Entwining our Frayed Strings (Strings #1)

Chapter 12

Out of curiosity, binuksan ko ang aparador at nakita ko ang painting na kasing laki lang ng photoframe ng graduation picture roon. It was also dusty kaya naman ay pinunasan ko ito at nakita ang larawan ng isang lalaking naka-barong na nakangiting naka upo sa kama.

I looked behind me at 'yon nga ang eksaktong kama na nasa painting. Pero nakakamangha ang kama, parang pang princesa, may pakurtina pa.

I examined the painting to see na ang frame pala nito ay ginto. Totoong ginto kaya 'to? Magkano kaya 'to 'pag ibinenta ko? Nakawin ko kaya— Cesca! Itigil mo 'yan!

Nang tignan ko ang ibaba ang may naka-ukit ring mga letra dito.

𝙳𝚘𝚗  𝙰𝚕𝚎𝚓𝚊𝚗𝚍𝚛𝚘  𝙶𝚞𝚒𝚕𝚕𝚎𝚛𝚖𝚘  𝙰𝚗𝚝𝚘𝚗𝚒𝚘  𝚍𝚎  𝙰𝚕𝚏𝚘𝚗𝚜𝚘  𝚢  𝙼𝚎𝚛𝚌𝚊𝚍𝚘

Don Alejandro Guillermo Antonio de Alfonso y Mercado?! Ang haba naman! Hindi ba sila nagrereklamo sa mga magulang nila kung bakit ganito ka haba ang mga pangalan nila? Nakakangawit tuwing may exam.

Inakyat ko ng bahagya ang mga mata ko at nakita ang signature ng pintor Cursive ito kaya hindi ko gaanong maintindihan kaya inabot ako ng ilang sandali para tuluyang ma-gets ang pangalan.

𝒞𝒶𝓇𝓁𝑜𝓈

Carlos lang pala.

"Oh, 'yan pala yung pinsan ng tatay ng tatay ng tatay ng nanay ng tatay ko." Nakangisi n'yang sabi.

Wala na akong iba pang nasabi kung hindi "Huh?" nalang, malay ko ba kung ilang 'tatay' ang pinagsasabi niya.

"Pinsan 'yan ng lolo ko sa talampakan."

Itinabi ko ang painting sa mukha niya pero hindi n'ya naman hawig ito. It makes sense kasi malayo na ang dugo nila but habang tumatagal ang pagtitig ko sa painting, napagtanto ko agad na may kamukha pala ito, may kahawig. Si Liam.

"Alfonso din pala si Liam. Pero nanggaling kaya sila dito, tignan mo kamukha niya." Saad ko kay Ralph namukhang na pansin rin iyon.

"I don't know. Matagal na inabandona ang bahay na 'to." Tugon niya habang nakatitig pa rin sa painting.

kinuha ko ang dala-dala niyang pandesal at kape dahil kanina pa talaga ako nagugutom.

"'Wag ka magpakabusog, kakain pa tayo mamaya." He smile and walked out of the room. "May kukunin lang ako sa kabilang kuwarto tawagin nalang kita pag-aalis na tayo."

Tumayo muli ako at ibinalik ang painting sa aparador and then napansin ko ang isang lumang maliit na envelope roon na may wax na stamp na may kasamang isang dried na rose. Hindi ko alam na uso na pala ang dried flower dati.

Nakabukas na ang liham at syempre hindi ko napigilan ang malikot kung kamay at inilabas ang laman noon.

It was a letter, beautifully written in cursive. Kung ganito lang kaganda ang sulat ko sa tahid-tahid baka ay ginawa ko ng negosyo.

𝓓𝓸𝓷 𝓐𝓵𝓮𝓳𝓪𝓷𝓭𝓻𝓸,

   𝓘𝓼𝓲𝓷𝓾𝓼𝓾𝓵𝓪𝓽 𝓴𝓸 𝓪𝓷𝓰 𝓵𝓲𝓱𝓪𝓶 𝓷𝓪 𝓲𝓽𝓸 𝓴𝓾𝓷𝓰 𝓼𝓪𝓴𝓪𝓵𝓲 𝓶𝓪𝓷 𝓪𝓴𝓸'𝔂 𝓼𝓾𝓶𝓪𝓴𝓲𝓫𝓲𝓵𝓪𝓷𝓰 𝓫𝓾𝓱𝓪𝔂. 𝓝𝓪𝓲𝓼 𝓴𝓸𝓷𝓰  𝓲𝓹𝓪𝓪𝓵𝓪𝓶 𝓷𝓪 𝓼𝓪 𝓲𝔂𝓸 𝓴𝓸 𝓲𝓹𝓲𝓷𝓪𝓷𝓰𝓪𝓵𝓪𝓷 𝓪𝓷𝓰 𝓫𝓪𝓰𝓸𝓷𝓰 𝓵𝓾𝓹𝓪 𝓪𝓽 𝓫𝓪𝓱𝓪𝔂 𝓴𝓸 𝓼𝓪 𝓛𝓪𝓰𝓾𝓷𝓪 𝓷𝓪𝔀𝓪'𝔂 𝓲𝓽𝓸'𝔂 𝓲𝔂𝓸𝓷𝓰 𝓹𝓪𝓷𝓰𝓪𝓵𝓪𝓰𝓪𝓪𝓷. 𝓝𝓪𝓻𝓸𝓸𝓷 𝓷𝓪 𝓼𝓪 𝓫𝓪𝓱𝓪𝔂 𝓷𝓪 𝓲𝔂𝓸 𝓪𝓷𝓰 𝓵𝓪𝓱𝓪𝓽 𝓷𝓰 𝓶𝓰𝓪 𝓫𝓪𝓰𝓪𝔂 𝓷𝓪 𝓽𝓪𝓷𝓭𝓪 𝓷𝓰 𝓪𝓽𝓲𝓷𝓰 𝓹𝓪𝓰𝓼𝓲𝓷𝓽𝓪.

