KALBİM KATRAN KARASI (anlaşmalı evlilik)

16.BÖLÜM

Bölüm şarkısı; 

Dedublüman: Geçmesin günümüz

...................

Kalbim Katran Karası

16.Bölüm

Kollarımı boynuna dolayıp, sıkıca sarıldım. Bana güven veren, bana ait olan bedene.

"Derya ne oluyor?" Ağlamam yerini iç çekmelere bıraktığında belimdeki Baran'ın elleri beni sıkı sıkı tutuyordu.

"Beni bırakma." dedim. İçimde olan gerçek hislerle, ona olan sevgimle. Baran, yüzünü boynuma gömüp derin bir nefes aldı. "Bırakmam." Boğuk çıkan sesiyle, ömrü boyunca tutmak üzere bana söz verdi. Beni bırakmamak için.

Bedenlerimizi birbirinden ayırdığında ellerini yanaklarıma yerleştirip, dudaklarını alnıma bastırdı.

"Gidelim mi?"

Başımı sallayıp bana uzattığı koluna girdim. Yanımda olan varlığıyla elini yanağıma koyup, baş parmağıyla yanağımı okşadı. "Bu kapıdan çıktığımızda hiçbir şey eskisi olmayacak. Sen benim, ben de senin olacağım. 

Derin bir nefes alıp, devam etti. "Ömrümüz birbirimizin gülümsemesini izleyerek geçsin."

Gözlerim kurduğu cümleyle doldu. Yüreğim bir kez daha onun sevgisiyle çarptı. Uzun, huzurlu ve mutlu bir hayatımız olsun. Kalbim katran bağlamasın. Ne senin, ne de benim sevgilim.

Dudaklarıma yerleştirdiğim tebessümle bedenimi tamamen ona çevirip önüne geçtim. "Sen beni sev. Sadece beni." deyip ellerimi yanaklarına yerleştirip dudağımı dudağına bastırdım. Geri çekildiğimde dudaklarının üstünde rujumun izi vardı. 

Elimi dudaklarına götürüp temizlerken kıkırdamaya başladım. "Çıkmayacak galiba." dedim mırıldanarak.

"Tekrar öp. Belki o zaman geçer izi." Çapkın çıkan ses tonu gülümsememi durdurmuştu. Sustum. Elimi dudağından çektiğimde, "Neden ağladın Derya?" dedi.

"Neden ağlıyorsun Derya? Mutlu değil misin?" Ağlıyorsun dedi. Ben bugün kaç kere ağlayacaktım. Ben ailemden ayrılacağım, evleneceğim diye ağlamadım. 

Gelinler neden ağlarsa ben tam tersi için ağladım. 

Annemle uyuyamadım.

Babama sarılamadım.

Yıllarımı geçirdiğim evden iki valizle ayrıldım. O valizde ne anne sevgisi ne de baba şefkati vardı. Onlara ait hatırlamak istediğim tek güzel anı yoktu. Manevi olarak bomboş bir valizle çıktım. 

Kardeş sevgisi ne kadar olursa olsun. Anne ve baba sevgisi olmadan olmuyormuş. Benim anne olmak istememem normal değil mi? Anneme benzemekten çok korkuyorum. Baran, babam gibi bir baba olur diye  çok korkuyorum. İnsanlar değişebilir ve ben Baran'ın değişmesinden çok korkuyorum.

20 yıllık hayatıma ne kadar da korku sığdırmışım. Korkudan başka ne var elimde. Kardeşlerime olan sevgim. Dayımgile olan saygım ve sevdiğime olan aşkım. Hepsi bu kadar, ben bu kadarım. 

Az iyi duygular var bedenimde, çok acı var benliğimde.

"Ağlamakta gülmek kadar normal değil mi?" Gözleri, gözlerimde beni anlamaya çalışıyordu. "Normal." dedi. 

"Ama gülmenin nedeni olduğu gibi ağlamanın da bir nedeni vardır mutlaka." Doğru. İnsan nedensiz ağlamaz. Ya yaşadığımı bir şey için aynı anda ağlar. Ya da içine atar, biriktirir ve sonunda ağlar.