KALBİM KATRAN KARASI (anlaşmalı evlilik)

12.BÖLÜM

Kalbim Katran Karası

12.Bölüm

"Baran sen askere gitmedin mi?" Bakışlarımız birleştiğinde bana tebessüm edip, "Gitmedim karıcığım. Erteledim ama sen merak etme. Bedelli yapar yine de senden ayrı kalmam." dedi.

"Bu konuyu başka zaman tekrar konuşalım." dedim ve son bir kez bakıp arkamı döndüm. "Her şey için teşekkürler." dedim dayım ve yengeme. Yüzlerindeki tebessümü görünce bende gülümsedim ve babamın arabasına bindim.

Babamın ve annemin yüzü yine asıktı. Ne zaman gülmüşlerdi ki zaten bana karşı. Araba garajdan yavaş yavaş çıktığında evden de uzaklaşıyorduk. Son bir kez arkamı dönüp aileme baktım. Baran annesini kolunun altına almış, gülerek konuşuyordu.

Beni fark ettiğinde diğer elini kaldırıp salladı. Elimi kaldırıp sallamak istesemde yapmadım. Telefonumu çıkarıp ona mesaj attım.

Siz: 👋

Siz: İyi geceler asker kaçağı.

Yüzümdeki gülümsemeyle ekranı kapatıp, çantama koydum. Yol boyunca kimse konuşmadı. Ne benimle konuştular ne de kendi aralarında konuştular.

Sevgisizlerdi.

Hep de böylelerdi, artık alışmalıydım. Varlıklarını bilmiyordum ki yoklukları can yaksın.

Kalbimde hep var olan o sızının yerini başka güzellikler doldursun istiyorum. Ben evliliğimde güzel bir ailem olsun istiyorum.

Ben düşüncelere dalmışken araba durdu. Yaşadığımız apartmanın önünde durdu. Araba park edilince, indim. Kimseye bakmadan sessizce yürüdüm. Apartmana girdim. Asansörü aşağı kata çağırıp, merdivenlerden çıktım.

Dairenin önüne gelince, çantamdaki anahtarı çıkarıp, kapının deliğine yerleştirdim. Tam çevirecekken kapı kendiliğinden açıldı. Kapıyı açan abimdi. Kaşlarım istemsizce çatılırken, "Sen bugün mesaiye kalmamış mıydın?" Başını hayır anlamında salladı.

Gözleri kızarmıştı, uykusuz olduğu o kadar belliydi ki bir derdi vardı. Ayakkabılarımı çıkarıp, elime aldım. Eve girip, ayakkabıyı vestiyere koydum. Abim kapıyı kapatmış bana bakıyordu. "Ne oldu?" dedim. Bakışlarını kaçırıp, ensesindeki saçları düzeltti. "Bana akıl vermen gereken konular var." dedi. Sesi o kadar üzgün çıkmıştı ki bu dediğine gülemedim.

"Tamam sen odana geç, bende üzerimi değiştirip geliyorum." deyip odaya adımladım. Kapıyı açıp içeri girdim. Eda yatağına uzanmış telefonuna bakıyordu. "Eda ne yapıyorsun?" Başını telefondan kaldırıp bana baktı. Arkadaşımla konuşuyorum abla. Sen ne yapıyorsun? Yemek nasıldı?" dedi gülümseyerek. "Yemeğe katılmadım. Sohbet falan ettik." dedim.

"Yine mi hastasın?"

"Hayır sadece kendimi iyi hissetmedim. Sonra geçti. Bir şeyim yok yani." dedim ve dolabı açıp pijama takımımı çıkardım. "Abimle konuştun mu?" dedi. "Hayır ama birazdan konuşacağım." Bakışları telefona kaydı. Mesaj atıp telefonu kapattı ve yastığının yanına bıraktı. "Abim aşık olmuş." dedi ve devam etti. "Aslında yeni değilmiş. Üç aydır." dedi ve gülerek yanıma geldi.

"Nasıl yani? Ciddi misin?" dedim şaşkınlıkla. Sırıtmaya başlayınca belime sarıldı. "Evet abla ciddiyim ve bu beni üzüyor." dedi sesi kısık ve ağlamaklı gelmişti. "Eda iyi misin?" dedim başını kaldırıp bana bakmasını sağladım. "Değilim abla. İyi değilim."