   𝓝𝓪𝓲𝓼 𝓴𝓸 𝓻𝓲𝓷𝓰 𝓲𝓹𝓪𝓪𝓵𝓪𝓶 𝓼𝓪 𝓲𝔂𝓸 𝓷𝓪 𝓲𝓴𝓪𝔀 𝓹𝓪 𝓻𝓲𝓷 𝓪𝓷𝓰 𝓹𝓪𝓫𝓸𝓻𝓲𝓽𝓸 𝓴𝓸𝓷𝓰 𝓶𝓸𝓭𝓮𝓵𝓸 𝓼𝓪 𝓫𝓪𝔀𝓪𝓽 𝓵𝓪𝓻𝓪𝔀𝓪𝓷𝓰 𝓪𝓴𝓲𝓷𝓰 𝓲𝓹𝓲𝓷𝓲𝓹𝓲𝓷𝓽𝓪 𝓪𝓽 𝓶𝓪𝓷𝓪𝓷𝓪𝓽𝓲𝓵𝓲𝓷𝓰 𝓲𝓴𝓪𝔀 𝓪𝓷𝓰 𝓽𝓪𝓸𝓷𝓰 𝓷𝓪𝓼𝓪 𝓵𝓲𝓴𝓸𝓭 𝓷𝓰 𝓪𝓴𝓲𝓷𝓰 𝓶𝓰𝓪 𝓽𝓾𝓵𝓪. 𝓝𝓪𝔀𝓪'𝔂 𝓶𝓪𝓰-𝓲𝓲𝓷𝓰𝓪𝓽 𝓴𝓪 𝓴𝓾𝓷𝓰 𝓼𝓪𝓴𝓪𝓵𝓲𝓷𝓰 𝓼𝓾𝓶𝓪𝓴𝓪𝓫𝓲𝓵𝓪𝓷𝓰 𝓶𝓾𝓭𝓸 𝓷𝓪 𝓪𝓴𝓸. 𝓟𝓪𝓷𝓰𝓪𝓴𝓸 𝓪𝔂 𝓱𝓲𝓱𝓲𝓷𝓽𝓪𝔂𝓲𝓷 𝓴𝓲𝓽𝓪 𝓻𝓸𝓸𝓷.

   𝓘𝓴𝓪𝔀 𝓪𝓷𝓰 𝓹𝓲𝓷𝓪𝓴𝓪𝓶𝓪𝓷𝓲𝓷𝓰𝓷𝓲𝓷𝓰 𝓷𝓪 𝓽𝓪𝓵𝓪 𝓼𝓪 𝓪𝓴𝓲𝓷𝓰 𝓶𝓾𝓷𝓭𝓸 𝓪𝓽 𝓪𝓷𝓰 𝓹𝓮𝓫𝓸𝓷𝓰 𝓼𝓲𝓵𝓪𝓷𝓰 𝓼𝓪 𝓶𝓪𝓭𝓲𝓵𝓲𝓶 𝓴𝓸𝓷𝓰 𝓫𝓾𝓱𝓪𝔂. 𝓝𝓪𝓻𝓲𝓽𝓸 𝓪𝓴𝓸 𝓷𝓰𝓪𝔂𝓸𝓷 𝓷𝓪𝓰𝓼𝓾𝓼𝓾𝓵𝓪𝓽 𝓹𝓪 𝓻𝓪 𝓼𝓪 𝓲𝔂𝓸 𝓫𝓪𝓰𝓸 𝓪𝓴𝓸 𝓶𝓪𝓴𝓲𝓹𝓪𝓰𝓵𝓪𝓫𝓪𝓷 𝓹𝓪𝓻𝓪 𝓼𝓪 𝓴𝓪𝓵𝓪𝔂𝓪𝓪𝓷 𝓷𝓰 𝓲𝓷𝓪 𝓷𝓪𝓽𝓲𝓷𝓰 𝓫𝓪𝓷𝓼𝓪. 𝓟𝓪𝓷𝓰𝓪𝓴𝓸 𝓴𝓸 𝓼𝓪 𝓲𝔂𝓸 𝓷𝓪 𝓵𝓪𝓵𝓪𝔂𝓪 𝓻𝓲𝓷 𝓪𝓷𝓰 𝓛𝓪𝓼 𝓘𝓼𝓵𝓪𝓼 𝓕𝓲𝓵𝓲𝓹𝓲𝓷𝓪𝓼

