ka, you don't know why and you don't know how.

"I lied." Diretso pero mahina niyang sabi sabay iwas ng tingin sa 'kin. "I just made up a sympathetic sob story. I chose to hide the veracity of the real story."

Napatulala lang ako sa kanya. Hindi dahil sa pagkagulat na sinabi niyang nagsinungaling s'ya kung 'di dahil wala akong naiintindihan sa mga sinasabi n'ya. Tinignan ko s'ya ng masama, nakita n'ya 'to at agad namang umiwas uli ng tingin.

"Shut it, Ralph! Para kang sinaniban ni William Shakespeare, alam mo? Do you expect me to understand you?! Alam mong may kabobohan overload na ako ngayon kasi gusto ko ng matulog." Suplada kong sabi sabay irap.

Excuse me! Sino kayang makakaintindi sa kanya if ganon s'ya magsalita. Romeo and Juliet palang nga dumudugo na ang ilong ko. May pa veracity-veracity pang nalalaman.

"Oh, sorry, right." Mahina n'yang saad. "I was feeding you lies about my life. For sure na k'wento na sayo ni Kiel, or ni Gab, or ni Nath. I'll doubt it if sinabi mong wala silang kinuwento.

"Anak ako sa labas, Cesca. I was just a mistake. Bunga lang ako ng kasalanan. Wala akong maipagmamalaki sa 'yo.

"Kasal na si Mama noon, she was just as happy as ever. May perpekto buhay, may perpektong pamilya andmost especially, may perpektong asawa. It's funny kung bakit naakit pa s'ya sa Papa ko 'no?" He chukled airily. "Hardinero lang nila si Papa. Wala siyang hospital, hindi s'ya doktor pero pinatulan pa rin ni Mama."

"Baka naman sadyang gwapo lang 'yon Papa mo. Well, I mean, you are your father's son. Maybe he just looks as good as you are." I said just to improve the mood and force a laugh. "You should've just said it before, you know? Para-"

"Mandiri ka sa 'kin." he continued the sentence muttering bitterly. "Gusto kita Cesca ever since nagsimulang magkwento si Papa tungkol sa 'yo. I knew I liked you. Minsan napapa-isip ako kung katulad mo talaga 'yong babaeng nasa mga kwemto niya, pero hindi s'ya nagkamali. Kasing ganda mo talaga ang babaeng 'yon. Kasing talino, kasing bait, at kasing suplada– Aray!"

Paghampas ko sa kaniya bagk pa man siya matapos. However, I won't deny that it made me blush. After all these years ng kagagahan ko, kinukwento pa rin pala ako ni manong Ben. He's been exchanging informations to us. Naalala ko tuloy noong kinukwento niya 'yong anak niya —Si Ralph.

"You're the most wonderful person I've ever met." Pagpapayuloy niya.

Hindi ko alam kung matutuwa ako o masusuka sa sinabi niya. Ako?! Wonderful?! Hindi ko mawari kung saan niya nakalap 'yong salitang wonderful sa buong pagkatao ko. Sa tingin ko ako na 'yung pinakqmataray at pinaka-hayop na nilalang na lumalakad pa sa lupa.