Entwining our Frayed Strings (Strings #1)

Chapter 10

"Francheska Bianca Torres, may mataas na karangalan." saad ng teacher na nakatayo na sa Podium — si Ma'am Liña, ang PreCal techer namin slash adviser ko. Dalawang taon ko na siya naging teacher pero hindi niya pa rin maayos ang pagbigkas ang pangalan ko. Normal naman ang pag-pronounce niya dito noong nasa klase pa kami kaya mukhang sinasadya niya talaga ito kasi graduation na.

Nakangiti pa rin akong naglakad patungo sa gitna ng stage kahit gustong gusto kong lundagan ang babaeng ito. May binabasa na nga siyang papel na listahan ng mga pangalan namjn pero hindi n'ya pa rin mabigkas ng maayos.

"Francheska Bianca—"

Yan na naman, isa na lang at sasabunutan ko na talaga 'to

"–is also a reciepient of Special Recognition in Journalism, Special Recognition in Sports, Special Recognition in Academics, Leadership award, and an outstanding award in values education featuring maka-tao and maka-diyos." Nararamdaman ko ang mahina halikhik ni ate nang marinig n'ya ang mga huling salita habang isa-isa niya isinabit ang mga medal sa leeg ko.

After an ocean of camera flashes that landed on our faces, agad kaming bumaba ng stage dahil gustong-gusto ko na umupo dahil matindi na ang pananakit ng mga hita at paa ko.

Halos isang kilometro ang nilakad ko dahil kailangan pang ikutin ang buongvenue para sundan ang flow at kaming mga students, dalawang beses namin kailangan ikutin 'yon: Una para ihatid ang guardian namin at pangalawa papunta sa upuan namin.

Pagdating ko sa sa row namin ay sabik na sabik ma ang puwitan kong upuan ang upuan ko. Dali-dali naman ang pag-up ko as soon as I reached it at pinagtinginana ako ng mga studyante sa paligid ko as though isang krimen ang pag-upo.

"Beh, bawal pang umupo kapag 'di pa puno ang row ninyo." Bulong ng nasa likuran ko. Dali-dali akong tumayo at nahiya sa sarili ko.

It was the most clear rule na sinabi nila sa amin, walang uupo hanggang hindi pa napupuno ang buong row. Wala naman connect 'yon sa flow pero para sosyal daw tignan dahil sa mall ang venue namin. Maraming nanonood. Napakarami at nagawa ko pang ipahiya ang sarili ko.

Hindi naman big deal 'yon para sa mga kaklase ko, itinuon na nila ang kani-kanilang mga atensyon as soon as naka-upo na ako but knowing them, hinding hindi nila makakalimutan 'yon ag malala pa p'wede nilang gamitin 'yon pang-blackmail sa'kin but I don't care, as if magiging magkaklase kami sa college.

Matapos ang isa't kalahating oras as na tapos na rin ang lahat, sa wakas! Nauuhaw na kami dito kasi ang OA kasi ng mga teacher. For the sake ng pagiging sosyal, panagbawalan kaming mag-dala ng tubler sa loob o 'di kaya ay magpaabot ng tubig kasi ang pangit daw tignan. Ay sus! Sabihin n'yo nalang gusto n'yo kaming patayin sa uhaw!

The moment we've all been waiting for has come. Hinanap ko si Hugo gamit ang munti kong mga mata. Nakita ko s'ya tumayo. Sabi ko na nga ba! S'ya yung valedictorian! In denial pa si Anteh.

Matapos mg ilang segundo n'yang pagtayo, hindi pa rin s'ya kumibo o naglakad. Instead, parang may hinahanp siya at umupo ulit. So hindi siya, pero dapat naglalakad na yung taong 'yon kasi malapit nang matapos ang words of wisdom ng Principal —hindi yung words of wisdom na natatanggap natin sa mga magulang natin.

"Let us give a round of applause for Mr. Rafael De Guzman for his Valedictorian Speech." Sabi ng panibagong speaker na naroon sa podium. Umatras s'ya ng bahagya habang naglalakad pa si Ralph papunta sa kanya para paglaanan ito ng espasyo sa pondium. Bakas sa reaksyon niya na hindi niya nagustuhan ang pagbigkas ng pangalan niya.

I felt the mixture of hapiness and betrayal. Napakatahimik n'ya naman. Habang patuloy ang paglakad niya ay napuno ng palakpakan at ang 'di maiwasang hagikhik ng mga malalanding mga babae sa likuran.

Maraming sinabi si Ralph na hindi ko na maalala at iyo ko na ding maalala. Marami s'ya sinabi na nakakadugo ng ilong. It wasn't all about the fluency which made my nose bleed, it was the freakin' vocabulary words. Naging mas malala s'ya kay William shakesphere.