𝓝𝓪𝓷𝓰𝓪𝓷𝓰𝓪𝓶𝓫𝓪,
𝓓𝓸𝓷 𝓒𝓪𝓻𝓵𝓸𝓼

Uso na pala ang pagiging corny noon, pero ibang level, nakakadugo ng ilong ang pagka-corny nila.

I woke up in realization na parehas pala silang lalaki. Are they  gay?!

O baka magkapatid lang sila na nasobrahan sa pagka-sweet.

Kinuhanan ko muna ng picture ang mga ito at ipinasok ko ulit ang letter sa envelope at ibinalik sa loob ng aparador kasama ng painting at isinarado ito. Binuksan ko naman ang isang drawer ng aparador baka sakaling may mga kakaibang bagay pa dito.

Nang buksan ko ang unang drawer na nasa kanan, wala itong laman kaya isinarado ko agad. Nang buksan ko naman ang kabila ay nakita ko ang isang lumang journal na leather ang pabalat katabi nito and isang kwintas na sobrang laki ng pendant na kung sino mang susuot magkakaroon 'ata ng pananakit sa leeg.

𝖙𝖆𝖑𝖆𝖆𝖗𝖆𝖜𝖆𝖓 𝖓𝖎 𝕬𝖑𝖊𝖏𝖆𝖓𝖉𝖗𝖔

Sosyal, naka-gold pa ang mga letters. Ibuklat ko ito sa pinakahuling pahina at ikinagulat ko ang petsa. Mahiligit isang daang taon na pala ito nakasulat.

𝓗𝓾𝓷𝔂𝓸 15, 1898,

   𝔄𝔩𝔞𝔪 𝔨𝔬𝔫𝔤 𝔪𝔞𝔩𝔦 𝔞𝔫𝔤 𝔤𝔞𝔤𝔞𝔴𝔦𝔫 𝔨𝔬 𝔭𝔢𝔯𝔬 𝔴𝔞𝔩𝔞 𝔫𝔞𝔪𝔞𝔫𝔤 𝔰𝔞𝔶𝔰𝔞𝔶 𝔞𝔫𝔤 𝔪𝔞𝔟𝔲𝔥𝔞𝔶 𝔭𝔞 𝔰𝔞 𝔪𝔲𝔫𝔡𝔬𝔫𝔤 𝔴𝔞𝔩𝔞 𝔞𝔫𝔤 𝔪𝔦𝔫𝔞𝔪𝔞𝔥𝔞𝔩 𝔪𝔬. 𝔄𝔩𝔞𝔪 𝔨𝔬𝔫𝔤 𝔭𝔞𝔫𝔦𝔤𝔲𝔯𝔞𝔡𝔞𝔬𝔫𝔤 𝔟𝔞𝔟𝔞𝔟𝔞𝔰𝔞𝔥𝔦𝔫 𝔪𝔬 𝔦𝔱𝔬 𝔏𝔢𝔬𝔫𝔬𝔯𝔞 𝔞𝔨𝔦𝔫𝔤 𝔭𝔦𝔫𝔞𝔨𝔞𝔪𝔞𝔪𝔞𝔥𝔞𝔩 𝔫𝔞 𝔭𝔦𝔫𝔰𝔞𝔫.  ℑ𝔭𝔞𝔯𝔞𝔱𝔦𝔫𝔤 𝔪𝔬 𝔨𝔞𝔶 𝔞𝔪𝔞 𝔫𝔞 𝔪𝔞𝔥𝔞𝔩 𝔫𝔞 𝔪𝔞𝔥𝔞𝔩 𝔨𝔬 𝔨𝔞𝔶𝔬𝔫𝔤 𝔩𝔞𝔥𝔞𝔱.

ᴛʏꜱᴍ ᴀᴛ ɪʟʏ!
ᴀʟᴇᴊᴀɴᴅʀᴏ

Maiiyak na sana ako pero bigla ko napansin ang pinakahuling bahagi ng isinulat niya. It made me shiver.

TYSM as in 'Thank you so much'?

ILY as in 'I love you'?

Sa pagkakaalam ko wala pang ganoong mga acronym dati. Baka pinagtritripan lang ako nito.

"Pero bakit parang sobrang luma na ng pagkasulat?"

Kinuhanan ko nalang ng litrato at sinend 'yon lahat kina Liam at Mika kahit hindi kapanipaniwala ang sulat sa diary ni Alejandro. Ano s'ya? Gen-z?