Entwining our Frayed Strings (Strings #1)

Chapter 11

"OH MY GOSH!" Sigaw ni ate na naging dahilan para puntahan kami ng isang saleslady na parang kakaraan lang sa fitting room.

"Is everything okay Ma'am- Ohh..." Napatalikod ng makita n'ya kami at naglakad papalayo. Sigurado akong hindi 'to makakalimutan ng Saleslady. At ang malala pa baka ikwentk n'ya sa lahat ng kaibigan niya saleslady sa mall na 'to. Madalas pa naman akong magpunta sa mall na 'to.

"OMG! Can't you just wait, pauwi na rin tayo. And by the way, hindi ako nagbabantay ng bata, kahit pamangkin ko pa 'yan." Nandidiri niyang saad.

"He's just unzipping me and the dress fell off, okay? Masyadong OA!" Pananaray ko kay ate sabay kuha sa unfiorm ko at isinuot ito uli.

WE arrived at 3 PM sa bahay kasi ang dami ng mga binili ni ate. Ang nagkarga lahat ay walang iba kung hindi kaming dalawa ni Ralph. Nagmumukha tuloy kaming katulong na pinapaaral n'ya.

"Ba't andami mong binili, maglalayas ka na ba?" Naiirita kong tanong habang naglalakad kami papunta ng pintuan ng bahay.

"That's actually correct." Tugon n'ya habang patuloy na nag-aayos ng make up niya. Parang ikaw ang grumaduate ah?

"May kuwarto na din kasi ako dun sa place nila kuya." Dagdag niya pa. "And by the way, wala pala ako tomorrow, pati si lahat ng mga kuya mo so... You have to celebrate your birthday alone."

"Oh. So ano ba yang napaka importanteng bagay na aasikasuhin niyo?" sarkasiko kong tanong sabay pag-irap sa kanya. Kung lilipat na sila ng titirhan then it will be the last birthday na kasama ko sila -for now.

"Oh come on, Cesca! You have your man. Sa inyo ang buong bahay bukas! You can do everything you want..." Sabi niya sabay ngiti. Her face was giving a kinikilig reaction. "You can do it in the room, in the bathroom, on the sofa, or even on the staircase-"

"Shut up!" Naiirita kong sigaw sabay takip sa mga tenga ko. I don't wanna hear it.

Pagbukas namin ng pinto ay sinalubong kami ng makulay na karatulang 'Congratulations Cesca and Ralph'.

Nakaupo si Kuya Axel sa sofa na para bang walang nangyayari at patuloy lang sa pag-scroll sa cellphone n'ya.

Si kuya Xav naman ay abala sa paghahanda ng mga design at mga ulam sa hapag. Tumingin siya sa amin ng may 'di ko mabasa kung gulat ba o galit na mukha. That look lasted for a few seconds pero ibinalik din naman niya anb tuon niya sa ginagawa niya.

Si Kuya Lucas and Austin naman ay 'di mahanap sa bahay but I was sure na nagluluto pa si Kuya Lucas sa kusina.

"Lucas! Andito na sila!" Tawag ni Kuya Xav kay kuya Lucas at lumabas naman ito mula sa kusina.

Suot-suot pa niya ang uniporme niyang pang doktor na pinatungan ng Apron. Dala-dala niya ang isang kawali ng Kare-kare ang dali-dali itong inilipat sa babasaging lalagyan.

"Saan pala yung mga kaibigan mo? Si Liam at si Mika?" Tanong ni kuya habang patuloy siya sa paglilipat sa Kare-kare.

"Kuya hindi sila orphans! May kani-kanila nilang bahay at for sure naghahanda din yung mga 'yon ngayon. 'Di lang naman kasi ako yung nag-graduation!" Pang-iirap ko sa kanya.

"Oh sorry." Nahihiya niyang sabi as soon as realization stabbed him on the head. "Sige na, kain na!"

Naupo kaming lahat sa mesa. All of my sibling were there except Austin. It make me wonder kung nasaan s'ya bakit sa mjsmong graduation ko wala s'ya. I expect him to be present, hindi para sa'kin, kung hindi para sa pagkain.

We all filled our plates and as we do so I could feel their stares peircing. Napansin ko agad na kanina pa sila nakatingin sa'kin. Pakiramdam ko ay may tinatago sila sa'kin o 'di kaya ay galit sila. Whatever it is, I don't like that look.