NAWALA ang pananakit ng mga paa ni ate ng marating namin ang fashion area ng mall, kung ano-ano na ang mga tinitignan niya. Parang wala na s'ya kasama. Punta rito, punta roon s'ya.

Malawak ang espasyo sa Fashion Department ng mall, hiwalay ng men's fashion sa women's subalit na sa pangbabae lang kami kasi nandon si ate. Hindi na n'ya namamalayan na nawala na kami sa likuran n'ya basta sige s'ya sa pagdagdag sa cart niya.

Wala din naman siyang problema sa pera, may negosyo s'yang masagana kaya 'di na n'ya kailangan dumepende sa allowance na bigay ni Papa. 'Yon din ang nag-push sa kanya na maglayas pagkatapos ng graduation.

"Bagay sayo 'to oh." Nakangising sabi ni Ralpg na may hawak-hawak na kwintas na may pendant na bilog na diamond.

Sa totoo lang hindi ako mahilig sa mga kwintas at mapapagastos lang si Ralph. Mukhang mahal ang kwintas na 'yon so I resentfully refused.

Tumingin nalang kunwari ako sa mga damit rito. We were in the dress area. Hindi din ako mahilig sa mga dress pero napukaw talaga ako ng unique na bistida rito.

It was a scarlet open-shoulder dress. Hindi naman siya kamahalan kaya sinubukan kong i-fit. Nagtungo ako sa fitting room habang naghihintay naman si Ralph sa labas.

Naririnig ko ang boses ni ate sa kabilang cubicle, nakakainis na ang dami n'yang dada kahit nagsusukat lang naman siya ng mga damit pero wala akong magagawa dahil may pader na naghihiwalay sa'min. Kung wala lang yun baka matagal ko na ang lahat ng buhok ng babaeng 'to.

The red dress did not disappoint me, not even a bit. Dali-dali akong lumabas ng cubicle sk that I can get Ralph's opinion. He was now standing there smiling prefectly. Minsan naiinis ako sa ngisi n'ya kasi tingin ko pinagtatawanan niya ang suot ko.

He was holding a small paper bag na sa tingin ko ay galing sa store na 'to.

"Binili mo yung kwintas, 'no?" taas kilay kong tanong sa seryosong tono.

"Nope." Ngumuso siyang na parang bata.

"Then ano 'yan?"

"I bought you a bracelet, and a ring." Ibinalik niya ang ngiti sa mukha n'ya but I wasn't pleased. I don't like him spending on me. He can save his allowance on himself pero para s'yang valedictorian na hindi ginagamit ang katalinuhan.

"Birthday mo naman bukas." Nakangiti n'yang sabi. It made me cool down a bit pero nagagalit pa rin ako sa ginawa niya. O baka naman ay nagiging pabebe lang ako. "Anong gusto mo gawin natin bukas?"

"Kahit ano. Kahit sa bahay nalang." Saad ko sa kanya.

"'Wag na! Baka ibang birthday cake ang makain mo!" Sabi niya sabay ngisi, sabay paghampas ko rin sa kanya.

Umupo muli s'ya sa sofa at parang ngayon n'ya lang napansin ang suot ko.

"You look good..." Napatulala niyang sabi. I know I look smoking hot —stop it, Cesca!

"What do you mean by 'good'?"

"You look sexy. Cesca please tell me you're only going to buy this dress so I could take it off?" He smirked and gave me the look —that lustful look.

"Manyak!" We both chuckled hanggang bumalik ako sa fitting room para hubarin ang dress para mabayaran na ito.

As I reached for the zipper and zipped it open but it got stucked in the middle, hindi ko na maabot 'yon. Hindi ko kasi sineryoso yung zipper test sa P. E. noong elementary.

"Ate! Ate! Help!" Nagkatukin ko ang cubicle ni ate Khaye, it was empty. Napakabilis n'ya naman, hindi man lang namin s'ya napansing lumabas.

There was a knock on the door, akala ko si ate na but I was mistaken. It was Ralph looking worried. Kung makasigaw kasi ako ng saklolo parang pinapatay na ako eh.

"Can you unzip me?" Nahihiya ko pang tanong na para bang hindi na n'ya 'yon nagawa.

As the zipper ran to the end, the dress immediately fell off reveal my body na tanging bra and shorts lamang ang suot. Umiwas naman agad si Ralph na para bang napaka-gentleman niya lalaki. Biglang bumukas ang pinto ng cubicle and we froze in horror.

"Oh my GOSH!"