ကျိန်းစပ်နေပြီး မဖွင့်ချင်လောက်အောင် နာကျင်နေတဲ့ မျက်ခွံတွေကို အားယူကာဖွင့်လိုက်သည်။မျက်နှာကျက်အဖြူရောင်ကို ကြည်လင်အောင် မမြင်ရသေးခင်မှာပဲ အသံတစ်သံကြားလိုက်ရသည်။
" နိုးပြီလား "
ရေချိုးဝတ်စုံနဲ့ မင်းဒဿမောင်ထိုင်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရိုးရာမပျက် မောင်လက်ကြားထဲမှာ မီးညှိထားတဲ့ Arturo Fuente Opus X ဆေးပြင်းလိပ်ရှိနေသည်။
မိုးစက် တစ်ဖက်ကိုလှည့်လိုက်ပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်။ အခုချိန် သူ မောင်နဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ချင်သေးဘူး။
တစ်ဖက်ကို အိကျသွားတဲ့ ခံစားမှုကြောင့် သူ့ဘေးနား မောင်လာထိုင်နေတယ်ဆိုတာကို သိလိုက်ရသည်။
"တစ်နေရာရာက နာနေသေးလား "
မင်းဒဿမောင် မက်မွန်သီးလေးရဲ့ ချွေးကြောင့်စိုရွဲနေတဲ့ ဆံပင်လေးကို ထိကိုင်လိုက်သည်။မြင်သာနေတဲ့ လည်တိိုင်ဖွေးဖွေးလေးကို ငုတ်နမ်းလိုက်တော့
"ခွပ် "
"ခွေးကောင် ငါ့ကိုလာမထိနဲ့ "
"ကြမ်းလိုက်တာ မောင်မက်မွန်သီးလေးရဲ့ လက်သီးက "
အားဖျော့နေတဲ့ လက်သီးတစ်လုံးက သူပါးဆီ ရောက်လာခဲ့သည်။
စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ ထိုးလိုက်ပြီးမှ မိုးစက်ပြန်ပြီးအသိဝင်လာခဲ့တယ်။ နောင်တတော့မရခဲ့ဘူး။
ဒီကောင်ကို ဒီထက်ပိုပြီးနာအောင် ထိုးလိုက်သင့်တာ
ဒါပေမယ့် သူ့ခန္ဓာကိုယ်က စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်မပါခဲ့ဘူး
ထပ်ထိုးဖို့ပြင်နေတဲ့ မိုးစက်ရဲ့လက်သီးတွေကို မင်းဒဿမောင် ဖမ်းဆီးလိုက်ပြီး
"ဆော့နေတာ တော်သင့်ပြီ "
မိုးစက် မင်းဒဿမောင်ရဲ့ မျက်လုံးကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်ပြီး
" မင်းစိတ်ထဲ ငါကဆော့နေတယ်ထင်တယ်ပေါ့ "
" ကျစ် ရစ်မနေနဲ့တော့ သွားစရာရှိတယ် ရေချိုးပေးမယ် "
မင်းဒဿမောင် မိုးစက်ကို ပွေ့ချီလိုက်သည်။
"ခွေးကောင် ငါကိုလွှတ်စမ်း ငါပြောနေတယ် ငါကိုမထိနဲ့ "
YOU ARE READING
မောင် ပိုင်ဆိုင်မှု
Science Fictionမင်းဒဿမောင် မင်းလက်ခံသည်ဖြစ်စေ လက်မခံသည်ဖြစ်စေ မင်းကမောင်ရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုဖြစ်လာမှာပဲ မိုးစက် လောကကြီးကိုတောင် ပြောင်းပြန်လှန်နိုင်တဲ့မင်းကို ငါက လွန်ဆန်နိုင်မှာတဲ့လား ဤ Fic သည် စာရေးသူ၏ ကိုယ်ပိုင် စိတ်ကူးယဥ်ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပြီး မည်သည့်ဗဟုသုတမှ မရ...
