KALBİM KATRAN KARASI (anlaşmalı evlilik)

17.BÖLÜM

Kalbim Katran Karası

Bölüm şarkısı; Dedublüman/ Sen Bilmezsin

'Feryadım bazen bir şarkı,

Bazen de göğsümde sancı,

Anlatmam zaten duymazlar,

Öp dilimde kan tadı var.'

17.Bölüm

Ailem vardı. Annem, babam vardı ama kimsesizdim. Kimsesizliğimin acı tarafı da anne ve babanın var olması ama senin için ölüden farkı olmamalarıdır. Belki diyorum annem ve babam olmasaydı canım bu kadar yanmazdı. 

Ben kendimi bu kadar suçlamazdım. Düşüncelerimin arasında yorulmazdım. Beni seven insanlar var der geçerdim ama seni doğuran kadının seni sevmemesi, belki de senden nefret etmesi canımı bin parçaya ayırıyor.

'Keşke benim kızım olmasaydın.'

Evleneceğim gün, annemden senin yanındayım sözünü duymak varken, o gitmiş yine beni yaralamak için zehirli cümlesini kurmuştu.

Böyle yaşamak, böyle düşünmek istemiyordum. Düşüncelerim beynimi, beynim ise bedenimi yoruyordu. Ben hayatımın bu döneminden sonra gerçek sevgiyi, huzuru istiyordum ve elde etmek için her şeyi yapacağım.

Araba daha önce geldiğimiz çiftlik evinin önünde durduğunda bakışlarım arabayı kullanan Baran'a döndü. "Neden buraya geldik?" İçimde kargaşa yaşanıyordu. Hissettiğim bütün duygular birbirine girmişti.

Baran'ın dudaklarında oluşan tebessüme baktım. Gözleri bedenimde dolanırken, "Daha rahat bir şeyler giyip yola çıkacağız." 

Aklımdan geçen terbiyesiz düşüncelere engel olamadım. "Rahat derken."

Gülüşü kahkahaya döndü. "Gelinlik ve damatlık hariç ne istersen." dedi. Başımı sallayıp, kızaran yüzümü Baran'dan gizlemek için kapıya döndüm. İçim huzursuzdu. Nedeni ailemin salondan ayrılırken bana ilk ve son kez hatırımda kalacak sarılmayı gerçekleştirmemesi miydi? 

Kalbimin sancısı kesilmiyordu. Dakikalar geçtikçe artıyor, saatlere vuruyordu. Onlar için akıttığım gözyaşları canımın yanmasını azaltmıyor, daha da artıyordu. "İnelim." deyip kapıyı açtım. 

Gelinliğin eteğini elimle toplayıp arabadan indim. Baran, arabayı evin önünde durdurduğu için çok fazla yürümedik. Kapının önüne geldiğimde arkamdan beni takip eden Baran'ın elinde valizim vardı. 

Aklıma bile gelmemişti. Baran, valizimi getirmeseydi, ben ne giyecektim. Gözlerim valizimden ayrılmayınca Baran, "Evde kıyafetlerin var aslında," dedi. Şaşırdığımı belli etmek istemesem de anlamıştı. "Öyle bakma, sen benim karımsın. Tabii ki de seni düşüneceğim. Kıyafetleri beğenmezsen diye valizini de getirdim." dedi. 

Beni düşündü. Beni gerçekten seven insanlar ne kadar da azdı. O kişilerin arasına Baran'da girmişti ve üste yerleşmişti.

"Teşekkür ederim." Gözlerimi kaçırıp, kapıya baktım. Beni gerçekten seviyordu. Kalbim, göğsümü parçalayacaktı sanki. Atışı çok hızlıydı ve nefeslerim kalbimin atışına yetişmekte zorlanıyordu.

İlk defa bir erkek beni düşünmüştü. Bir gün beni savunması gerektiği zamanda susmayacağını biliyordum. Abim gibi babama karşı susmayacaktı. Biliyorum ya da inanmak istiyorum.

Belki abimde konuştu ama bana hiç belli etmedi. Sevdi ama susmayı tercih etti.

Lütfen Allah'ım Baran'da susmasın.